ชีวิตอันรีบเร่งในเมืองใหญ่

มัวชักช้ารำไรไม่ทันใครเขา

สิ่งพ่อสอนลูกน้อยอดทนเอา

เจ้าจงเข้าใจพ่อในเรื่องงาน

กลิ่นกับข้าวหอมกรุ่นโต๊ะอาหาร

ตักพ่อลูกนอนหนุนคราวันวาร

ลูกร้าวรานพ่อยุ่งงานจนลืมเลือน

พ่อผิดถูกยากจะตอบกลัวแชเฉือน

ข้อคิดเล็กเล็กในชีวิตคอยย้ำเตือน

รักลูกบริสุทธิ์เหมือนสิ่งใดเอย

“ทรชนบ้านนอก”

 .... "ผมขอซื้อเวลาพ่อที่หายไป"..

สะเทือนใจ คมน้ำผึ้ง บาดถึงทรวง...

                      ด้วยจิตชื่นชม : เงาเวลาแห่งรัตติกาล
    

 เคยอ่านในเมล์ คุณกระบี่เขียนเป็นบทกวีได้ดีจังเลยค่ะ

 เพียงเศษเสี้ยววินาทีที่ขาดหาย                         อาจละลายสายสัมพันธ์อันยิ่งใหญ่

กองเงินโกฎิท่วมฟ้าสุราลัย                                 มิอาจซื้อเวลาใหม่ให้ย้อนคืน

เพื่อนเอ๋ย...                                                         หากละเลยวันวัยในหลับตื่น

หลง-วงวัฎ-ลวงใจไร้จุดยืน                                 จึงดาดดื่นทุกข์ระทมถมเส้นทาง

ลืมตาเถิดเพื่อนรัก                                                ภาระหนักทิ้งไปให้ไกลห่าง

เพียงเศษเสี้ยววินาทีที่ "ปล่อยวาง"                     จึงเห็นโลก "แตกต่าง" ของชีวิต