ลานระแหงที่แล้งร้อน

ลานระแหงที่แล้งร้อน
ดินที่ไร้น้ำฝนจนแตกระแหง ผ่านหน้าแล้งก็ยังร้อนมิผ่อนหาย เปลวแดดยังแผดเร่าเผาเรือนกาย ฆ่าวัวควายที่เหลือน้อยยิ่งน้อยลง มิถุนา-นาโศก รับโลกเปลี่ยน ลมแล้งเฆี่ยนโบยใจไม่หนุนส่ง พัดฝุ่นทุ่งฟุ้งตลบกลบพฤกษ์พง ไล่ฝนหลงจนหลงทิศมิดฤดู หยดน้ำตาแห่งฝันนั้นแทนฝน เคล้าปะปนหยาดเหงื่อเพื่อคงอยู่ คงเลือดแห่งวิถีที่เชิดชู "หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน" มิสิ้นรัก หวังไม่นานลานระแหงที่แล้งร้อน จะสะท้อนถึงสวรรค์พลันตระหนัก หลั่งพิรุณลงโปรยปรายร่วมทายทัก เพื่อพำนักเป็นความหวังทั้งชีวิต. ........................................................ ตีพิมพ์ : กรุงเทพธุรกิจ(วรรณกรรม) 13 มิ.ย.53
ผู้ตั้งกระทู้ "กอนกูย" :: วันที่ลงประกาศ 2010-06-24 23:41:43

[1]

ความคิดเห็นที่ 1 (2079075)

แห้งผาก แผดเผา ด้วยเงาแดด

สีเข้มแสด ส่องไป ในทุกที

ระอุอบ อ้าวแปลบ พันทวี

หัวใจนี้ แทบดับ เพราะโรยแรง

พระอาทิตย์เจ้าข้า...ข้าขอร้อง

ให้ท่านส่อง ผ่อนลง อ่อนอ่อนแสง

อย่าได้ฉาย แสงวาบ ข้าอ่อนแรง

ขอท่านแสดง เมตตา เพียงสักครั้ง

พระอาทิตย์ ตอบไป ไอ้มนุษย์

ถ้าเจ้ายัง ไม่หยุด ก็อย่าหวัง

ยังจะขุด ยังจะเจาะ ขุมพลัง

ให้โลกพัง...ค่อยค่อยพัง...พังทลาย

ข้าส่องแสง ของข้า มาอย่างนี้

ก็ไช่ที่ จะหยุดส่อง ให้แสงหาย

หากพวกเจ้า ยังไม่รู้ อันตราย

ไม่รู้ทาง จะคลี่คลาย ก็ตายกันไป...

- -*

ผู้แสดงความคิดเห็น มนต์ตระการ วันที่ตอบ 2010-06-26 22:06:19

[1]

แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *

ผู้แสดงความคิดเห็น *
อีเมล
	ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล