มิอาจโกรธดอกหนาภัทราจิต

อุตส่าห์คิดสนุกผูกเป็นเรื่อง

จะขึ้นเสียงว่ากล่าวก็เปล่าเปลือง

เขียนต่อเนื่องลำดับขยับไป

จะเล่านิดเล่าหน่อยไม่กร่อยหรอก

จึงขอบอกอย่างนี้มีอีกไหม

เล่ามาเถิดเปิดประเด็นมิเป็นไร

เพื่อจะได้ต่อกันให้มันมือ...(จริงๆนะ... ซิบอกไห้)

..เล่าเรื่องเติม ตามติด วิจิตรถ้อย

หนุ่มใหญ่น้อย พอใจ ไฉนหรือ

คุ้นถ้อยคำ ชำนาญ ชาญฝึกปรือ

น่านับถือ ตรงที่ ไม่ตีรวน

.ประเด็นเปิด เถิดเทิง เถลิงศก

ใช่จะชก หน้าแตก แลกหมัดสวน

แค่แกล้งหยิก แกมหยอก ไม่ออกกวน

ถ้อยแรงเกิน สมควร ถ้วนพินิจ

..สมาคม รังสรรรค์ วรรณศิลป์

บรรจงริน ถักถ้อย ร้อยประดิษฐ์

ขยับจับ ปากกา มาประชิด

คงแจ่มจิต เล่าหน่อย ใช่น้อยนะ

ขอบคุณค่ะ

๐ อ่านเนื้อความ..ตามเล่า..จึงเข้าจิต

ด้วยรู้ฤทธิ์..พิษสง..พงษ์สวะ

มาโพสกลอน..ตอนนั้น..คืนวันพระ

โดนสุนัข..กักขฬะ..มาระราน

๐ ด้วยมีใจ..ใหลหลง..แวดวงศิลป์

หมายร่ายริน..จินตนา..ภาษาสาร

หวังสลัก..อักษร..เป็นกลอนกานท์

แค่โพสงาน..ท่านหะมา..ก็ราวี

๐ เพียงวางพจน์..จรดจาร..ก็งานเข้า

กลอนน้ำเน่า..เขาเห็น..เป็นเช่นนี้

พิศอักษร..กลอนเรา..ก็เข้าที

คนอัปรีย์..นี่หว่า..ที่ว่าเรา....

คุณภัทราจิต..ขออนุญาตแจมด้วยคนนะครับ...

แบบว่าเก็บกดตั้งแต่เข้ามาแล้วครับ..

เชิญระบาย ได้เลย เฉลยมิ่ง.

ทั้งเรื่องจริง สุขโศก วิโยคเหงา

ใครมิตรแท้ หรือเทียม เอี่ยมงามเงา

แล้วแต่เจ้า จิตใจ จะจดจำ

นี่แหละหนา โลกเศร้า เมามายตน

ทุกแห่งหน ปากถีบ รีบเช้าค่ำ

เกิดเภทพิษ ทั่วบ้าน หาญระยำ

พฤติกรรม แกมโกง จึงกินเมือง

ขอบคุณค่ะ มิตรกลอน....

ยังอ่อนหัดจัดคำให้จำเพาะ

มิเสนาะสำเนียงสักเพียงไหน

เคยถูกเย้ยเหยียดมาจนล้าใจ

เขาตอกใส่ว่าเพ้อละเมอความ

ก็ถ้าอยากรู้จริงอิงสัจจะ

อ่านธรรมะดีชัวร์อย่ามัวหยาม

สารคดีทั่วทิศควรติดตาม

กลอนกรองพล่ามจินตกานท์อ่านอยู่ไย

ขอด้วยครับ อ่านกลอนของคุณภัทราจิตแล้วสะใจ

เขียนกลอนรักแล้วโดนว่าเพ้อเจ้อน่ะ อยากจะเปลี่ยนแนวเขียนกลอนด่าบ้างเหมือนกันแต่เขียนไม่เป็น กำลังหัดอยู่ ไม่รู้จะทำสำเร็จไหม เพราะเกิดในดงผู้ดี

..ร้อยกรองคำ จำจด บทครูก่อน

สร้อยสุนทร นุ่มนวล ชวนไสว

รินระรื่น ไพเราะ เพราะจับใจ

มาช่วยสาน สืบไว้  ก่อยไทยเลือน

.ขอเล่าหน่อย พอเพลิน เชิญสังเกตุ

อาณาเขตทั้งหมด งดด่าเพื่อน

หากจะดี ไม่น้อย คอยติงเตือน

ดุจเสมือน น้องใน ไส้ตัวเอง

 ..หรือจะเป็น เช่นดัง ยังต่อยเตะ

น่วมจนเละ นางนาย ลายข่มเหง

คงวิเวก เวิ้งว้าง อย่างวังเวง

จักน่าเกรง กลัวแสน เกินชอกช้ำ

ขอบคุณ..ค่ะ

             ลองหยุดเล่าแล้วยกกระดกเหล้า

คุยเรื่องเก่าคราใดมันให้ขำ

ปรับอารมณ์เล็กน้อยเปลี่ยนถ้อยคำ

จนเมาหงำสำรอกอยู่นอกชาน

         พวกสะกิดกางมุ้งเกรงยุงกัด

มือป้องปัดลากไปข้างในบ้าน

ตอนสร่างเมาหายมึนเริ่มชื่นบาน

จึงเริ่มงานเล่าต่อพอสมควร

         เมื่อได้พูดเล่าหน่อยจึงค่อยหลับ

ลุกขยับ ตกใจเอ๊ะ ! ใครข่วน

มองอีกที ไอ้หยา ! ... แม่หน้านวล

นางยักษ์อ้วน  ดื้อรั้น...เมียฉันเอง