โลกของเธอจะบูดเบี้ยวอย่างไร

ก็ยังดีกว่าฉัน

ผู้ซึ่งไม่เคยมีโอกาสได้มีโลกเป็นของตัวเอง

แม้แต่คนบ้าที่ยืนอยู่ชายขอบของความเป็นมนุษย์

ฉันก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้เป็น

ดังนั้น ในสังคมป่วยไข้ที่เธอกำลังป่าวร้องประนาม

เธอจึงย่อมอยู่ในฐานะทีดีกว่าฉัน

ผู้ซึ่งไม่เคยมีตัวตนในสังคม

อย่างแน่นอน

ขอให้เธอจงภาคภูมิใจ...ในความเป็นเธอ

และในบริบทของความเธอด้วยเถิด

สวัสดี...ยินดีที่รู้จัก

ขอทายทักโอบกอดสหายเอ๋ย

ขอฉันเล่าถึงโลกฉันที่คุ้นเคย

จนด้านเฉยชาชินทุกสิ่งอัน

ก่อนเคยมีอุดมการณ์ที่หาญกล้า

แต่อยู่มาก็เกิดเหตุให้พลิกฝัน

เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดเข้าทุกวัน

เอาเถิดฉันคิดท้อ...พอเกินทน

ใจหนึ่งคิดตายไปเสียดีกว่า

หรือเป็นบ้าลืมโลกก็ไม่สน

ไม่เห็นค่าข้อดีของตัวตน

นั่งโทษโลกโทษคน "ลืมดูตัว"

โลกของฉันและเธอนั้นไม่ต่าง

มีขาวบ้างหรือดำปนให้ปวดหัว

ขอแค่เธอล้างให้ใจไม่พร่ามัว

อย่าไปกลัวสีของโลกไม่เปื้อนใจ!!

เอาเข้าจริงฉันรู้ได้...เธอไม่บ้า!!

เพียงมิกล้ายอมรับเพราะอ่อนไหว

เผชิญหน้ากับความจริงอย่างมีชัย

จะสู้ไปพร้อมกัน...ฉันและเธอ

อ่านแล้วชอบมากค่ะทั้งของคุณระวี ตระการจันทร์ และคุณมุ้งมิ้ง เข้าถึงอารมณ์ความรู้สึกเลยค่ะ ขอร่วมแต่งด้วยคน อิอิ