ถ้อยอักษรกลอนสุรา

ถ้อยอักษรกลอนสุรา
[ถ้อยอักษรกลอนเทพสุรา] ๐ กลบทกฎกลอนยอกย้อนนัก พึงตระหนักถักถ้อยเรียงร้อยฝัน คุมต้นสายปลายเรื่องต่อเนื่องกัน เสกสร้างสรรค์ปั้นแต่งสำแดงกานท์ ๐ อันศาสตร์ศิลป์กลิ่นกวีวิถีกลอน ขุดสันดอนตะกอนกากซากสังขาร ปลดปล่อยทุกข์ปลุกชีวิตจิตวิญญาณ เพื่อสืบสานงานประพันธ์จรรโลงไทย ๐ ร้อยกระบวนเย้ายวนจิตพิศวาส อักษรชาติพิลาสงามตามสมัย ถ้อยบทกรองตรองตริดำริไป ตามแต่ใจใครรำพันเขียนฝันตน ๐ ก่อสำเนียงเสียงประสานขานรุกไล่ ยัดสอดไส้ใส่อัตตาโกลาหล ตะบี้ตะบันดันดะสัปดน บนถนนคนเขียนกลอนนอนนั่งเทียน ๐ เรื่องทุกอย่างต่างรสบทกวี เมินวิถีศรีปราชญ์ผู้วาดเขียน เงาอักษรห่อนซากแค่กากเกรียน สู้พากเพียรเรียนรู้อยู่ทุกวัน ๐ กลบทกฎกลอนยอกย้อนนัก แอบครูพักลักจำย้ำรอยฝัน เติมหัวใจใส่ศรัทธาค่าอนันต์ มั่นคงไว้ในสัญญาภาษาชน ๐ เกิดเป็นชายตายเยี่ยงชายไม่อายหมา เอาศรัทธาเป็นที่ตั้งเพื่อหวังผล มีความรักภักดีอยู่ที่ตน เก็บหัวใจไว้ฝึกฝนเป็นคนดี ๐ ชีวิตนี้มีไหมอะไรยาก ทุกข์ลำบากพากเพียรสู้รู้วิถี โบกโบยบินถวิลหาฟ้าเสรี มิตรไมตรีมีมากมายหลายมุมมอง ๐ มาแต่ตัวกลัวอะไรเมื่อไปจาก เรื่องหลายหลากฝากผลงานตระการก้อง ท่วงลีลาท่าท่วงห้วงทำนอง แด่พี่น้องผองประชาข้าแผ่นดิน ๐ ยืนหยัดอยู่สู้หน้าบรรพชน บนถนนคนเขียนกลอนอักษรศิลป์ มิเลื่องชื่อลือนามงามกวินทร์ ศิลปินถิ่นบ้านนาภาษากู ๐ ต่างเวียงวังคลังปัญญาภาษาศาสตร์ ต่างนักปราชญ์วาดฝันอันเลิศหรู ต่างกวีศรีสยามนามเพริศพรู ต่างวิญญูผู้ประเสริฐเกิดก่อความ ๐ คนขี้เหล้าเมากลอนหลอนหลอกครู เฝ้าเรียนรู้กู่สมัยคอยไถ่ถาม เหล้าเข้าปากฝากย้ำคำนิยาม ความงดงามตามแต่คิดลิขิตพา ๐ กระดกเหล้าเหย้าหยอกออกลีลา ร่ายภาษาฮาเฮเสน่หา รักล้นจิตพิศวาสมิคลาดครา เทพสุราหน้าหล่อพ่อขี้เมา ๐ กระแดะเรื่องเฟื่องกลอนมาหลอนหลอก คนบ้านนอกคอกนาอยู่ป่าเขา อิสระเสรีนี้ของเรา ยกจรอกเหล้าเคล้าฝันจันทร์โอชา ๐ รสอักษรกลอนสุราภาษาศาสตร์ วิปลาสขลาดเขลาเฝ้าโหยหา มิตรเคียงข้างกระจ่างเงาเจ้าจันทรา โฉมดาราฟ้าจำแลงแสงสุรีย์ ๐ ยุคศิวิไลซ์ใคร่เน้นประเด็นใหม่ ติดตามไปในเรื่องราวข่าววิถี ทุกมุมมองของชีวิตคิดแต่ดี สุขเปรมปรีย์ที่ลานกลอนอักษรไทย ๐ คือตัวตนคนเขียนกลอนสอนตัวเอง เลือดนักเลงเพ่งไตร่ตรองกรองสมัย ร่ายรุกรับปรับเปลี่ยนหมุนเวียนไป ร้อยดวงใจใส่ศรัทธาค่านิยม ๐ เมื่อมีฝันอย่าหวั่นไหวในเส้นทาง ทุกก้าวย่างต่างปัญหามาทับถม ฝืนชะตาฟ้าลิขิตลิลิตพรหม เหล้าหมดกลมคารมพร่ำบรรยาย ๐ ร้อยพากษ์พจน์บทกวีมาชี้ชวน ถ้อยกระบวนกวนกลอนอักษรสาย กลบทกฎเกณฑ์ตาเถรอาย เชิงลวดลายมิหน่ายแหนงคลางแคลงใจ ๐ นอนหยอกล้อทอฝันทันสมัย ความเป็นไทยใคร่ดำรงมั่นคงไว้ มาตรฐานกานต์กลอนอักษรไทย สุดแต่ใครใคร่ลิขิตลิลิตเอง ๐ สุนทรีย์กวีโม้มโนภาพ แต่งแต้มฉาบอาบจินต์ถวิลเพ่ง เพลงละครกลอนกาพย์โคลงจรรโลงเพลง ร่วมบรรเลงเครงครื้นระรื่นรมณ์ ๐ สืบสำเนียงเสียงประสานตระการก้อง ท่วงทำนองคล้องรับสดับขรม ร่ายลีลาพาสนุกสุขนิยม ลืมทุกข์ตรมขมขื่นยามตื่นนอน ๐ ใต้เงาฝันจันทร์โอชาอย่าเศร้าหมอง ร่วมประคองล่องนาวาหน้าสลอน ลืมทุกข์เศร้าเหงาทรวงห้วงอาวรณ์ ถ้อยอักษรสะท้อนผ่อนบรรเทา ๐ แค่นักกลอนนอนเว็นเข็นอักษร ไยฮำฮอนร้อนรนกับคนเขลา เช้ายันสายบ่ายย่ำเย็นเห็นแต่เมา ไทสูเจ้าเอาอะไรมาใส่ความ ๐ กลอนกระจอกงอกง่อยถ้อยคำขาน ประสบการณ์ผ่านมาบ่าแบกหาม คือชีวิตจิตวิญญาณสานนิยาม เรียงร้อยพล่ามตามสมัยที่ใคร่เป็น ๐ สูหยามเหยียดเดียดฉันท์นั้นไม่ว่า สันดานอย่าหน้าตัวเมียละเหี่ยเห็น เลือกที่รักมักที่ชังขังประเด็น เป็นตัวแสบแอบซ่อนเร้นเช่นโหงพราย ๐ อย่าเป็นแค่คนแก่กะโหลกกะลา กานต์สาราอย่ากีดกั้นมันฉิบหาย ใครรักเขียนเพียรสร้างก่อนวางวาย สูอย่าหมายกรายกร้ำให้กล้ำกลืน ๐ อย่าตัดสินหมิ่นใครใช้ทิฐิ อุตริผลิอัตตาน่าขมขื่น ต่างคนเป็นเห็นอย่างต่างหยัดยืน จงอย่าฝืนขืนใจใครใส่ร้ายกัน ๐ บ้านหลังใหญ่ใครพักพิงมาอิงแอบ อย่าใจแคบเป็นแบบอย่างทางสร้างสรรค์ มองมุมต่างอย่างเข้าใจให้เท่าทัน ต่อเติมฝันปันแบ่งรักคอยผลักดัน ๐ มีมากมายหลายคนบนเส้นทาง เดินอ้างว้างอย่างเดียวดายสู่ปลายฝัน เพื่อนร่วมทางข้างเคียงเพียงตาวัน กับดาวจันทร์สัญญาใจไม่เปลี่ยนแปลง ๐ ความสำเร็จเคล็ดลับนั้นผลักดันสู้ ยืนหยัดอยู่รู้ทันเคี่ยวขันแข่ง เอาหัวใจใส่เด็ดเดี่ยวเป็นเรี่ยวแรง สองมือแปลงแต่งสร้างแบบอย่างเอง ๐ อย่าได้สนคนใดในโลกนี้ ต่างวิถีดีเป็นเน้นพิจเพ่ง สรรพสิ่งวิ่งวนไปอย่าได้เกรง เลือดนักเลงเก่งตัวตนย่อมพ้นภัย ๐ ใครดีเด่นเช่นไรไม่อิจฉา แม้นชั่วช้าอย่ามุ่งเน้นประเด็นใหญ่ แต่คนละคนบนเส้นทางต่างคนไป ปล่อยวางไว้ในทุกเรื่องอย่าเคืองกัน ๐ อันเงินตราหาง่ายกว่าเพื่อนแท้ บางคนแย่แค่เปลือกงามทรามมหันต์ มือถือสากปากถือศีลลิ้นตะบัน คอยห้ำหั่นฟันแทงแย่งกันดี ๐ แจกรอยยิ้มกริ้มกรุ่มอุ้มชูมิตร ร้อยลิขิตจิตจำนงค์ ณ ตรงนี้ คารวะเพื่อนผองพี่น้องกวี ฝากไมตรีมีให้ไว้ไม่เสียตังค์ ๐ เกิดมาจนทนยืนอยู่สู้ชีวิต ฟ้าลิขิตปิดกั้นสวรรค์สั่ง ทางนรกระหกระเหินเกินประดัง แต่ความหวังยังเดินหน้าฝ่าฟันไป ๐ ไม่ย่อท้อต่อชะตาฟ้ากำหนด ทรยศกฎพรหมสร้างถากถางไถ สองมือตีนปีนป่ายไม่อายใคร ฝากใจให้โลกรู้คู่แผ่นดิน ๐ อย่างอมืองอเท้าหน้าเศร้าท้อ นั่งนอนรอขอพรเอาให้เขาหมิ่น สวดมนตราฟ้าบันดาลหว่านโรยริน ขอทำกินดิ้นรนเอาไม่เฉาตัว ๐ อย่ารอฟ้าเทวามาโปรยทาน เกินก้าวผ่านด่านปัญหาพร่าสลัว อุปสรรคหนักหนาอย่าหวาดกลัว รู้ดีชั่วหัวใจแกร่งแข่งกับตน ๐ จุดมุ่งหมายปลายฝันอันไกลห่าง ระยะทางวางกำหนดทดสอบผล มีดีชั่วยั่วคุณค่าคำว่าคน ตนบันดลผลสำเร็จเสร็จดังใจ ๐ บุราณว่าถ้ากำตดหมดราศี บอกกำขี้ดีกว่าอย่าสงสัย ทั้งสองอย่างต่างพิศเพ่งวังเวงไว เลือกอะไรใคร่ไตร่ตรองลองคิดดู ๐ แม้นใจคดปดโป้มโนรมณ์ กวีถ่มขรมขากปากหดหู่ ของแสลงแกล้งว่าเหมือนด่าครู สัพพัญญูรู้หลบไม่คบพาล ๐ มากเรื่องเล่าเงากลอนอักษรความ กับคำถามหยามเหยียดรังเกียจสาน บนถนนหนทางพ่างตระการ ก่อเนื้องานกานต์กวีที่ต่างเป็น ๐ เขียนตามใจในความต่างทางความคิด ร้อยลิลิตสิทธิ์เสรีที่ตาเห็น มากความจริงทิ้งไว้ไม่ลำเค็ญ ทุกประเด็นเร้นแฝงจำแลงเงา ๐ กลอนสะท้อนอ้อนทรวงบ่วงอารมณ์ ทุกข์ระทมขมขื่นกับคืนเหงา รักอาลัยใจอาวรณ์ผ่อนบรรเทา ร้ายรุมเร้าเศร้าจิตปลิดชีวัน ๐ ล้มกี่ครั้งยังร้องไห้ไปกี่หน เหนื่อยทุกข์ทนบนหนทางย่างตามฝัน แต่ละคืนตื่นมาสุดจาบัลย์ แสงนวลจันทร์บั่นทอนร้าวรอนตน ๐ หยดน้ำตากี่ห่าหาบอาบสองแก้ม อุปสรรคมักแต่งแต้มแกมฉ้อฉล หมุนสลับปรับเปลี่ยนย้อนเวียนวน สู้ดินรนบนชะตาฟ้าลงทัณฑ์ ๐ โอ้อาลัยใจช้ำแสนกล้ำกลืน เสียงสะอื้นฝืนลิขิตผิดมหันต์ สวรรค์สร้างย่างเดินเผชิญมัน นรกคั่นกั้นกลางอย่างน่ากลัว ๐ ลมหายใจไหลรวยรินแทบสิ้นลม ชั่วทับถมขมขื่นหมื่นพันชั่ว มัวเชื่อใจใครบางคนจนหม่นมัว ดีแต่ตัวหัวใจไม่ไยดี ๐ ลบรอยช้ำน้ำตาก่อนลาจาก ทิ้งความยากฝากลงดินเป็นสินหนี้ ลืมเจ็บปวดรวดร้าวที่เรามี พอกันทีชีวิตเก่าในเหล้าดอง ๐ เรื่องมากมายหลายอย่างต่างรุมเร้า ทุกข์สุขเศร้าเหงาตรมระทมหมอง กับชีวิตคิดทบทวนหวนไตร่ตรอง ทุกห้วงห้องของใจไฉนกลัว ๐ เหนื่อยจนท้อต่อปัญหาที่ถาโถม มันกระโจมโรมรันปลุกปั่นหัว หมดแรงสู้อยู่ไปเหมือนไร้ตัว ทางมืดมัวหัวใจฉันมันโรยรา ๐ ยอมแพ้พ่ายคล้ายชะตาฟ้าลิขิต ปลงชีวิตผิดไหมใครถือสา ทุกย่างก้าวหนาวเหน็บเก็บน้ำตา อ้อนวอนฟ้าอย่าลงทัณฑ์ฉันอีกเลย ๐ เจ็บอีกนานกว่าผ่านพ้นยอมทนเจ็บ เผยรอยเย็บตะเข็บใจไว้เปิดเผย เคยทนรอท้อกี่ครั้งยังคุ้นเคย ความเฉลยเอ่ยมาอย่าถือความ ๐ อยากร้องไห้ให้ตัวเองวังเวงนัก อยากหยุดพักสักครั้งหวังไถ่ถาม อยากทบทวนครวญใคร่ในวันยาม อยากเลิกพล่ามยามท้อต่อชะตา ๐ เบื่อชีวิตคิดอะไรไร้สาระ มุ่งมานะละทิฐิติปัญหา พักหายเหนื่อยเมื่อยวางสร้างปัญญา ขอบเวิ้งฟ้ารอผู้กล้าไปเยือน ขอน้อมคารวะจากใจ ทรชนบ้านนอก
ผู้ตั้งกระทู้ ทรชนบ้านนอก :: วันที่ลงประกาศ 2015-06-06 08:14:00

แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *

ผู้แสดงความคิดเห็น *
อีเมล
	ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล