จะขอไปให้ถึง...ซึ่งพระเจ้า

แม้ไม่อาจเป็นพระเจ้า

ขีดลิขิตทุกย่างก้าวดังความฝัน

ให้สองมือนี้โชกเลือดชั่วนิรันดร์

จะขอทำทุกอย่างนั้นให้เป็นจริง

วิทยาการ

วิทยาการที่สูงยิ่ง

วิทยาศาสตร์ใดใดใช้อ้างอิง

ยอมทอดทิ้งมโนธรรม...ประจำตน

“...คุณรู้สึกเสียใจ...หรือไม่...?...”

“...ผมไม่เคย...คิดเสียใจ...ไม่เคยสน...”

“...คุณละเมิด...ศักดิ์ศรี...ความเป็นคน..”

“...หรือยังมีประชาชนที่เท่าเทียม?”

ท่ามกลางห้องแสงริบหรี่ยังส่องสว่าง

บนเก้าอี้รอประหารอันโหดเหี้ยม

อดีตหมอ...ฆาตกร...สุดเหี้ยมเกรียม

กับสองมืออันยอดเยี่ยมสื่อความตาย

“...คุณทดลอง...คุณฆ่าคนไปหลายร้อย...

คนเป็นร้อย เหล่านั้นคือผู้เสียหาย

เพื่อสนองความใฝ่ฝันอันงมงาย

คนที่โดนคุณทำร้ายผิดอะไร?”

“จะขอไปให้ถึง...ซึ่งพระเจ้า

ไม่สนว่าจะปวดร้าวสักเพียงไหน

ไม่เคยสนว่าผู้ใดจะเสียใจ

มือทั้งคู่...ต้องยิ่งใหญ่...ไปกว่านี้...”

บนเก้าอี้รอประหารอันว่างเปล่า

มืดดับลงพร้อมข่าวฉาวอันอึงมี่

อัจฉริยะ-ฆาตกร-สิ้นชีวี

...ไฟอีกห้องที่เคยมีมืดดับลง…

ร่างน้อยยังคงมีลมหายใจ

สมองไม่รับรู้อะไรดังประสงค์

ครั้งหนึ่งร่างนี้เคยอยู่คง

เคยยืนตรงด้วยรอยยิ้มอันงดงาม

“คุณพ่อคะ...พระเจ้ามีจริงไหม?

หนูมีปีกโบกโบยไปจะบินข้าม

บนท้องฟ้ามีเมฆขาววับวาววาม

พ่อและหนูจะบินตามไปด้วยกัน”

“จะขอไป...ให้ถึง...ซึ่งพระเจ้า

ต่อให้พาความปวดร้าวไปถึงสวรรค์

ต่อให้แลกหมื่นแสนชีพล้านชีวัน

ฝันของพ่อปลุกลูกนั้น...ต้องเป็นจริง!!!”