ปลิดขั้วแห่งตัวตน

ใบไม้ที่ไร้แรง.........

ถูกแสงแผดทับสลับฝน

ร้อน ช้ำ ฉ่ำ หนาว ร้าวตัวตน

เหนื่อยล้าเกินทนจึงขอลา

ปลิว..คว้าง..จรจาก..พรากทุกสิ่ง

ปลิดทิ้งกิ่งหวาน...ก้านปรารถนา

กลางคลื่นหวั่นไหวในเวลา

กลางลมมาร(ะ)ยาเริงแรง

กลางแดดแผดพยับอับร้อน

กลางละครฉากเข้มเต็มสีแสง

ลาทีลีลาเคยแสดง

แสลงย้อนยอกบทหลอกลวง

หมดสิ้นเยื่อใยในลำต้น

ตัวตนทิ้งไป...ใบไม้ร่วง

เสรีมีค่ากว่าทั้งปวง

เบาโหวงโล่งล่วง...บ่วง...อัตตา

---------------------------------------------------

                                     เมื่อครั้งไปอยู่สวนโมกข์..แต่นานมา

                                     รำลึกครานั่งรถผ่านสวนโมกข์..เมื่อไม่นาน

                                     ขอบคุณใบไม้จากอินเตอร์เนต