ปูชา จ ปูชนียานํ  เอตมฺมงฺคลมุตฺตมํ
บูชาผู้ที่ควรบูชา เป็นมงคลสูงสุด

จากดาวถึงตะวัน

1... มาเฝ้ารอรับเสด็จเจ้าแผ่นดิน
แทบพระที่นั่งอมรินทร์วินิจฉัย
เพียงรู้หมายว่าเสด็จ ณ กาลใด
ใจรักก็สั่งใจว่าให้มา

ออกจากบ้านมาแต่ก่อนเช้าตรู่
เพื่อคอยอยู่ด้วยใจกลางแดดจ้า
มาตื้นตัน  มาเต็มตื้นให้เต็มตา
มาชื่นชมบูชาพระบารมี

แผ่นดินรายด้วยเสื้อสีชมพู
คือหัวใจระบายอยู่ทุกเส้นสี
ล้วนคือใจจงรักพระจักรี
ในจิตวิญญาณและวิถีชีวิตไทย

มีแต่เสียงทรงพระเจริญ ทรงพระเจริญ
ซ้ำซ้ำแต่นานเนิ่นนิรันดร์สมัย
อึดใจเดียวล้อรถเลื่อนผ่านไป
ก็อิ่มแล้วที่ได้เฝ้าบาทธุลี

มาจากที่นั่น ที่โน่น ที่ไหนไหน
ก็มารวมเป็นหนึ่งใจอยู่ที่นี่
ใจซึ่งถวายอาศิรพาทด้วยภักดี
และบทกวีที่วาดไหวในดวงตา

อัคนี หฤทัย

2   จากเช้ามืด ถึงคืนมืดจนดื่นดึก
คนไทยน้อมรำลึกวันที่ห้า
แปดสิบสองพรรษามหาราชา
หลอมใจไทยทั่วหน้าไว้รวมกัน

 หลั่งไหลจากทุกถิ่นแผ่นดินนี้
ยึดริมบาทวิถีเป็นที่มั่น
เรียงรายรับเสด็จจอมราชันย์
แค่เห็นรถพระที่นั่งนั้น ใจสบาย

 จนตกค่ำ แก้วประกายดังสายสร้อย
จุดเทียนชัยชื่นช้อยด้วยรอยฉาย
ดังทางช้างเผือกอันพรรณราย
ระยิบระยับสว่างพราย ถวายพระพร

   ดาวเทียนจากท่าน้ำศิริราช
คืออาศิรพาทแด่องค์พระทรงศร
ทุกสายตาจับ ณ พระบัญชร
เพียงเห็นเงาพระภูธร ก็ปลื้มใจ

    ดังตะวันเยือนหล้ากลางราตรี
กระจ่างด้วยพระบารมีสว่างใส
ดาวก็รับแสงตะวันอันอำไพ
มาสว่างกระจ่างในหัวใจตน

    ธ ทอดพระเนตรลง ตรงเบื้องล่าง
ดาวเทียนชัยประกายพร่าง กระจ่างหน
ราษฎร์เฝ้ามองตะวันเรืองอยู่เบื้องบน
แผ่นดินสว่างอยู่ด้วยมนตร์....ใจถึงใจ

“ ณ ปลายฟ้า”