คนหงายกะลา

                        อึ่งอ่างพองลมขยับก็คับฟ้า               ประมาณตนเอาเองว่าข้ายิ่งใหญ่

               พอออกเสียง อึ่ง..อึ่ง..ก็อึงไป                           ทั้งโลกนี้จะมีใครไม่ได้ยิน

               หิ่งห้อยขยับปล่อยแสงสว่าง                            กะพริบพร่างไปทุกทิศดังจิตถวิล

               มองทางไหนก็ขอบฟ้ามาจรดดิน                      ระเริงบินรอบหลักแห่งจักรวาล

               กิ้งกือเดินไปหยุดตรงสุดโลก                           เมื่อหัวโขกขอบฟ้าน่าสงสาร

               พอถอยกลับก็เหมือนก้นชนบาดาล                   จึงอาจหาญกระทืบเท้ากร้าวเหลือเกิน

               ยังมีคนหลายคนบนพื้นพิภพ                               หลงเคารพความสำคัญคำสรรเสริญ

               เห็นโลกแค่ปลายเท้าที่ก้าวเดิน                           ใครมาเตือนก็เมินไม่ยินดี

               เหมือนอึ่งอ่างเหมือนหิ่งห้อยเหมือนกิ้งกือ              น้อยนักหรือความเป็นคนมาป่นปี้

               กะลาครอบหลงชอบใจทำไมมี                            ฉันคนนี้กล้าสงเคราะห์เพราะฉันอาย

               หยิ่งทะนงหลงตนมืดมนสนิท                              คงได้คิดบ้างถ้ากะลาหงาย

               ไม่อยากเห็นสัตว์หลายตนโง่จนตาย                     ยอมเป็นคนใจร้ายหงายกะลา.../

                                        สมศักดิ์    ศรีเอี่ยมกูล  นัุกกลอนครับ

                จาก...หนังสือ  "คนหงายกะลา" ใบที่ ๒ (เล่ม ๒)  เมษายน  ๒๕๔๔

                 คนหงายกะลา เล่มแรก ทองแถม   นาถจำนง  คำนำ  พฤศจิกายน  ๒๕๔๓ ครับ

                 (เห็นว่าไม่มีใครรู้จัก เลยเอามาลงให้ดู)