ขนมวิเศษ

คนใจกว้างนั้นคือหนูแก้ว

คนใจแคบนั้นคือหนูขวัญ

เด็กน้อยสองคนเป็นเพื่อนกัน

วันหนึ่งนางฟ้านั้นอำนวยพร

ให้ขนมปังหนูแก้วเป็นก้อนจิ๋ว

เท่าเม็ดถั่วแทบปลิดปลิวไปหนึ่งก้อน

ส่วนก้อนยักษ์ไปวางให้ตรงหัวนอน

ใหญ่เท่าบ้านที่พักผ่อนหนูขวัญเลย

หนูแก้วน้อยใจพี่นางฟ้า

หนูขวัญยิ้มร่าอย่างผ่าเผย

ทั้งสองคนบ้านติดกันจึงคุ้นเคย

เรื่องในบ้านไม่ต้องเอ่ยต่างรู้ดี

พอชาวบ้านรู้ข่าวพี่นางฟ้า

รีบเฮมาขอขนม...พร้อมกันถึงที่

หนูขวัญจึงรีบบอกปัดไปทันที

หนูแก้วบอกมีแค่นี้เชิญแบ่งไป

ของหนูขวัญยิ่งบอกปัดยิ่งหดหาย

ของหนูแก้วแบ่งให้ได้ยิ่งโตใหญ่

ยิ่งเวลาผันผ่านนานเท่าไร

ขนมที่เสกให้ไว้ยิ่งกลับกลาย

หนูขวัญไปต่อว่านางฟ้านั่น

ทำไมของที่แบ่งปันจึงใหญ่ได้

ทำไมของที่สงวนอยู่แทบตาย

ยิ่งนานไปยิ่งหดหายสูญไปทุกที

นางฟ้าบอกที่เสกให้เธอไปนั้น

ไม่ใช่ขนมใหญ่-เล็กอันที่เห็นนี่

พรวิเศษเกิดจากใจที่หนูมี

มอบขนมมิตรไมตรี...ยั่งยืนนาน