"ไม่มีแล้วบทกวี...วณิพก"

๐ โพ้งเพ้ง ....ตรงนั้นเสียงจานตก

วณิพกร่อนเร่เซถลา

กระสอบเก่าขาดกลวงจึงร่วงมา

ซึ่งอุตส่าห์แบกใส่ไปทั่วแดน

๐ ชีพทนอดอดทนทนอดอยาก

อยู่ลำบากขื่นเข็ญลำเค็ญแสน

เอาเสียงเพลงมามอบเพื่อตอบแทน

ผู้ใดแม้นเมตตาเอื้ออาทร

๐ ใช่ว่าอยากเกิดมาเป็นยาจก

ใช่อยากชื่อวณิพกมาแต่ก่อน

ใช่ว่าอยากร่อนเร่พเนจร

ใช่อยากวอนขอใครให้หมิ่นตัว

๐ แต่ในเมื่อมาเป็นอยู่เช่นนี้

ฤๅจะหนีทำได้แค่ส่ายหัว

ต้องยอมรับก้มหน้า"กล้าและกลัว"

เดินไปทั่วไร้จุดหมายและปลายทาง

๐ ยามกลางวันแสงแดดส่องแผดเผา

ต้องทนเอาลำเค็ญมิเว้นว่าง

ยามกลางคืนขื่นขมตรมอ้างว้าง

นอนอยู่ข้างถนนที่ตน"จอง"

๐ โพ้งเพ้ง...ใครกันทำจานตก?

นั่น ยาจกก้มหน้าหาเก็บของ

สัญจรไปทั่วถิ่นแผ่นดินทอง

ภาพคราวมองการกระทำจำได้ดี

๐ โคร้ม ..!!!!? เสียงรถดังสนั่นไม่นานนัก

กระสอบเก่าชะงักอยู่กับที่

ร่างยาจกนอนคาธรณี

ไม่มีแล้วบททกวี .."วณิพก"

"รัตนโกสินทร์ศก"