บทกวี ไม่มีหญิงสาวในบทกวี     ส่วนมากเป็นผลงานดัดแปลงมาจากบทกวีต่างประเทศ  แต่เป็นการดัดแปลงที่ผ่านการขัดเกลา  จึงมีกลิ่นอายของฉากในหลายประเทศ    ซึ่งผมอ่านแล้วไม่มีอะไรลึกซึ้งหรือมิติใหม่ๆๆ   อย่างที่พวกพ้องเขาพาเหรดกันออกมายกย่องสรรเสริญ

ลองเข้าไปดูอีกบทบาทหนึ่งของกวีซรต์คนใใหม่

ซะการ์รียา อมตยา กับการเป็นผีใน " ที่มีคนตาย"

http://www.thaipoetsociety.com/index.php?topic=2784.msg16942#new

อีกประเด็นที่น่าสนใจนำมาเป็นประเด็นวิพากษ์วิจารณ์ ก็คือ "ไม่มีกวีนิพนธ์ซีไรต์ในปีเสือ" บทวิจารณ์ของ จรูญพร ปรปักษ์ประลัย ในนิตยสาร สีสัน เล่มใหม่

เราว่างานชิ้นนี้อารมณ์ไม่ถึง เพราะอ่านแล้วไม่อิ่ม แม้ความคิดจะดี แต่กลอนเปล่าถ้าหากปราศจากความงามของถ้อยคำ หรือสั่นไหวอารมณ์ผู้อ่านไม่ได้แล้ว มันเหมือนกองขยะความคิด อย่าไปเรียกว่ากวีไร้ฉันทลักษณ์เลย ยกย่องกันเกินไป กรรมการพิจาณาให้ซีไรท์ไปได้อย่างไร

น่าทบทวนนะ อันนี้ยังไม่นับรวมเรื่องการดัดแปลงบทกวีต่างด้าวมา เหมือนที่ท่านอื่นกล่าวหา ดังนั้นที่ว่าความคิดดี จะใช่ความคิดของผู้เขียนหรือไม่ ควรหยุดพิจารณาอย่างยิ่ง

 อ่า ไม่รู้ว่าใครจะยังไงนะ แต่ในความคิด ถ้าการที่ได้ยินได้ฟังมา แล้วเราจำ คิดตามได้ คล้อยตาม มันก็น่าจะเป็นเรื่องดีที่ทำให้เกิดความคิด เกิดเเรงบันดาลใจให้สร้างสรรค์งานได้ มันไม่ใช่เรื่องผิด เมื่อมันเกิดจากการเเลกเปลี่ยนความคิด ในขณะที่อีกฝ่ายคิดพูด เเต่ก็เขี่ยทิ้งไว้ตรงนั้น เเค่เขาจำได้ลางๆว่ามันเคยเป็นบทพูดปากเปล่าของเขา เเต่คนที่เห็นคุณค่าน่ะ มันคือเรา

ส่วนงานจะดีไม่ดีมันขึ้นกับมุมมอง บางคนอาจคิดได้ เเต่ทำไม่ได้ (ไม่เคยลงมือทำ) อันนี้ขอไม่ยกย่องเเล้วกัน มันอยู่ที่ไอเดีย คิดตามได้มองเห็นภาพ และซาบซึ้งกับงานที่ได้อ่านได้ฟัง แค่นั้นก็ถือว่าเป็นงานที่ดีเเล้ว แต่จะได้รางวัลอะไรด้วยนั้นไม่รู้นะ สรุปคือ มันอยู่ที่ต่อมรับความรู้สึกของเเต่ละคน ระบบความคิด และเเนวปฏิบัติที่เขายึดน่ะ(คิดเป็นขั้นตอนเกินไปรึป่าว) การยอมรับเเละเปิดใจกับงานใหม่ๆ อะไรเเนวใหม่ๆแบบไร้อคติ