อันตรายมีรอบด้านทุกกาลภพ

อพยพลงน้ำขึ้นเวหา

อันตรายยังชิดติดตามมา

ทุกเวลาทุกที่มีทั่วไป

 หากคนเรายังดีมีสติ

อันตรายมิอาจริมาเข้าใกล้

สติมาปัญญาเกิดอย่างว่องไว

แม้เพทภัยเมื่อมาก็สู้ทน

...เดินไปซ้ำรอยเดิม.............สร้างสรรค์เสริมศิลป์ศึกษา รอยเท้าที่ย่ำมา.................ทุกข์สุขเหมือนสลับมี ..รอยเก่าเคยเศร้าจิต...........ไม่สัมฤทธิ์ประสบศรี กอบเกื้อกูลชีวี....................ชโลมหลั่งหยดน้ำตา. ..สายธารกระแสเชี่ยว...............ไหลลดเลี้ยวตกหน้าผา ถาโถมทุกเวลา....................กระนั้นหรือจึงด้านพอ ..ครืนครืนน้ำกระเซ็น..............จักกระเด็นกระดอนหนอ แสงส่องมองลออ...................หยดละเอียดแยกกระจาย ..แต่นี้นี่ชีวิต.....................ไม่มีสิทธิ์กระเซ็นสาย ตะเกียกยังตะกาย................ไปตามกรรมกิเลสตน ..ค่ำคืนต้องขืนกลั้น...............คืนมุ่งมั่นวันอดทน หนาวเหน็บหนักกี่ฝน..............ฝืนพายุมิยอมพัง ..รอยนี้สืบศรัทธา..................ท้าวเสาะหาแสวงหวัง ใจสู้อยู่ไม่ยั้ง.......................มิขยาดรอยแผลเป็น ..ชีวิตต้องผจญ.................จักเวียนวนมาให้เห็น ค่ำคืนกระจ่างเพ็ญ..........ผุดผ่องนวลไยด่วนลา ..คืนใหม่ต้องไม่เก่า............ชื่นใจเจ้าปรารถนา ความฝันมุ่งมั่นพา...............พิสูจน์ตนค้นนิยาม ..รอยนี้ที่อุทิศ....................เพียรลิขิตยังติดตาม ล้มแล้วลุกเดินข้าม.............ค่อยขยับก้าวปรับปรุง ------------ ภัทราจิตร  บุญประสงค์ 22/12/53

โคลงต้น

บทสุดท้าย

บานที่สอง

น่าจะเป็น "รอฤกษ์อรุณฉาย  เจิดจ้า"

สงสัยพิมพ์ผิด  ติงมาเพื่อทราบ

ขอบคุณค่ะ..