...แม้เป็นดิน ก้อนเดียว ครูเคี่ยวเข็ญ

ปลูกปั้นเป็น อัญมณี ที่มีค่า

ขอชื่นชม ด้วยแรง แห่งศรัทธา

ยืนหยัดค่า แห่งศักดิ์ศรี หน้าที่ครู...เงาเวลาขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้นะคะ

 เจียระไนกรวดเม็ดน้อย..เป็นพลอยเพชร

งามก่องเก็จด้วยปัญญามหาศาล

หยัดยืนอยู่บนพรมอุดมการณ์

พลีดวงมานกอบเกื้อ..เพื่อชาติไทย

เป็นนางฟ้าแห่งวิมาน ณ บ้านป่า 

งามศรัทธา งามศักดิ์ศรี ที่ยิ่งใหญ่

สร้างคนดี...จากคนดง...กลางพงไพร

ยิ้มชื่นใจ...ทรงคุณค่า..หน้าที่  " ครู "

                                   เรียน คุณเงาเวลาแห่งรัตติกาล  และ    คุณทิพย์สุคนธ์   

                                        ขอบคุณสำหรับการมาเยี่ยมเยือน

                                        บทกลอนทั้งสองท่านไพเราะมาก ประทับใจจริงๆ

                                                          คือคำกรองกรองคำที่ลำค่า

                                              สื่อภาษางดงามด้วยความหมาย

                                              ร้อยสัมผัสอรรถรสบทบรรยาย

                                              ชื่นมิคลายด้วยผลงานตระการยล

                  "ขอสดุดีทุกท่านครู"

       นาวาน้อย ลอยลำกล้า ท้าเผชิญ

วิหคเหิน บินละล่อง สู่ปลายฝัน

คลื่นกระหน่ำ ลมกระแทก ซัดแดกดัน

อุดมการณ์ คงตั้งมั่น ด้วยศรัทธา

     น้อมยกจรอก พันหมื่น ดื่มชื่่นชม

เหล่าสยม บรมครู ท่านผู้กล้า

ขอบพระคุณ แทนผองศิษย์ ทุกเพลา

ทั่วทิศา ขออภิวาท เบื้องบาทครู ฯ

ขอน้อมคาราวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

เอาบทกวีของท่านอาจารย์เนาวรัตน์  พงษ์ไพบูลย์ มาเป็นของน้อมคารวะครับ

            หน้าที่คนอย่างครูท่านรู้รอบ

รับผิดชอบแท้จริงงานยิ่งใหญ่

เป็นแม่พิมพ์ยลยินทั่วถิ่นไทย

ปั้นดินให้เป็นดาวพราวเรืองรอง

         มีความฝันมั่นคงบรรจงสร้าง

เปรียบเรือจ้างปฏิบัติไม่ขัดข้อง

รับส่งคนพ้นน้ำข้ามฝั่งคลอง

ทั้งปกป้องเหน็ดเหนื่อยอยู่เรื่อยมา

         ท่านฝึกฝนอุ้มชูให้รู้คิด

อบรมศิษย์กล่อมเกลาให้ก้าวหน้า

สั่งสอนตามตำรับสรรพวิชา

พร้อมนำพาอยู่รอดอย่างปลอดภัย

           ทำหน้าที่เจนจบโดยครบถ้วน

ท่านมีส่วนสร้างชีวิตศิษย์สดใส

อนาคตศิษย์ราบรื่นครูชื่นใจ

 คือผู้ที่พร่ำบ่น                             เราซุกซนคอยมองเฝ้า

ก เอ๋ยก ไก่ในเล้า                         ฒ ผู้เฒ่าอยู่เหย้าอยู่เรือน

คือผู้ที่ดีใจ                                    ถามไถ่ข่าวรอวันเยือน

โตเท่าไรยังย้ำเตือน                     ดุว่ากล่าวคาดไม้เรียว

คือผู้้ไม่เคยหวัง                              ไม่เลือกชังรักแท้เทียว

โง่หรือฉลาดเฉลียว                       คือคนเดียวที่กรำสอน

คือครูของลูกศิษย์                          เมตตานิตย์นิรันดร                       

น้อยหนึ่งพึงสังวร                           มีแต่ให้คือคุณครู

สวัสดีครับ

มีไว้เพื่อซาบและผมก็มารับซาบครับ