ไม่มี"ความรัก"ในบทกว...

ไม่มี"ความรัก"ในบทกวี
ฉันเดินหลงทางกลางม่านหมอก เพราะคำบอกว่าข้างหน้าฟ้าสวยใส ฉันดั้นด้นทนฝ่ามาแสนไกล หุบห้วยเหวละหานไพรพนาวัลย์ .................................................... ร้อยกี่ร้อยรอยเท้าที่ก้าวย่าง ประทับบนเส้นทางเบื้องหลังฉัน แบกความหวังและศรัทธาบุกฝ่าฟัน ฟ้าฟากนั้นที่เขาบอกเล่าคำ .................................................... ดวงอาทิตย์หมดรอบลับขอบโลก ผาชะโงกโขดหินมองดินต่ำ ปลากระโดดโลดเล่นเต้นระบำ กระแสน้ำส่งสำเนียงเสียงครืนครืน ........................................................... ณ จุดหนึ่งหยุดเดินนอนเนินหญ้า เสียงเพลงป่าหรีดหริ่งกล่อมระรื่น บรรยากาศผสมค่ำกลมกลืน นกดาษดื่นกระพือผับบินกลับรัง .......................................................... ความมืด มาเยือนเปื้อนสีโลก ดาวย้ายโยกขึ้นฟ้ามาอีกฝั่ง จันทร์ทอแสงทองใสใบไม้บัง จนกระทั่งดวงตาถูกปิดลง ................................................... ................................................... ................................................... วันนี้เป็นวันใหม่ใกล้ถึงแล้ว แต่วี่แววฟ้าใสใจประสงค์ กลับไม่เห็นเสี้ยวเศษเจตจำนง หรือว่าคงไม่เห็นเป็นแน่นนอน ........................................................ มาตามหาฟ้าสวยด้วยความรัก ของเหล่านักชำนาญกานท์อักษร โถ..หลงเชื่อ คำบอกเล่าชาวนคร รักกระดอนตกหายไปไหนแล้ว ........................................................... (ทิ้งความหวังความศรัทธาที่ข้าแบก ไม่อยากแลกกับฟ้าที่ว่างเปล่า ถึงโลกนี้ไม่มีรัก...สำหรับเรา อย่างน้อยน้อย..ก็มีเงาของตัวเอง)
ผู้ตั้งกระทู้ หลง.. :: วันที่ลงประกาศ 2010-11-26 12:47:51

แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *

ผู้แสดงความคิดเห็น *
อีเมล
	ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล