ระดับอุดมศึกษา และประชาชนทั่วไป (โคลงสี่สุภาพ) – 49 สำนวน

หน้า(3) สำนวนที่ 41-49

 

(41.ไชยเชษฐ์) กอไผ่ (ลมปาก)

ส่ง 26 มิถุนายน 2551 (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ เสียงซอในป่ากว้าง                   บรรเลง

อ้อเอียดออดสีเพลง                     กล่อมเร้า

กระทบทับข่มเหง                        ลำไผ่  กันนา

เสียงเสียดสีคละเคล้า                  ขับร้องเพลงแผล

 

 ๏ แลลำรอยเริ่มร้อน                    ทวีวัน

เพลิงคุประกายพลัน                    หมกไหม้

ฉวยโอกาสโหมรัน                       แผลงเดช

วายุทำลายได้                             ใส่เชื้อผลาญเผา

 

๏ สังคมเราพรั่งพร้อม                   ปัญญา  เลิศแล

รู้ตริตรองอัตตา                           สดับซ้ำ

พึงพิสูจน์วาจา                            มีสติ

เห็นสิ่งปั้นจากน้ำ                        ใช่ได้เป็นตัว

 

๏ มัวโมหะยุเย้า                           โกรธา  ตามเฮย

ไหวอ่อนวจีหวานมา                     หว่านล้อม

คำถากถางโทสา                         พาลเดือด  ใจนา

อุเบกขาธรรมน้อม                       ดับได้ไฟชน

 

๏ ต้นไผ่ไกวแกว่งได้                     โดยลม

คนเมื่อฟังคารม                          เชื่อสิ้น

เอนตามคิดเห็นสม                      เหมือนไผ่  ไหวนา

หลงเล่ห์ลวงลมลิ้น                      ถูกต้อนโดยคำ

 

๏ อำนาจพจน์เถื่อนสร้าง              วางกล  โกงแล

หวังเสกกระแสตน                       ซ่อนร้าย

ลมปากเป่าหูคน                          สำเร็จ

กอไผ่กับชนคล้าย                        พ่ายด้วยแรงลมฯ

...............................................

(41. ไชยเชษฐ์) กอไผ่ (ลมปาก) (ฉบับแก้ไข)

ส่ง 26 มิถุนายน 2551 ฉบับแก้ไข (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ เสียงซอในป่ากว้าง                  บรรเลง

อ้อเอียดออดสีเพลง                     กล่อมเร้า

กระทบทับข่มเหง                        ลำไผ่  กันนา

เสียงเสียดสีคละเคล้า                  ขับร้องเพลงแผล

 

๏ แลลำรอยเริ่มร้อน                    ทวีวัน

เพลิงคุประกายพลัน                    หมกไหม้

ฉวยโอกาสโหมรัน                       แผลงเดช

วายุทำลายได้                             ใส่เชื้อผลาญเผา

 

๏ สังคมเราพรั่งพร้อม                   ปัญญา  เลิศแล

รู้ตริตรองอัตตา                           สดับซ้ำ

พึงพิสูจน์วาจา                            มีสติ

เห็นสิ่งปั้นจากน้ำ                        ใช่ได้เป็นตัว

 

๏ มัวโมหะยุเย้า                           โกรธา  ตามเฮย

ไหวอ่อนวจีหวานมา                     หว่านล้อม

คำถางถากโทสา                         พาลเดือด  ใจนา

อุเบกขาธรรมน้อม                       ดับได้ไฟชน

 

๏ ต้นไผ่ไกวแกว่งได้                     โดยลม

คนเมื่อฟังคารม                          เชื่อสิ้น

เอนตามคิดเห็นสม                      เหมือนไผ่  ไหวนา

หลงเล่ห์ลวงลมลิ้น                      ถูกต้อนโดยคำ

 

๏ อำนาจพจน์เถื่อนสร้าง              วางกล  โกงแล

หวังเสกกระแสตน                       ซ่อนร้าย

ลมปากเป่าหูคน                          สำเร็จ

กอไผ่กับชนคล้าย                        พ่ายด้วยแรงลมฯ

...............................................

 

(42. นายณรงค์ศักดิ์) ลมปาก

ส่ง 23 พฤษภาคม 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ คำความบอกเล่านั้น                  ลมปาก

ใจอย่าหมายพึงฝาก                    ป่วยไข้

หลงลมล่อลืมยาก                       ตายแน่

เป็นแต่เพียงรับไว้                        เผื่อพ้นมือตน

 

๏ ลมปากลวงเล่ห์ล้น                   นำใจ

หวังพึ่งหนทางใด                        ร่วมสร้าง

รอบคอบอย่าหลงใหล                  สุกห่าม  เผากิน

จงไตร่ตรองลึกกว้าง                    ก่อนก้าวเดินตาม

 

๏ ลมใดฤๅเลื่อนย้าย                    ภูผา

ชนมุ่งยอยกมา                            เอ่ยไว้

ทำการดั่งเทพา                           เสกเป่า  มนต์เวทย์

มาดมั่นลมปากไซร้                      ห่อนได้โลกา

 

๏ ลมปากคนหนึ่งกั้น                    จงดี

คงค่าคุณวจี                               ผ่องแผ้ว

ความใดบ่หมายมี                        ยกย่น  กันนา

ชนร่วมกันถึงแล้ว                        หน่อเนื้อภาษา

 

๏ ลมบางเบาแผ่วพริ้ว                  เพลินกาย

ยามค่ำเย็นใจคลาย                     เมื่อยล้า

ลมปากพร่ำเผลอผาย                  หืนหึ่ง

ทุกย่ำยามเองอ้า                          เร่งร้อนใจกายฯ

...............................................

 

หมายเหตุคณะทำงานฯ : ผิดกติกา ส่ง 5 บท (กำหนด 6-10 บท)

 

(43. สุรกิจ) ลมปาก

ส่ง 12 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

๏ ลำนำความกล่าวถ้อย                วาจา

ฤๅห่อนพิจารณา                         ถี่ถ้วน

ทุกข์ภัยย่อมตามมา                     เข็ญขื่น  ดวงแด

คำซ่อนมลทินล้วน                       โทษร้ายราวี

 

๏ วจีใดเอ่ยเอื้อน                          รำพัน

หวานรื่นคุณอนันต์                      ถ่องแท้

คำสัตย์อยู่นิรันดร์                        ดุจเช่น  ดาวเดือน

ผู้กล่าวคำเลิศแล้                         ว่าผู้จริงใจ

 

๏ ชนใดเคยกล่าวร้าย                   ประจาน

เศร้าหม่นดลบันดาล                    ซ่อนช้ำ

ผู้ใดกล่าวคำขาน                        สัตย์ซื่อ  วาจา

เต็มเปี่ยมเลิศสุขล้ำ                     กล่าวถ้อยคำนึง

 

๏ ลมปากพึงสื่อสร้าง                   ไมตรี

เสริมเสน่ห์บารมี                          เพื่อนล้น

งามสง่าเจิดราศี                          ขวัญมิ่ง  กายใจ

เอิบอิ่มมิตรมากท้น                      ปราชญ์ชี้คนงาม

 

๏ ลมปากยามเอ่ยถ้อย                  ลำนำ

จงไตร่ตรองประจำ                      จดไว้

เตือนสติก่อนพูดทำ                     คิดแต่  ดีงาม

เกิดก่อประโยชน์ให้                      แน่นแฟ้นไมตรีฯ

...............................................

 

หมายเหตุคณะทำงานฯ : ผิดกติกา ส่ง 5 บท (กำหนด 6-10 บท) 

 

(44.สุรกิจ) ลมปาก

ส่ง 19 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ ลมปากถางถากถ้อย                  รำพัน

จมจ่อมโศกคืนวัน                        ซ่อนเร้น

มวลมิตรหมู่แปรผัน                     หายห่าง  เลือนไกล

โดดเดี่ยวเดียวดายเช่น                 ผู้ร้างคนเคียง

 

๏ สำเนียงคำเอ่ยเอื้อน                  วาจา

กำหนดบทชะตา                         ขีดไว้

คำเพราะย่อมศรัทธา                   ผองหมู่  ปวงชน

คำหยาบย่อมหม่นไร้                    สุขร้างเลือนราง

 

๏ วาจางดังเทพไท้                       พรหมอินทร์

ลิขิตรอยชีวิน                              ซ่อนไว้

หยามหยาบหม่นยลยิน                พูดพร่ำ  คำตรม

เสนาะเพราะถ้อยใช้                     เอ่ยอ้างคนดี

 

๏ งามศรีงามแห่งถ้อย                  นานเนา

เกิดก่อแต่วัยเยาว์                        มุ่งเน้น

สำเนียงบ่มขัดเกลา                     สัตย์ซื่อ  คำเฮย

จำจิตรู้ว่างเว้น                            หยาบถ้อยคารม

 

๏ ลมปากเหมือนดั่งห้วง               วารี

เอื้อนเอ่ยแล้วไม่มี                        กลับย้อน

เปรียบเปรยเช่นนที                       ไหลล่วง

คำกล่าวเกริ่นสะท้อน                   ตรึกถ้วนตรองความ

 

๏ ป้องปรามตนก่อนเอื้อน              วาจา

ตรองตริพิจารณา                        ถ่องแท้

บัณฑิตย่อมรักษา                        เกียรติซึ่ง  ดีงาม

คำสัตย์หวานเลิศแล้                    แด่ผู้ครองธรรมฯ

...............................................

 

(45.สมรภูมิ) เหล่ากอแห่งร้อยกรอง

ส่ง 24 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ งานร้อยกรองแจ่มแจ้ง             กระจ่าง  ใครหนอ

ทุกบทวรรคใจกลาง                     แต่งแต้ม

อักษรเด่นเล่นหาง                       ดึงดูด  ผู้อ่าน

สูงต่ำแปลกประแล้ม                   ศิษย์ไหว้บูชาฯ

...............................................

 

หมายเหตุคณะทำงานฯ : ผิดกติกา ส่ง 1 บท (กำหนด 6-10 บท)

 

 (45.สมรภูมิ) เหล่ากอแห่งร้อยกรอง (แก้ไข)

ส่ง 25 มิถุนายน 2551 ฉบับแก้ไข (ทางไปรษณีย์)

 

๏ งานร้อยกรองแจ่มแจ้ง               กระจ่าง

ทุกบทวรรคใจกลาง                     แต่งแต้ม

อักษรเด่นเล่นหาง                       ดึงดูด  ผู้อ่าน

สูงต่ำแปลกประแล้ม                   ศิษย์ไหว้บูชา

 

๏ เป็นหญ้าแพรกแตกราก             ชูก้าน

ใบหลักแหลมเบ่งบาน                  ผลิงอก

ปลิ้วสะบัดอาจหาญ                    กกหน่อ  พึ่งพา

รู้ศาสตราแหกคอก                      เก่งกล้าปัญญา

 

๏ คือมะเขือหล่นห้อย                   ผื้นดิน

ผลอ่อนแรงนุ่มนิ่ม                       ขาดดิ้น

น้ำตาหยดรดริน                          อาบอก  ร้าวราญ

ยามเมื่อเจ้านั้นสิ้น                       หอกด้ามเชิงเชาวน์

 

๏ ดุจดอกเข็มเหลื่อมรอบ              แพรวพราว

ร้อยท่าลวดลายราว                     เล่นงิ้ว

เชี่ยวชาญศาสตร์โน้มน้าว ขัดเกลา  ทุกข์สุข

พ้นโศรกชื่นระลิ้ว                         ผ่องแผ้วปรีดา

 

๏ ดั่งกอไผ่หยาดย้อย                    สวยงาม

แสงส่องเขียวอร่าม                      คู่ฟ้า

ศูนย์รวมจิตล้นหลาม                   แบบอย่าง

ทั่วถิ่นแคว้นใต้หล้า                      ต่างเรียกอาจารย์

 

๏ เหล่ากอหมู่น้อม                        รำลึก

ท่านอบรมพร่ำฝึก                         ไม่เว้น

เกียรติศักดิ์ก้องกึก                        ยกย่อง  เขตคราม

เช้าค่ำคอยเฝ้าเน้น                        กล่าวย้ำตักเตือนฯ

...............................................

 

(46.สุมลทิพย์) ลมปาก

ส่ง 25 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ วาจาคนต่างล้วน                      แอบแฝง

คำต่างจากแสดง                        ย่อมได้

จะพูดกล่าวยุแยง                        หรือกล่าว  สัตย์จริง

จึงอยู่ลมปากใช้                          บ่รู้ความใน

 

๏ ลมปากลวงเล่นลิ้น                   เจรจา

เป็นสื่อหลอกนำพา                      เล่ห์ร้าย

หลงคำจึ่งโศกา                           หมองหม่น

เปรียบหนึ่งอาวุธร้าย                    ฆ่าได้ควรเกรง

 

๏ ลมปากหวานไม่สิ้น                   จางหาย

เกิดสิ่งดีมากมาย                         กล่าวถ้อย

พูดหวานเรื่องกลับกลาย               หนักยิ่ง  เป็นเบา

ใครหมื่นฟังก็คล้อย                     บ่แย้งขัดหู

 

๏ เราฟังตรองไตร่ไว้                     เป็นดี

จงเชื่อเหตุผลมี                           ที่ตั้ง

แยกแยะซึ่งวจี                             อันมุ่ง  ประสงค์

ฟังเผื่อสติยั้ง                              อย่าได้หลงเผลอ

 

๏ การพูดก็เยี่ยงย้อน                    โยงใย

คิดก่อนจึงพูดไป                         สิ่งรู้

ลมปากกล่าวตามใจ                    อาจส่ง  ผลเสีย

พูดง่ายกลายเป็นผู้                      พ่ายแพ้ภัยตัว

 

๏ โบราณสอนว่าอ้อย                   แสนหวาน

มิเท่าพจมาน                              แน่แท้

หวานหูอยู่ทุกวาร                        มิเสื่อม  จางหาย

หวานยิ่งยังหวานแพ้                    ไม่สู้วจีฯ

...............................................

 

(46.สุมลทิพย์) ลมปาก (ฉบับแก้ไข)

ส่ง 26 มิถุนายน 2551 ฉบับแก้ไข (ทางไปรษณีย์)

 

๏ วาจาคนต่างล้วน                      แอบแฝง

คำต่างจากแสดง                         ย่อมได้

จะพูดกล่าวยุแยง                        หรือกล่าว  สัตย์จริง

จึงอยู่ลมปากใช้                          บ่รู้ความใน

 

๏ ลมปากลวงเล่นลิ้น                   เจรจา

เป็นสื่อหลอกนำพา                      เล่ห์ร้าย

หลงคำจึ่งโศกา                           หมองหม่น

เปรียบหนึ่งอาวุธคล้าย                 ฆ่าได้ควรเกรง

 

๏ ลมปากหวานไม่สิ้น                   จางหาย

เกิดสิ่งดีมากมาย                        กล่าวถ้อย

พูดหวานเรื่องกลับกลาย               หนักยิ่ง  เป็นเบา

ใครหมื่นฟังก็คล้อย                     บ่แย้งขัดหู

 

๏ เราฟังตรองไตร่ไว้                     เป็นดี

จงเชื่อเหตุผลมี                           ที่ตั้ง

แยกแยะซึ่งวจี                             อันมุ่ง  ประสงค์

ฟังเผื่อสติยั้ง                              อย่าได้หลงเผลอ

 

๏ การพูดก็เยี่ยงย้อน                    โยงใย

คิดก่อนจึงพูดไป                         สิ่งรู้

ลมปากกล่าวตามใจ                    อาจส่ง  ผลเสีย

พูดง่ายกลายเป็นผู้                      พ่ายแพ้ภัยตัว

 

๏ โบราณสอนว่าอ้อย                   แสนหวาน

มิเท่าพจมาน                              แน่แท้

หวานหูอยู่ทุกวาร                        มิเสื่อม  จางหาย

หวานยิ่งยังหวานแพ้                    ไม่สู้วจีฯ

...............................................

 

(47. ธ ไทย) แค่…ลมปาก

ส่ง 30 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ วาทีที่พูดแล้ว                           พึงจำ

ยึดมั่นสัญญาทำ                         เลิศแท้

วาทีหากคืนคำ                            ถ้อยเท็จ

เป็นแค่ลมปากแล้                        พจน์ไร้ความหมาย

 

๏ กระจายขายข่าวสร้าง                กระแส

ปลุกระดมปรวนแปร                    ปลุกเร้า

กล่าวอ้างประชดแฉ                     ชวนเชื่อ

โน้มจิตน้าวใจเย้า                        ปากโอ้โลมลม

 

๏ ชมชื่นเพราะเชื่อแล้ว                 เชื่อเลย

อำนาจลมปากเปรย                     ไป่รู้

ตื้นลึกบ่ยอมเผย                          ถูกผิด

จริงเท็จแน่แท้ผู้                           พูดนั้นรู้ดี

 

๏ วจีหวานลึกล้ำ                         รื่นหู

จรูงจิตเคลิบเคลิ้มชู                     เชิดด้วย

ถ้อยคำหว่านล้อมพรู                    ฟังเพราะ

กล้ายว่ากล้วยก็กล้วย                   ชอบแล้วตามเขา

 

๏ ลมเป่าจากปากสร้าง                 ศรัทธา

สำเร็จกิจพจนา                           กลับสิ้น

หมื่นคำมั่นวาจา                          ลืมหมด

แท้ก็เล่ห์ลมลิ้น                           ล่วงรู้เมื่อสาย

 

๏ ท้ายสุดลมปากนั้น                    คือลม

มธุรสชื่นหวังชม                          ทุกถ้อย

ตระบัดสัตย์เข็ดขม                      แสนขื่น

เชื่อมิได้สักน้อย                           ปากนั้นเป่าลม

 

๏ สังคมสงบสุขด้วย                    ถือสัตย์

โอษฐ์เอ่ยเอื้อนศุภอรรถ                 ถ่องแท้

เจรจาแจกแจงชัด                        จริงเท็จ

ลมจากปากนั้นแล้                       พจน์ล้ำเชื่อถือฯ

...............................................

 

(48.ภูมิชาย) ยุคข้าวยากหมากแพง

ส่ง 3 กรกฎาคม 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ จงเก็บผักเพาะกล้า                   กันนา

เก็บเกี่ยวลุยหาปลา                      พี่ป้า

ปลูกผักง่ายลุงอา                        นาพ่อ

ไปไร่จอบมีดพร้า                         ย่อมไร้ยากจน

 

๏ ยุคทนข้าวยากแท้                     แม่เอย

ขึ้นค่าน้ำมันเหวย                        รถได้

ราคาข้าวสูงเลย                          ปลิวว่อน

ตีค่าของกินใช้                            เร่งร้ายเข้ามา

 

๏ หากพี่น้าช่วยใช้                        ประหยัด

ลดค่าเร็วรัด                                ช่วยคุ้ม

จะได้ไม่วุ่นจัด                             นาพี่

หากไม่ตัดจะกลุ้ม                        ย่อมให้จำเป็น

 

๏ รถยนต์เน้นจะใช้                      คิดนา

เพราะค่าน้ำมันมา                       แล่นได้

พรวดพลาดพุ่งราคา                    เร็วรี่

คิดใคร่ครวญกันไว้                      ไม่ให้อกตรม

 

๏ ชมชื่นทางที่ใกล้                       เดินนา

เหนื่อยหน่อยพลอยตรึงตรา          ช่วยได้

แข็งแรงมั่นมายา                         นาพี่

เร็วรี่ประหยัดไว้                           มั่นน้ำใจคน

 

๏ จักรยานทนปั่นได้                     ก็ดี

เสริมค่าคุณชีวี                            ชื่นให้

อดทนไม่โรคี                               นาแม่

ยังช่วยลดค่าใช้                           จ่ายได้มั่นคงฯ

...............................................

 

หมายเหตุคณะทำงานฯ : ผิดกติกา ประทับตราไปรษณีย์หลังวันที่ 30 มิถุนายน 2551

(ประทับตรา 3 กรกฎาคม 2551)

 

(49.ภูมิชาย) มือแขนของแผ่นฟ้า

ส่ง 3 กรกฎาคม 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ ลืมตาเห็นก่อนใกล้                   ใดนา  พี่เอย

ลุกตื่นจัปปากกา                         ครุ่นคล้าย

กระดาษแผ่นหยิบมา                   คิดก่อ  งานเขียน

รุดเร่งมองซ้ายขวา                       นั่งได้สงบ

 

๏ พบเห็นก็ว่าไว้                           รีบจด  เร็วพี่

ยามรุ่งมิราลด                             ซ่อนร้าว

จับจิตที่กำหนด                           ก็ช่วย  นาพ่อ

อีกหนึ่งรีบรุดก้าว                         นี่ค้นชีวี

 

๏ มีงานเขียนที่ได้                        นานา  ความคิด

ชอบชื่นใจหนักหนา                     ว่ากล้า

ดุจดั่งฝันเยือนมา                        หาเพื่อ  บันทึก

เร็วรี่มิโรยร้า                                เชื่องช้าพี่เอย

 

๏ เฉยนักก็ไม่ได้                           ใดใด  นาพ่อ

แดดร่มลมพัดไป                         ชื่นฟ้า

หากมุ่งมั่นในใจ                          ก็ง่าย  ใดเลย

ใจเชื่อเพราะก่อกล้า                     ท่านนั้นฝันดี

 

๏ นำความดีว่าไว้                        นาที  พี่เอย

ทุกช่วยประชาชี                           ทุ่มให้

ใจใสซื่อเร็วรี                               มิพรั่น  ทันใด

มาช่วยปัดยากไร้                         เชื่อได้ไทแดน     

 

๏ มือแขนของแผ่นฟ้า                  ปากกา  ดินสอ

คือชื่อคือประชา                          พร่ำไว้

ทุกข์ยากก่อชีวา                           ทราบซึ่ง  ความจริง

คงมั่นฝันไฟให้                            ท่านนั้นกวีฯ

...............................................

 

หมายเหตุคณะทำงานฯ : ผิดกติกา ประทับตราไปรษณีย์หลังวันที่ 30 มิถุนายน 2551

(ประทับตรา 3 กรกฎาคม 2551)