1. ปภาวรินท์

อีเมล์ / 9 สิงหาคม 2551

ทางออก

๏    ตะวันงามลาลับจากฟากฟ้า                 พสุธาวุ่นวายก็พลันหาย

ความเศร้าโศกทุกข์กายที่มากมาย             ยังมลายเบาบางบรรเทาลง

๏    เมื่อราตรีครอบงำฟ้าสลัว                      ขมุกมัวแต่แจ่มได้เพราะดาวฝน

ดารภาเป็นสายกระจายปน                       ดุจปลอบตนในความมืดมีความงาม

๏    หลากปัญหาหลากข้อจะแก้ไข               แต่เหตุใดใจจิตกลับสิ้นหวัง

ในฤทัยอ่อนท้อย่อพลัง                             ประดุจดังอุษาสิ้นมาพักรอ

๏    อยากให้รักแตะแต้มเติมชีวิต                 เพียงน้อยนิดชื่นดีมิหมายขอ

พบสิ่งใดมีเธอช่วยถักทอ                          แค่นั้นพอผาสุกสำราญใจ

๏    ประหนึ่งเป็นสีหราชที่อาจอง                 ก้าวย่างลงมั่นคงไม่หวั่นไหว

มีเป้าหมายมุ่งมั่นไม่เกรงใคร                     ทั่วพงไพรสู้ได้แม้ไพรี

๏    เวลานี้ตรงนี้ที่ฉันนั่ง                            คะนึงคิดพิจชั่งจนถ้วนถี่

สิ่งที่เรียกทางออกย่อมต้องมี                     หากชีวีดำรงได้พบเลย

..................................................................................

2. กวีถิ่นน้ำเค็ม

อีเมล์ / 14 สิงหาคม 2551

ด้วยพระบารมี

๏    ประเทศไทยใกล้เข้าสู่สุญญากาศ                      เหมือนจะขาดสิ้นใจให้ตายหนี

ความวุ่นวายหลายคนทนยอมพลี                          เหล่าคนดีที่สละรักษาไทย

๏    ชาวประชาแตกแยกสาแหรกขาด                       คนฉ้อราษฎร์บังหลวงลวงหวั่นไหว

ฉุดรั้งขังบ้านเมืองมิเรืองไกล                                 สิ้นไฉไลในแผ่นดินถิ่นแหลมทอง

๏    ร่วงโรยรดหยดน้ำตาคราสูญเสีย                        มีศาลเตี้ยตัดสินกัดกินผอง

ไร้อำนาจชาติตระกูลสูญสิ่งปอง                            อยู่เป็นรองของผู้อื่นไร้รื่นรมย์

๏    เหตุประชาธิปไตยไร้ทางออก                             ถูกพูนพอกสิ่งผิดดุจติดหล่ม

มีผู้ร้ายรายล้อมพร้อมฉุดจม                                  เป็นสายลมเป่าปัดตัดบุรี

๏    แต่ทุกข์ภัยได้จางหายมลายพัด                        เพราะกษัตริย์ขัตติยะพระทรงศรี

อยู่คู่ชาติปราชญ์ผู้รู้องค์ภูมี                                   หกสิบปีครองราชย์ราษฎร์ร่มเย็น

๏    หากมีเหตุเภทภัยได้พัดผ่าน                              หนักเอาการปานนี้ที่เศร้าเข็ญ

ผองประชาชวดสุขทุกข์ลำเค็ญ                              มองไม่เห็นทางออกหมอกบดบัง

๏    ได้เม็ดฝนโปรยปรายกระจายทั่ว                         ความมืดมัวจางหายได้ความหวัง

น้ำพระทัยทรงให้เป็นพลัง                                     ประตูขังพังทลายเห็นปลายทาง 

๏    ร้อยดวงใจทั้งใกล้ไกลได้สรรเสริญ                     พระเจริญเพราะความดีที่ทรงสร้าง

องค์กษัตริย์พัฒนาสู่ศูนย์กลาง                              พระทรงวางแนวทางไว้ให้ผองชนฯ

..................................................................................

3. กวีถิ่นน้ำเค็ม

อีเมล์ / 15 สิงหาคม 2551

ร่วมมือกันสรรหาทาง (ออก)

๏    อันชีวิตวิจิตรได้ดั่งใจหวัง                                 ข้ามถึงฝั่งที่ตั้งใจไม่ยากหนอ

สองฝ่าเท้าก้าวไปไม่รั้งรอ                                      เพียงอย่าท้ออย่ารอแพ้แม้ลำเค็ญ

๏    ทางธานีศรีไสวไร้ทางออก                                 เหมือนเมฆหมอกพอกไว้ไม่ให้เห็น

เดินหลงทางรางเลือนพึ่งเคยเป็น                           แสนทุกข์เข็ญพบทางตันพลันมืดมน

๏    ไร้เปลวเทียนเปลี่ยนราตรีที่มืดมิด                      ไร้ความคิดเพราะจิตใจใคร่สับสน

ไร้ดีงามความชั่วคั่วปลอมปน                                ไร้ผู้คนช่วยเหลือเมื่อขาดแคลน

๏    ขาดซึ่งแสงสุริยะอรุณรุ่ง                                  พนาทุ่งเขียวขจีที่หวงแหน

ความเจริญเดินผ่านทุกย่านแดน                            เป็นปึกแผ่นแน่นแคว้นมลายไป

๏    สามัคคีนี้จะพาหาทางรอด                               สะพานทอดนำทางหานภาใส

แม้รอบกายรายขวากหนามยาวทางไกล                  ข้ามผ่านภัยด้วยใจสู้ดูมั่นคง

๏    หลายความคิดพิชิตอุปสรรค                             ร้อยความรักจักช่วยฝ่าผ่านทางหลง

ล้านความดีที่ควรคู่อยู่ยืนยง                                  ร้อยเรียงส่งคงก้องล้ำถึงอำมร

๏    ร่วมหันหน้าหาทางสมานฉันท์                           ร่วมมือกันสรรหาทางออกก่อน

เห็นความผิดปลิดความดีอย่างนิ่งนอน                   พาจากจรจากแคว้นแดนพิมาน

๏    อุปสรรคจักหายมลายสิ้น                                 ไร้ราคินโบยบินไปใจขับขาน

เหล่าประชาพาไร้ทุกข์สุขสำราญ                           และสืบสานลูกหลานไทยได้เปรมปรีดิ์ฯ

..................................................................................

4. กวีหลังห้อง

อีเมล์ / 20 สิงหาคม 2551

ทางออกด้วยมือแม่

๏    ยินเสียงนกที่กกยอดทอดเสียงเศร้า                    ทุกข์รุมเร้าคลุกเคล้าไปไร้เสียงใส

แม้จะเปล่งเร่งกึงก้องทั่วท้องไพร                            จะมีใครใคร่แบ่งเบาเศร้าโศกา

๏    ต้องพลัดพรากจากแม่แต่ยังเด็ก                         ตัวยังเล็กปีกน้อยน้อยค่อยเคลื่อนหา

เพลาสั้นผันไปแม่ได้ลา                                        ลูกนกหนาพาจิตน้อยคล้อยโผบิน

๏    ตาดวงนี้ที่น้ำตาพรั่งพรูไหล                              ดวงฤทัยไซร้ชอกช้ำชาเป็นหิน

หาเสียงแม่แลฟังมิได้ยิน                                      ร่วงลงดินตาฝ้าฟางพบทางตัน

๏    เป็นมนุษย์สุดเลิศล้ำกรรมดีมาก                        มิลำบากตรากตรำทุกข์มหันต์

เพราะมีแม่แผ่คุ้มครองและป้องกัน                        และช่วยสรรช่วยสร้างทางให้เดิน

๏    แม่คือผู้กำจัดปัดเป่าทุกข์                                 แม่สร้างสุขอนันต์น่าสรรเสริญ

แม่การุญคุณธรรมสู่จำเริญ                                   คุณแม่เกินกว่านภาโลกาไกล

๏    จูงมือลูกฟันฝ่าหาทางออก                               ผ่านควันหมอกหอกกั้นไม่หวั่นไหว

บดบังทุกข์สุขร่มเย็นเป็นต้นไทร                             ที่ยิ่งใหญ่ในใจลูกทุกคนเอย

..................................................................................

5. ทิพรดา 

21 สิงหาคม 2551

ทางออก

๏    ไทยโบราณนานมาช่างยิ่งใหญ่              ท่านสร้างไว้พลีแรงกายใจสมาน

สานแผ่นดินสินแผ่นฟ้าห่มลำธาร              ร่วมประสานเป็นผืนแผ่นดินไทย

๏    สืบต่อมาบ้านเมืองเรืองรุ่งยิ่ง                 ธ เป็นมิ่งหลอมใจไทยคงหนึ่งไว้

เราทุกคนยอมพลีชีพเพื่อขวานไทย            ทุกดวงใจร่วมปกป้องขวานทองมา

๏    แต่แล้วขวานอันแข็งแรงก็เริ่มทรุด          จากแรงฉุดหยุดรักชาติไม่รักษา

ทีละเล็กทีละน้อยค่อยเพิ่มมา                    จากด้ามหนากลายเป็นอ่อนเริ่มคลอนแคลน

๏    เราทุกคนก็คือขวานเล่มนี้                     เสื่อมยามที่คนไทยไม่หวงแหน

ไม่รักชาติไม่ผูกพันฆ่ากันแทน                    อาฆาตแค้นอีกทะเลาะไม่พอใจ

๏    จะเป็นชาติได้อย่างไรวันพรุ่งนี้               หากไม่มีสามัคคีคงหาไม่

ขอเราจงหาทางออกเพื่อชาติไทย               ให้อยู่ไปนิรันดรตลอดกาล

๏    ทางออกอันสำคัญด้วยสิ่งนี้                  สามัคคีคือพลังนำไทยหาญ

เราจะอยู่คู่ผืนไทยอันชัยชาญ                    ทางออกนั้นคือพลังเพื่อไทยเอย

..................................................................................

6. นริสา

อีเมล์ / 21 สิงหาคม 2551

ทางออก

๏    จักดำรงชีวิตนั้นมิง่าย                          ล้วนมีสิ่งท้าทายอยู่เบื้องหน้า

ทั้งความสุขความทุกข์ประดังมา                ให้นำพาชีวิตฟันฝ่าไป

๏    ยามมีสุขผู้คนอยู่รอบข้าง                     ไม่จืดจางห่างเหินไปหนไหน

ดั่งดอกไม้เบ่งบานในดวงใจ                      แลทางใดล้วนเป็นสีชมพู

๏    ตรงกันข้ามกับยามเมื่อมีทุกข์                เช่นรักคุดคิดไปใจอดสู

คิดคิดไปเหมือนมุดอยู่ในรู                        ไม่ล่วงรู้หนทางล่วงผ่านไป

๏    จริงจริงแล้วทุกสิ่งมีทางออก                 เพียงมองนอกกรอบคิดจะแจ้งไข

วิเคราะห์เหตุและผลว่าอะไร                     เพื่อนำไปปรับใช้ให้ถูกงาน

๏    พระท่านสอนให้เรามีสติ                      อย่าไปริทำใจให้ฟุ้งซ่าน

แล้วปัญญาจะเลิศปรีชาชาญ                    ทุกเหตุการณ์ผ่านพ้นไปด้วยดี

๏    ชีวิตนี้ก็จะมีแต่ความสุข                       ไม่มีทุกข์โศกเศร้าให้หมองศรี

วันเวลาผ่านไปเนิ่นนานปี                          สิ่งดีดีจะคงอยู่คู่กับเรา

..................................................................................

7. กวีหลังห้อง

อีเมล์ / 21 สิงหาคม 2551

ทางออกแด่ผองชน

๏    ใบไม้ปลิวลิ่วลมชมเกสร                                   ใบไม้ร่อนจากจรบ้านพนาสัณฑ์

ใบไม้ร่วงโรยดินถิ่นเถาวัลย์                                    มิอาจกั้นอิสระระรื่นไป

๏    ต่างคนเราเศร้าใจอยู่ในกรอบ                            กะลาครอบคลุมไว้ไม่ไปไหน

มืดสนิทปิดไว้ไม่ถูกใจ                                          อยากออกไปได้พบแสงสุริยา

๏    ใคร่เชยชมอารมณ์ศิลป์โบยบินทั่ว                      ไร้ความกลัวแม้อยู่ยอดภูผา

ถึงพบถิ่นโขดหินกั้นกันทุกครา                               รวมความกล้าฝ่าอุปสรรคจักพบทาง

๏    ความพากเพียรจะฆาตความหวาดหวั่น          ความสร้างสรรค์พลันเปลี่ยนความบาดหมาง

ความซื่อตรงคงควรคู่อยู่เป็นกลาง                         อย่าได้สร้างทางตันปิดกั้นตัว

๏    ทอดสะพานผ่านประตูสู่ทางออก                      โลกภายนอกสดใสไร้สลัว

ทางอบายเหหันอย่าพันพัว                                    ไม่เกลือกกลั้วมัวเมาที่เข้ากาย

๏    เสริมพลังฝังปลูกถึงลูกหลาน                           ตลอดกาลนานไปไม่จางหาย

ถึงรวยรินสิ้นชีพชีวาวาย                                       ก็ขอคลายเปิดปลายทางสร้างเสริมคนฯ

..................................................................................

8. ศยามล

อีเมล์ / 22 สิงหาคม 2551

ทางออก

๏    เมื่อปัญหาก้าวเข้ามาในชีวิต                 ควรฉุกคิดพิจพิเคราะห์และเสาะหา

หนทางแก้แท้จริงด้วยปัญญา                    ให้ได้มาซึ่งทางออกถูกคลองธรรม์

๏    ในบางคนเมื่อจนจิตคิดไม่ออก              อกสามศอกด้วยจนตรอกไม่เชื่อมั่น

ยอมหยุดยืนเลิกเดินต่อท้อกลางคัน            ทางเดินสั้นไม่ถึงฝันบั้นปลายทาง

๏    แม่บอกว่าอย่ายอมแพ้ท้อแท้ก่อน           อีกพร่ำสอนให้หมั่นคิดอย่างสรรค์สร้าง

ปํญหาใดใหญ่น้อยอย่าปล่อยวาง              ค่อยค่อยแก้ทีละอย่างไม่ค้างคา

๏    ทางแก้ไขไม่ดีมีแต่ทุกข์                        เลือกให้ถูกมีความสุขแน่หนักหนา

อย่าให้ต้องข้องเกี่ยวแหล่งมายา                หรือนำพาชีวาให้ผิดไป

๏    วิธีแก้สารพัดไม่ขัดข้อง                        แต่ต้องลองเลือกให้ดีมิหวั่นไหว

หาทางออกไม่ได้ทำอย่างไร                       ปรึกษาใครที่ไว้ใจแม้สักคน

๏    ทั้งพ่อแม่ผู้มีพระคุณเหลือ                    อีกคุณครูผู้จุนเจือคลายสับสน

เพื่อนสนิทมิตรสหายหลายบุคคล              ปัญหาใดไม่หมองหม่นด้วยปัญญา

๏    ความมานะบากบั่นสำคัญยิ่ง                อย่าได้ทิ้งสิ่งนี้ที่รักษา

เพื่อให้ช่วยเป็นแรงผลักดันพา                   จนได้มาซึ่งทางแก้แน่นอนเอย

..................................................................................

9. ศิลา

อีเมล์ / 23 สิงหาคม 2551

ทางออก

๏    เด็กน้อยเร่งร้อยเรียงพวงมาลัย              ดวงอาทิตย์ดาราสาดแสงสี

เดินดินย่ำออกหาคนใจดี                          แต่ไม่มีคนซื้อพวกมาลัย

๏    เด็กน้อยไร้ที่อยู่พิงอาศัย                       มีใครไหมที่เหลียวมองไซร้

เด็กขายพวงมาลัยตาใส                           เราควรช่วยมาใส่ใจแก้ปัญหา

๏    คนจนยากเดือดร้อนเป็นทุกหนา            การศึกษาเด็กไทยต้องพัฒนา

ลูกหลานไทยขาดความรู้ทางปัญญา          เป็นปัญหาอีกหนึ่งที่สำคัญ

๏    เด็กมาลัยทุกข์ทนแบกภาระ                  พัฒนะแบ่งเขตกลับถูกคั่น

รวยหรือจนอยู่ที่เงินแตกต่างกัน                 ขาดความมั่นทางฐานะจึงแยกห่าง

๏    ดวงอาทิตย์อัสดงยามพลบค่ำ               ทนตรากตรำเด็กน้อยเดินย่ำย่าง

บนสี่แยกทั้งเหนื่อยกายทั้งอ้างว้าง             ยามค่ำค้างขายมาลัยหวังสักพวง

๏    เดินผ่านพบรู้สึกสุดสงสารยิ่ง                แทบทุกสิ่งดูย่ำแย่น่าเป็นห่วง

เด็กชายขอบนอกกรอบของเมืองหลวง        มุมมองลวงหลงหลอกคิดน่าเศร้าจริง

๏    ให้โอกาสมีค่าสำคัญมาก                     ถ้าคุณหากลองเหลียวมองดูบางสิ่ง

ทุกๆคนสามารถช่วยอย่าทอดทิ้ง                อย่านอนนิ่งควรใส่ใจในสังคม

..................................................................................

10. เมริษา 

อีเมล์ / 24 สิงหาคม 2551

ทางออก

๏    สายลมหวนปรวนแปรในฟ้ากว้าง                      โลกเคว้งคว้างว่างเปล่าไร้จุดหมาย

มากคำถามไร้คำตอบไม่คลี่คลาย                           น่าเบื่อหน่ายวัฏจักรที่วกวน

๏    ถึงเรียกหามืออื่นช่วยฉุดคว้า                             ให้ฉุดพาจิตใจจากสับสน

ให้ตัวเราหลุดจากทางที่มืดมน                               นอกจากตนไม่อาจพึ่งคนอื่นใด

๏    เพียงเริ่มก้าวเดินไปทีละน้อย                             ดีกว่าคอยอยู่กับที่ไม่ไปไหน

ถึงทางเดินจะทอดยาวไปแสนไกล                          หากแต่ใกล้ถึงปลายทางในทุกวัน

๏    ดั่งเข็นครกขึ้นภูเขาที่ว่ายาก                              แม้ลำบากแต่ไม่ท้อมุ่งสู่ฝัน

เจอปัญหามากมายจงฝ่าฟันก้าวข้าม                      ทันความคิดจิตใจคน

๏    อาจมีบ้างที่เจอภูเขาสูง                                    มีท่อนซุงพายุใหญ่หรือห่าฝน

มาขัดขวางเส้นทางให้ทุกข์ทน                               ต้องดิ้นรนฝืนแรงเพื่อก้าวไป

๏    ถึงปลายทางผ่านขวากหนามและทุกสิ่ง             จิตใจนิ่งดั่งผืนน้ำมิหวั่นไหว

เพราะค้นพบทางออกจากภายใน                           เข้าถึงใจเบื้องลึกแห่งตัวตน

..................................................................................

11. เฟรนซ์ฮอร์น “FrenchHorn”

อีเมล์ / 24 สิงหาคม 2551

อย่าให้ใครขีดเส้นตายให้กับตน

๏    ทางสว่างส่องแรงแสงสวยสด                           ทางเส้นนั้นพลันจรดซึ่งปลายฝัน

ทางมืดมนแม้รำไรไม่สำคัญ                                  ทางออกถูกปิดกลั้นโดยผู้ใด

๏    ทางเลือนรางห่างเหลือเกินเผินเบื้องหน้า            ออกตามหาฟ้าสีทองเรืองรองใกล้

ทางเลือนรางกลับห่างไปไกลแสนไกล                     ออกตามหาท้าหัวใจใช่อ่อนกาย

๏    ทางสีสดงดงามใครสรรค์สร้าง                          ออกเดินทางตามกำหนดมีจุดหมาย

ทางที่เป็นเห็นผู้คนยืนเรียงราย                               ออกเดินตามคนมากมายคล้ายเร่งเดิน

๏    ทางทรหดคดเซเฉเปลี่ยนเคลื่อน                 ออกย่างก้าวคราวเปรอะเปื้อนเพียงอยากเหิน

ทางใกล้ใกล้ที่ต้องพบสบเผชิญ                             ออกคล้ายคล้ายแนวเนินที่ผุพัง

๏    ทางชีวิตถูกปิดเพราะใครเล่า                             ทางมัวเมาเราจึงสร้างดั่งใจหวัง

ทางแสนสุขไม่ใช่ทางประทัง                              “ไร้ทางออก” เพราะแผนผัง “ไร้ลวดลาย”

๏    ออกเสาะหาฟ้าคราม “นามชีวิต”                       ออกค้นหาด้วยความคิดวิจิตรหลาย

ออกไปสิ! จงก้าวเดินอย่างท้าทาย                          อย่าให้ใครขีดเส้นตายให้กับตน

..................................................................................

12. ดานัฐ 

อีเมล์ / 25 สิงหาคม 2551

ทางออก  : ในชีวิตใหม่

๏    มีทางออกเสมอแค่เธอคิด                                 แค่เธอลองนึกสักนิดตัวปัญหา

แค่เธอลองเปิดใจเพียงเธอกล้า                              จะรู้ว่าเรื่องนั้นหนาแค่นิดเดียว

๏    หากยังหวั่นยังท้อก็ไม่พบ                                  ก็ไม่จบยังปวดร้าวอยู่เสมอ

หากเข้มแข็งฝ่าฝันที่พบเจอ                                   โลกวันใหม่ของเธอต้องสวยงาม

๏    อุปสรรคมีไว้ให้ยืนสู้                                         ให้เรียนรู้ประสบการณ์ให้ผ่านผัน

คำว่าร้ายเหมือนเป็นแรงคอยผลักดัน                      ไปสู่ฝันถึงสิ่งนั้นที่ตั้งใจ

๏    หากเธอมีความฝันจดจำไว้                               ฝันให้ไกลไปให้ถึงจุดมุ่งหมาย

กำลังใจเป็นเพื่อนคู่เคียงกาย                                 จะอย่างไรยังภูมิใจที่ได้ทำ

๏    ค่อย  ๆ  เริ่มจากหนึ่งไปถึงร้อย                          เริ่มจากน้อยไปหามากมหาศาล

สิ่งที่หวังหากมุ่งมั่นไม่ช้านาน                                ผลของงานเปรียบเหมือนค่าของคน

๏    ความสำเร็จนั้นอยู่ที่การกระทำ                          ไม่ใช่ดั่งเช่นคำอธิษฐาน

สักวันหนึ่งหากค้นคว้าต้องพบพาน                        อย่ารอกาลเรียนรู้ทำชำนาญเอง.   

..................................................................................

13. วีรสิทธิ์

อีเมล์ / 25 สิงหาคม 2551

ทางออก  : ในชีวิตใหม่

๏    รัตติกาลมืดมิดบิดบังแสง                                โลกีย์แรงร้อนรุ่มสุมโทสา

จิตหมองมัวขลาดเขลาเบาปัญญา                         ท้องนภาอับแสงแห่งอาทร

๏    สิ้นเมตตาปราณีอารีรัก                                    สูญสมัครสามัคคีศรีคำสอน

โกงแก่งแย่งอำนาจอาจนาคร                                ฉันมาก่อนฉันโด่งดังหวังทำลาย

๏    หยาดน้ำตาธรณีรินไหลหลั่ง                             โลกล้าหลังจรรยาพาสูญหาย

คนทุกข์ยากลำบากเจ็บเจียนตาย                           ชั้นเจ้านายสุขอุรามิมาแล

๏    ร้อยกวีรันทดสลดจิต                                       เพ่งพินิจหนทางพ้นร่างแห

บรรเลงกลอนเป็นอารมณ์อันปรวนแปร                   หนทางแก้สู่สว่างยังห่างไกล

๏    จะมีใครไหนเล่าเข้าใจบ้าง                                นำหนทางประชามิเฉไฉ

จะมีใครไหนเล่าที่เข้าใจ                                       มองการณ์ไกลคุณธรรมน้อมดำรง

๏    จะมีใครไหนเล่าร่วมทุกข์สุข                              กล้ารับรุกปัญหาสมประสงค์

จะมีใครไหนเล่าที่มั่นคง                                       หยัดยืนยงคุณธรรมนำแผ่นดิน

๏    ทางออกใดไปสู่แสงสว่าง                                 อันกระจ่างใจมนุษย์ผุดผกผิน

สู่โลกกว้างกลางธรรมนำชีวิน                                ล้างมลทินสิ้นทรวงดวงกมล

๏    ทางออกใดใฝ่รักสมัครแน่น                              ไร้ซึ่งความแร้นแค้นสิ้นสับสน

ทางออกใดนำประเสริฐเกิดแก่ตน                          ไร้กังวลหวาดระแวงแก่งแย่งกัน

๏    ทุกข์ย่อมเกิดแก่ใจผู้ให้ทุกข์                              อันความสุขเกิดแด่ใจผู้สร้างสรรค์

ความดีคืออำนาจอาจทรงธรรม์                             ความชั่วนั้นเปรียบไพรีที่กรีธา

๏    ทางออกแท้คือใจใช่ยากนัก                               เลือกจะรักเลือกจะดีมิกังขา

ครองใจตนครองคนได้ด้วยธรรมา                          คือทางออกเบิกฟ้าสมใจเอย.

..................................................................................

14. กวีหลังห้อง

อีเมล์ / 29 สิงหาคม 2551

ทางเข้า

๏    จ้องมองฟ้าราตรีที่มืดมิด                                  จ้องชีวิตปริศนาน่าสับสน

จ้องเมฆาแปลกตาน่าพิกล                                    จ้องมองคนดิ้นรนทนเข็ญใจ

๏    เมืองมายาใหญ่ยิ่งสิ่งลวงหลอก                        คนกลับกลอกยักยอกไว้ไม่โปร่งใส

ความเจริญเดินไปได้ไม่ไกล                                   เพราะว่าไร้คุณธรรมนั้นนำทาง

๏    รวดเร็วรี่คลี่คลายกรายทางออก                         ทุกที่ตรอกซอกซอยลบรอยหมาง

นโยบายเพื่อประชาจัดหาวาง                                 รีบสะสางทุจริตคิดทำลาย

๏    หลายร้อยพันวันนี้ชีวีกลุ่ม                                 หลายร้อยกลุ่มขัดแย้งแย่งสิ่งหมาย

หลายร้อยป่าสายน้ำที่ทำลาย                                ความเสียหายรายล้อมเหลือคณา

๏    นาฬิกานี้ไร้กลับมิปรับย้อน                                อย่านิ่งนอนผ่อนแรงเร่งใฝ่หา

พบสิ่งดีไขว่คว้าเข้ากายา                                      จะนำพาหาสุขที่หมายปอง  

๏    ปรารถนาเปลี่ยนทางนั้นเป็นทางเข้า                   ดับความเศร้าเป่าทิ้งสิ่งมัวหมอง

นภายิ้มอิ่มฤทัยได้จ้องมอง                                    เกิดแสงทองผ่องอำไพในธานีฯ

..................................................................................

15. กวีหลังห้อง

อีเมล์ / 29 สิงหาคม 2551

ร้อยรวมกัน

๏    หากสิ่งใดไม่อาจแก้ปัญหาได้                            ใช้ฤทัยไตร่ตรองลองวางแผน

ทั้งสติปัญญาหาขาดแคลน                                  เป็นหมื่นแสนแล่นล้ำนำออกมา

๏    นคราอาศัยล้านชีวิต                                        ล้านความคิดจิตวาดปรารถนา

สิ่งฉ้อฉลกลลวงล้านดวงตา                                 ล้านประชาหาทางออกหอกทิ่มแทง

๏    น้ำเคยใสกลับกลายฉายสีขุ่น                            ยามอรุณกลับกลายมิฉายแสง

ธรรมชาติอาฆาตเกรี้ยวกราดแรง                            ความเปลี่ยนแปลงสาหัสวิบัติภัย

๏    เพื่อนมนุษย์ฉุดนำทุกข์ที่มัวหมอง                      ความปรองดองน้องพี่นี้สั่นไหว

อำมหิตจิตถูกหนอนเข้าชอนไช                              เพราะว่าใจสกปรกรกรุงรัง

๏    ทุจริตดวงจิตคิดไม่ซื่อ                                     ปล่อยข่าวลือลบความผิดคิดกลบฝัง

แสร้งทำดีน้อยนิดคิดโด่งดัง                                  สร้างเป็นคลังขังผู้คนยลสิ่งปลอม

๏    จงพิทักษ์รักษ์หวงแหนแดนแห่งนี้                       สามัคคีประชาพารวมหลอม

ใครคิดร้ายทำลายไซร้เราไม่ยอม                            พวกเราพร้อมเปิดทางออกตอกสามานย์

..................................................................................

16. ฆาตกวี

อีเมล์ / 29 สิงหาคม 2551

ทางออก

๏    เพลิงโลกันตร์บรรลัยโลกอัคคีร่าน                      วิกฤตการณ์กลียุคทุกข์ผันผวน

 อสุนีบาตฟาดกระหน่ำซ้ำทบทวน                          ธุลีอวลตัณหาเคล้าราคิน

๏    เพื่อพ้นทางสัจธรรมอันเที่ยงแท้                         หนีความแก่ เจ็บ ตาย มลายสิ้น

 จึงย่างเท้าก้าวพ้นเขตนครินทร์                             บุกดงดินมุ่งหน้าฝ่าแดนธรรม์

๏    ทิ้งความสุขความใคร่ในสตรี                             แลหลีกลี้เลี่ยงชีวิตเคยสุขสันต์

 ออกผนวชเป็นสมณะแต่ปางบรรพ์                        หวังชีวันพบสัจฉิกิริยา

๏    บำเพ็ญทุกข์สุดเทวษถ้วนวรงค์                          เจตจำนงล่วงรู้ข้อกังขา

 เหตุใดเทวทูตสี่ที่นำพา                                        จึงนับว่าสัจธรรมนำปุถุชน

๏    เมื่อความเพียรถึงจุดหนึ่งจึงเข้าใจ                     ความเจ็บปวดนั้นไซร้ดูไร้ผล

 ไกลแสนไกลคือปลายทางอันมืดมน                      กายท่วมท้นท้อแท้ด้วยไร้มรรคา

๏    กลับเปลี่ยนจิตคิดวิธีหนีความทุกข์                    ด้วยความสุขสุดแสนแสวงหา

 ปล่อยจิตว่างกระจ่างแจ้งแห่งสัจจา                      ทรมาณ์จะพ้นทุกข์ได้อย่างไร

๏    เมื่อคิดได้จึงคลายใจให้สงบ                             และพานพบหนทางสว่างไสว

 ทางออกเปิดปรากฏอยู่ไม่ไกล                               เกินคว้าไขว่สุดท้าย ณ ปลายทาง

๏    มารโลภะ โมหะและโทสา                                คอยยั่วยวนบังตาให้หมองหมาง

 จึงใช้จิตสงบมุ่งทางสายกลาง                              ทำลายล้างความชั่วร้ายมลายลาญ

๏    ประตูแห่งทางออกจึงเปิดกว้าง                          นำหนทางทอดตรงสู่สุขสถาน

 อริยสัจปรากฏบอกนิพพาน                                  ทุกกิจการที่หวังสมดังจินต์

๏    ทางออกแห่งความทุกข์อยู่ที่ไหน                        อยู่ที่ใจมนุษย์ฤๅทรัพย์สิน

 ความเลวร้ายจะพวยพุ่งท่วมพื้นดิน                       หากมนุษย์ยังไม่สิ้นกิเลสกรรม

..................................................................................

17. “ก.กาญจน์” 

อีเมล์ / 31 สิงหาคม 2551 | (แก้ไขครั้งที่ 1) อีเมล์ / 31 สิงหาคม 2551

ทางออก

๏    เปิดม่านฟ้ามองไม่เห็นเป็นสีฟ้า                         เปิดสภามองไม่เห็นเป็นสีขาว

เปิดดวงใจไฟทุกข์ลุกทุกคราว                                แผ่นดินร้าวแดนเดือดเชือดชีพชน

๏    สวมมงกุฎสุดระทมล้วนคมหนาม                      ทำวางก้ามเป็นใหญ่ไร้เหตุผล

“หนามยอกอก”รกสภาพาทุกข์ทน                          ล้านห่าฝนโถมกระหน่ำซ้ำหัวใจ

๏    เมื่อกฎหมู่เหนือกฎหมายกายใจชั่ว                     ผิดติดตัวกรรมติดตามคุกคามใส่

เมืองทั้งเมืองเคยร่มเย็นกลับเป็นไฟ                        ร้อยเภทภัยล้านเกมลวงหลอกปวงชน

๏    “นาวารัฐ”ใกล้อับปางกลางเกลียวคลื่น               ล้มทั้งยืน ล่มทั้งลำ ทำสับสน

ทุกข์ท่วมทั่วหัวใจไทยทุกข์ทน                                ชาติหมองหม่นเจ็บครั้งนี้ฝีมือใคร

๏    แม้เสียชีพอย่าเสียชาติหมายมาดมั่น                  แต่นับวันยอมเสียชาติทำบาตรใหญ่

เพื่อตนรอดแค่นี้ที่พอใจ                                        เห็นแก่ได้ทำเพื่อตนคนเลวทราม

๏    เมื่อทางออกทางสุดท้ายคล้ายถูกปิด                  ทางชีวิตเป็นอย่างไรอย่าได้ถาม

กักกันสิทธิ์ภัยทุกข์เข้าคุกคาม                                ชั่วติดตามติดเมืองยืดเรื่องยาว

๏    เปิดม่านฟ้าหวังมองเห็นเป็นสีฟ้า                       เปิดสภาหวังมองเห็นเป็นสีขาว

เปิดทางออกสรรค์สุขทุกคราคราว                          แล้วกล้าก้าวแก้ปมร้ายก่อนสายเกิน

ทางออก (แก้ไขครั้งที่ 1)

๏    เปิดม่านฟ้ามองไม่เห็นเป็นสีฟ้า                         เปิดสภามองไม่เห็นเป็นสีขาว

เปิดดวงใจไฟทุกข์ลุกทุกคราว                                แผ่นดินร้าวแดนเดือดเชือดชีพชน

๏    สวมมงกุฎสุดระทมล้วนคมหนาม                      ทำวางก้ามเป็นใหญ่ไร้เหตุผล

“หนามยอกอก”รกสภาพาทุกข์ทน                          ล้านห่าฝนโถมกระหน่ำซ้ำหัวใจ

๏    เมื่อกฎหมู่เหนือกฎหมายกายใจชั่ว                     ผิดติดตัวกรรมติดตามคุกคามใส่

เมืองทั้งเมืองเคยร่มเย็นกลับเป็นไฟ                        ร้อยเภทภัยล้านเกมลวงหลอกปวงชน

๏    “นาวารัฐ”ใกล้อับปางกลางเกลียวคลื่น               ล้มทั้งยืน ล่มทั้งลำ ทำสับสน

ทุกข์ท่วมทั่วหัวใจไทยทุกข์ทน                                ชาติหมองหม่นเจ็บครั้งนี้ฝีมือใคร

๏    แม้เสียชีพอย่าเสียชาติหมายมาดมั่น                  แต่นับวันยอมเสียชาติทำบาตรใหญ่

เพื่อตนรอดแค่นี้ที่พอใจ                                       เห็นแก่ได้ทำเพื่อตนคนเลวทราม

๏    เมื่อทางออกทางสุดท้ายคล้ายถูกปิด                  ทางชีวิตเป็นอย่างไรอย่าได้ถาม

กักกันสิทธิ์ภัยทุกข์เข้าคุกคาม                                ชั่วติดตามติดเมืองยืดเรื่องยาว

๏    เปิดม่านฟ้าหวังมองเห็นเป็นสีฟ้า                       เปิดสภาหวังมองเห็นเป็นสีขาว

เปิดทางออกสรรค์สุขทุกคราคราว                          แล้วกล้าก้าวแก้ปมร้ายก่อนสายเกิน

..................................................................................

18. อุบลรัตน์ 

เว็บบอร์ด / 31 สิงหาคม 2551

(แก้ไขครั้งที่ 1) อีเมล์ / 31 สิงหาคม 2551

(แก้ไขครั้งที่ 2) เว็บบอร์ด / 31 สิงหาคม 2551

ทางออก

๏    ปัญหาใหญ่บ้านเมืองเรื่องวายวุ่น                     ชนนำหนุนรุกฮืออื้ออึงสู้

เดินเข้ากล่ำล้ำเส้นกันฉันศัตรู                                ทำเชิดชูซึ่งหน้าระอาแทน

๏    ชีวิตคนมัวมั่วสุมกลุ้มใจนัก                               ชนมิรักเกิดรันทดอดสูแสน

ประโยชน์ตนมาก่อนสะท้อนแกน                           เกียรติคือแก่นใช้ห่ำหั่นสันดานชน

๏    ปากบอกตนบ่ชั่วช้าว่าคนอื่น                             หน้าระรื่นชี้แจงแจ้งเหตุผล

เอาความดีสู่ตัวชั่วกมล                                         ทุกแห่งหนเดือดร้อนกร่อนฤทัย

๏    อันปัญหามีทางเข้าเราต่างรู้                              ล้วนขึ้นอยู่เรื่องใหญ่น้อยคอยแก้ไข

หาทางออกที่ดีมีสุขใจ                                          จักนำพาชาติไทยไร้ราคี

๏    ปัจจุบันประเทศเราขาดเสาหลัก                        ปรปักษ์แก่งแย่งแข่งศักดิ์ศรี

เปี่ยมเปรมสุขกลับกลายทุกข์รุกราวี                        หาคนดีปัญญาล้ำนำชาติเรา

๏    อันทางออกเหตุอำนาจระรานถิ่น                       ด้วยแผ่นดินมีคนโลภละโมบเขลา

อยากยิ่งใหญ่เหยียบชนไว้ใต้อุ้งเท้า                         หลงมัวเมามุ่งต่อสู้หดหู่ใจ

๏    กำแพงคนเป็นกำบังยั้งป้องภัย                          ตนอยู่ได้เท่านั้นพอก่อวอดวาย

หาทางออกให้ปัญหาพาสุขพร้อง                           ร่วมปรองดองบ่แย่งแบ่งแยกฝ่าย

ด้ามขวานนี้มีพลังพังสิ่งร้าย                                  ใจทั้งหลายรวมรักสามัคคี

ทางออก (แก้ไข ครั้งที่ 1)

๏    ปัญหาใหญ่บ้านเมืองเรื่องวายวุ่น                     ชนนำหนุนรุกฮืออื้ออึงสู้

เดินเข้ากล่ำล้ำเส้นกันฉันศัตรู                                ทำเชิดชูซึ่งหน้าระอาแทน

๏    ชีวิตคนมัวมั่วสุมกลุ้มใจนัก                               ชนมิรักเกิดรันทดอดสูแสน

ประโยชน์ตนมาก่อนสะท้อนแกน                           เกียรติคือแก่นใช้ห่ำหั่นสันดานชน

๏    ปากบอกตนบ่ชั่วช้าว่าคนอื่น                            หน้าระรื่นชี้แจงแจ้งเหตุผล

เอาความดีสู่ตัวชั่วกมล                                         ทุกแห่งหนเดือดร้อนกร่อนฤทัย

๏    อันปัญหามีทางเข้าเราต่างรู้                              ล้วนขึ้นอยู่เรื่องใหญ่น้อยคอยแก้ไข

หาทางออกที่ดีมีสุขใจ                                          จักนำพาชาติไทยไร้ราคี

๏    ปัจจุบันประเทศเราขาดเสาหลัก                        ปรปักษ์แก่งแย่งแข่งศักดิ์ศรี

เปี่ยมเปรมสุขกลับกลายทุกข์รุกราวี                        หาคนดีปัญญาล้ำนำชาติเรา

๏    อันทางออกเหตุอำนาจระรานถิ่น                       ด้วยแผ่นดินมีคนโลภละโมบเขลา

อยากยิ่งใหญ่เหยียบชนไว้ใต้อุ้งเท้า                         หลงมัวเมามุ่งต่อสู้หดหู่ใจ

กำแพงคนเป็นกำบังยั้งป้องภัย                               ตนอยู่ได้เท่านั้นพอก่อวอดวาย

๏    หาทางออกให้ปัญหาพาสุขพร้อง                       ร่วมปรองดองบ่แย่งแบ่งแยกฝ่าย

ด้ามขวานนี้มีพลังพังสิ่งร้าย                                  ใจทั้งหลายรวมรักสามัคคี

ทางออก (แก้ไข ครั้งที่ 2)

๏    ปัญหาใหญ่บ้านเมืองเรื่องวายวุ่น                      ชนนำหนุนรุกฮืออื้ออึงสู้

เดินเข้ากล่ำล้ำเส้นกันฉันศัตรู                                ทำเชิดชูซึ่งหน้าระอาแทน

๏    ชีวิตคนมัวมั่วสุมกลุ้มใจนัก                               ชนมิรักเกิดรันทดอดสูแสน

ประโยชน์ตนมาก่อนสะท้อนแกน                           เกียรติคือแก่นใช้ห้ำหั่นสันดานชน

๏    ปากบอกตนบ่ชั่วช้าว่าคนอื่น                             หน้าระรื่นชี้แจงแจ้งเหตุผล

เอาความดีสู่ตัวชั่วกมล                                         ทุกแห่งหนเดือดร้อนกร่อนฤทัย

๏    อันปัญหามีทางเข้าเราต่างรู้                             ล้วนขึ้นอยู่เรื่องใหญ่น้อยคอยแก้ไข

หาทางออกที่ดีมีสุขใจ                                          จักนำพาชาติไทยไร้ราคี

๏    ปัจจุบันประเทศเราขาดเสาหลัก                        ปรปักษ์ประกาศเก่งเบ่งศักดิ์ศรี

เปี่ยมเปรมสุขกลับกลายทุกข์รุกราวี                        สิ้นคนดีปัญญาล้ำนำชาติเรา

๏    อันทางออกเหตุอำนาจระรานถิ่น                       ด้วยแผ่นดินมีคนโลภละโมบเขลา

อยากยิ่งใหญ่เหยียบชนไว้ใต้อุ้งเท้า                         หลงมัวเมาขาดคุณธรรมนำจิตใจ

๏    ถลำก้าวลงหลุมพรางเดินทางผิด                     ทางออกปิดลั่นกุญแจเกินแก้ไข

เป็นสุนัขจนตรอกตันหันสู้ภัย                                 เพื่อตนได้อยู่รอดมิวอดวาย

๏    ใช้ปัญญาเปิดประตูสู่ทางออก                                      ภัยในนอกรู้ยับยั้งยังไม่สาย

ขวานด้ามนี้เพิ่มพลังพังสิ่งร้าย                             หากทุกฝ่ายรู้รักสามัคคี

..................................................................................

19. กวีหลังห้อง

อีเมล์ / 31 สิงหาคม 2551

สามัคคี

๏    เริ่มร้าวฉานบ้านเมืองเราเข้าวิกฤต                      หลายชีวิตครุ่นคิดจิตหวั่นไหว

แสนโศกศัลย์กันทั่วทั้งใกล้ไกล                              จะมีใครไขทางออกบอกวิธี

๏    ใช้อารมณ์ข่มปัญญาพาสนั่น                            โต้ตอบกันพลันรวดร้าวไร้ทางหนี

ร่วมชุมนุมกลุ่มเรียงรายหลายชีวี                            ได้ยอมพลีที่ทำเนียบทั้งใจกาย

๏    ใคร่อยากเห็นเหตุการณ์บ้านสงบ                       ประชารบตบตีให้สูญหาย    

เรื่องทะเลาเบาะแว้งวอดมลาย                              พร้อมคลี่คลายสลายทุกข์พบสุขกัน

๏    คุยพบปะรวมพลังทั้งสองฝั่ง                             พร้อมรับฟังปัญหาคราคับขัน

เรื่องขุ่นข้องหมองใจได้คุยกัน                                อาจแปรผันวันฟ้าใหม่ใสขึ้นมา

๏    อคติปลดปล่อยถอยหนึ่งก้าว                            ความแตกร้าวรอประสานวานค้นหา

ประชาเมืองเนืองแน่นแสนระอา                            รอกาวทาถักร้อยใจได้เปรมปรีดิ์

๏    หาทางออกร่วมสานสมานฉันท์                         จงฝ่าฟันความแตกต่างสร้างสุขี

ฤทัยฉ่ำพร่ำร้องก้องธานี                                       สามัคคีที่พาผ่านพ้นโพยภัยฯ

..................................................................................

20. รหัสยา

อีเมล์ / 31 สิงหาคม 2551

ทางออกของชีวิต

๏    ชีวิตเราก่อเกิดมาเป็นคน                      จะรวยจนเรานั้นหารู้ได้

สุดแท้แต่บุญกรรมจะนำไป                       อย่าแก้ไขให้มันเดินเข้ามา

๏    ตั้งแต่เล็กพ่อแม่ดูแลเจ้า                      ท่านคอยเฝ้าอบรมคอยห่วงหา

จนเติบใหญ่คุณครูให้วิชา                         เจ้าได้มาเลี้ยงชีพดูแลตน

๏    เมื่อเราเริ่มเดินทางของชีวิต                   ได้ลิขิตสุขเศร้าและทุกข์ทน

ทุกชีวิตนี้ไซร้มีปะปน                                หนทางวนเวียนไปไกลสุดตา

๏    เราเริ่มก้าวเดินไปทางข้างหน้า               พลันชีวาของเราก็เริงร่า

ผ่านอิ่มเอมผ่านรสชาติตามตำรา               ที่ว่ามาความคับแค้นและยินดี

๏    ถึงวันหนึ่งจะพานพบอุปสรรค                ทั้งมวลจักรุมล้อมจนสุดที่

อย่าท้อแท้จงอดทนจะเข้าที                      และเร่งรี่แก้ไขให้จงดี

๏    จงตระหนักไว้ว่ามีทางแก้                     ความจริงแท้ของโลกอย่างได้หนี

คิดคำนึงให้รอบคอบตามวิถี                      หาวิธีเอาตัวรอดเป็นยอดคน

๏    เมื่อถึงจุดสุดยอดของชีวิต                    จะได้คิดว่าเรานี้มีค่าจน

ผ่านร้อนหนาว ขมขื่นจนสุดทน                 ทุกแห่งหนไม่หวั่นกลัวแม้ภัยพาน

๏    พบทางออกของชีวิตที่ผันผ่าน               แม้ยาวนานจนสุดสิ้นเวลากาล

อยู่ร่มเย็นเป็นสุดหมดสังขาร                     อยู่ได้นานแปดสิบปีคงจะดี

..................................................................................