หน้าหลัก | ข้อมูลสมาคม | บทความ | บทร้อยกรอง | ข่าวสารประชาสัมพันธ์ | กิจกรรม | กระทู้ | หนังสือ | ร้อยกรองออนไลน์ |
กำลังใจที่ยิ่งใหญ่..... จากเธอผู้เข้มแข็ง...... | |
เมื่อวันที่ 27 ก.พ. 54 ผมได้รับตั๋วเครื่องบินฟรีไปกลับกรุงเทพฯ-เชียงราย พร้อมอาหารและที่พักจากเพื่อนๆ ผู้มีความกระตือรือล้นสนใจในเรื่องดนตรีสากล ชวนให้ผมเดินทางร่วมคณะไปด้วยเพื่อไปดูผลงานของคุณครูท่านหนึ่ง (คุณครูสวัสดิ์ เดชพระคุณ แห่งโรงเรียนบ้านแม่ข้าวต้มท่าสุด อ.แม่จัน จ.เชียงราย) ซึ่งได้ผลิตและสร้างสรรค์แซกโซโฟนที่ทำจากไม้ชิงชัน เป็นที่สนใจของฝรั่งต่างชาติเป็นอย่างมาก นอกจากนั้นท่านยังฝึกสอนให้เด็กนักเรียนในโรงเรียนของท่าน ให้สามารถเล่นดนตรีสากลเป็นวงได้อย่างไพเราะเพราะพริ้งอีกด้วย รายละเอียดคงจะไม่ขอกล่าวมากไปกว่านี้เพราะว่ายังไม่ใช่ประเด็นที่เป็นกระทู้ ในคืนวันที่ 28 ก.พ. 54 หลังจากที่ลงจากเครื่องบินของการบินไทย ผมเดินทางด้วยรถไฟสายแอร์พอร์ตลิงค์จากสนามบินสุวรรณภูมิมุ่งหน้าเข้าสู่ กทม. เพื่อจะลงที่สถานีพญาไท เพื่อจะได้ต่อรถแท็กซี่กลับนครปฐม ตัวผมเองซึ่งมีสามขา (สองขาจริงๆ ที่ไม่ค่อยสมประกอบ กับไม้เท้า (ที่ทำจากร่ม) อีกหนึ่งขา) ก็ค่อยๆ กระย่องกระแย่งลงจากสถานีรถไฟลอยฟ้า (ไม่รู้ว่าเรียกถูกหรือเปล่าน่ะ) พร้อมกับนึกชิงชังตนเองเป็นอย่างมากไปพร้อมๆ กับการนึกสงสารตัวเองเป็นอย่างยิ่งที่เกิดมาช่างมีร่างกายไม่สมประกอบเหมือนคนอื่นๆ เขาเลย
สักครู่เดียวผมก็ได้ยินเสียงคนพูดดังๆ ว่า “ลงลิฟต์เถอะครับ....” ผมก็นึกว่าเขาสงสารผม แต่ที่ไหนได้ เมื่อหันไปก็พบกับชายผู้เป็นต้นเสียงนั้นซึ่งอยู่ในชุดของ รปภ. กำลังครึ่งเดินครึ่งวิ่งตามหญิงสาวสวยคนหนึ่ง (เธอสวยจริงๆ นะ) ซึ่งเดินนำอยู่ข้างหน้าด้วยความกระฉับกระเฉงฉับไวอย่างไม่สนใจใยดีกับเสียงบอกของ รปภ.หนุ่มที่กำลังเร่งเดินตามประกบมาติดๆ นั้น
ในมือของหญิงสาวสวยคนนั้นถือไม้เท้านำทาง กวัดแกว่งไปมาเพื่อคลำเส้นทาง เธอก้าวอย่างมาดมั่น แล้วก็มีคนอีกหลายคนคอยส่งเสียงบอกเธอให้รู้ว่าหนทางข้างหน้าเป็นเช่นไร เช่น มีทางต่างระดับหรือไม่ หรือว่ากำลังจะถึงทางลงบันได แล้วต้องเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวา มีราวเกาะอยู่ทางซ้ายหรือทางขวา เป็นต้น ซึ่งในจำนวนคนที่คอยบอกทางให้เธอนั้นก็มีผมอยู่ด้วยคนหนึ่งหละ...
เห็นภาพเช่นนั้นแล้ว ความชิงชังตนเองและความสงสารตัวเองที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเองนั้นก็พลันสลายไปในฉับพลัน เรา (ผมเองน่ะแหละ...) มีสายตาครบทั้งสองข้าง เพียงแต่มีสังขารบางส่วนที่ค่อนข้างจะไม่สมบูรณ์เท่านั้น กลับบ่นโน่นนี่ แต่ทว่า... เธอผู้นั้นขาดซึ่งสังขารไปส่วนหนึ่ง (ซึ่งเป็นอวัยวะที่สำคัญเสียด้วย) กลับไม่เห็นบ่นอะไรเลย
นึกแล้วก็อายตัวเอง คิดแล้วก็ชื่นชมในความเข้มแข็งของเธอผู้นั้น เธอผู้ซึ่งผมไม่มีโอกาสทราบเลยว่าเธอเป็นใคร มาจากไหน ชื่อเรียงเสียงไร มาจากที่ใด และจะไปที่ไหน
ผมแต่งกลอนไม่เก่ง แล้วเรื่องมันก็ยาวไป (พยามย่อแล้วหละ ได้แค่นะแหละ)
ใครก็ได้ ช่วยแปลข้อความนี้เป็นบทกลอนให้ด้วยสิครับ เอาเฉพาะเรื่องความเข้มแข็งของเธอคนนี้ก็พอนะครับ หลายๆ คนก็ได้ หลายรูปแบบก็ดี ช่วยกันนะครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ
ส.พิณแก้ว | |
ผู้ตั้งกระทู้ ส.พิณแก้ว :: วันที่ลงประกาศ 2011-03-10 21:24:45 |
[1] |
ความคิดเห็นที่ 1 (2160088) | |
นี่เป็นถ้อยคำและข้อความที่สวยงามเป็นอย่างยิ่ง โปรดอย่าร้องขอภาษากวี เกรงว่า... | |
ผู้แสดงความคิดเห็น สุธีร์ พุ่มกุมาร วันที่ตอบ 2011-03-11 02:41:11 |
ความคิดเห็นที่ 2 (2160264) | |
เธอผู้เข้มแข็ง ยี่สิบแปดกุมภาห้าสี่ ขึ้นรถไฟลอยฟ้าแอร์พอร์ตลิ้งก์ พญาไท ณ สถานีรถลอยฟ้า เสียงตะโกน "ลงลิฟต์เถอะครับ" หญิงสาวสวยเดินทางอย่างรีบเร่ง มีบางสิ่งวิ่งพล่านในมานฉัน เธอเป็นใคร มาจากไหน ฉันไม่รู้ แซว.ผินก่อ | |
ผู้แสดงความคิดเห็น แซว.ผินก่อ วันที่ตอบ 2011-03-11 13:32:22 |
ความคิดเห็นที่ 3 (2160269) | |
ยอดเยี่ยมครับ นี่คือวรรณศิลป์เชิงสร้างสรรค์ที่พวกเราต้องการ ขอบคุณทุกท่านที่สร้างสิ่งดีงามไว้ในกระทู้นี้ ด้วยรักจากใจสมาชิกสมาคมนักกลอน | |
ผู้แสดงความคิดเห็น สมาชิกตลอดชีพ วันที่ตอบ 2011-03-11 13:45:27 |
ความคิดเห็นที่ 4 (2160697) | |
ปรบมือ | |
ผู้แสดงความคิดเห็น ตาต้อม วันที่ตอบ 2011-03-13 18:20:43 |
ความคิดเห็นที่ 5 (2160864) | |
เพราะคุณ ส.พิณแก้ว มีจิตใจที่สมประกอบครับ จึงมองโลกในแง่ดีและชี้ให้คนอื่นได้เห็นเช่นเดียวกัน ดีใจครับ | |
ผู้แสดงความคิดเห็น สมศักดิ์ ศรีเอี่ยมกูล นักกลอนครับ (Somsak-poet-at-hotmail-dot-com)วันที่ตอบ 2011-03-14 13:06:18 |
[1] |
Copyright © 2010 All Rights Reserved. |
Visitors : 871841 |