เป็นกำลังใจ ....ให้.....

 “สวรรค์หรือ

...สวรรค์หรือก็คือโลกมนุษย์

นรกสุดนั้นหรือมนุษา

คนหรือแค่คนธรรมดา

มีแขนขาทรงหน้ามาเหมือนกัน

...ทุกข์หรือก็คือโลกมนุษย์

แสนสูงสุดแค่เวลาคราแสนสั้น

ที่รวยหรือมากมายมีหลายตัน

ก็เท่านั้นสวรรค์เคลื่อนก็เลื่อนลา

...อำนาจหรือ ก็คือ ถืออำนาจ

มัวฟันฟาดทำตนเป็นคนบ้า

จึงอยู่แค่ไม่ทันจะหันตา

อำนาจพาสะบั้นเพราะบั่นทอน

..สวรรค์ไงอยู่ในโลกนุษย์

ที่ผ่องผุดจิตใจจึงไม่ร้อน

นรกไงไฟจิตที่ริดรอน

หากถ่ายถอนอยู่เป็นจึงเย็นดี

...เกิดหรือในโลกแดนมนุษย์

บทท้ายสุดแสนเศร้าเราก็หนี

ทั้งจนหรือรวยมากผู้ลากมี

ถูกเผาผีเป็นศพครบถ้วนครัน

...รักหรือคือรักเพื่อนมนุษย์

ที่ท้ายสุดทำให้ไปสวรรค์

ดีหรือสร้างไว้ในโลกันต์

ดีเท่านั้นฝากไว้โลกใบกลม...

สวัสดีคุณ ภัทราจิตร

โลกก็เหมือนโรงละครโรงใหญ่
คนทั้วไปคือดารามาผสม
แสดงดีก็มีคนนิยม
รับคำชม-สมค่า-จ้างมาแพง

ตี..บทแตกแยกได้ไม่พลาดพลั้ง
บท..ผิดหวัง-ดีใจ-ใช่เสแสร้ง
แตก..ต่างบ้างบางทีมีตะแบง
ร่วมแสดงตามบทที่จดมา

       ...เมื่อไหร่หนอ....

...เมื่อไหร่หนอเหน็บหนาวจะก้าวพ้น

เมื่อไหร่ชนประชาจะลาหมอง

เมื่อไหร่แดนดินนี้จะสีทอง

เมื่อไหร่ผองเพื่อนพี่จะดีกัน

....ไหนจะแยกแตกก้อนจนง่อนแง่น

ไหนจะแค้นเคืองขุ่นยังหุนหัน

ไหนจะชิงชัยรุกกระตุกฟัน

ไหนจะรั้นรังแต่ตัวแน่จัง

....เมื่อไหร่รุ่งอรุณจะอุ่นอิ่ม

เมื่อไหร่ยิ้มยามยลจะมนต์ขลัง

เมื่อไหร่นกอีจู้จะอยู่รัง

เมื่อไหร่วังเวียนวนจะพ้นตึง

......ไหนจะแสนสิ้นหวังกระทั่งทบ

ไหนจะงบงาบหวงตามทวงถึง

ไหนจะหวนหนกลับสลับดึง

ไหนจะอึงอื้ออลถนนนาน

.....เมื่อไหร่หนอรวยล้นจะเลิกบ้า

เมื่อไหร่ขาสองข้างจะวางศาล

เมื่อไหร่เรื่องรุ่มเร้าจะเบาบาน

เมื่อไหร่คานตราชั่งจะนั่งกลาง

......ไหนจะแถถูไถยังไม่หยุด

ไหนจะทรุดซึมเศร้าจนเช้าสาง

ไหนจะเรือลำน้อยถอยอัปปาง

ไหนจะครางฮือฮือร้องให้โฮ..

.......เมื่อไหร่หนอเส้นสายจะหายหด

เมื่อไหร่คดลุ่มหลงจะลงโถ

เมื่อไหร่ไทรระย้าจะกล้าโต

เมื่อไหร่โอ้...เอือมหน่ายจะคลายตัว

.....ไหน....ถนนแห่งรักจะทักยิ้ม

ไหน...สนิมสังคมจะจมหัว

ไหน..ไหนหนอนี่นั่นยืนสั่นกลัว

ไหนไหนทั่วไทยถิ่นเกือบสิ้นลม....

สวีสดีค่ะ..คุณสุกรวดี