ตะวันรุ่งรอเวลาเห็นฟ้าใหม่

มองเวหาระยิบดาวพราววิไล

แต่แสงไฟยังสว่างกลางลานนา

    เสียงเจื้อยแจ้วแว่วสำเนียงเสียงคำเอ่ย
ว่า "หลานเอ๋ยเรามันจนทนเถิดหนา"
ไม่มีกินมากมายหลายเงินตรา
โอ้หลานจ๋าจำคำยายไว้ให้ดี
    อย่าละโมภโลภมากความอยากได้
อย่าฝันใฝ่จะครอบครองของบัดสี
จงตั้งตนยึดธรรมนำชีวี
หลานจะมีความสุขไร้ทุกข์ทน
    หลานฟังคำยายให้เก็บไปคิด
ว่าชีวิตเกิดมายังต้องหวังผล
จะเปลี่ยนนาเป็นเมืองเรืองอยู่บน
แผ่นดินล้นด้วยแสงสีที่วิไล
   จึงมุ่งหน้าหวังสืบหาศรัทธาฝัน
ว่าสักกวันจะเจริญเพลินให้ได้
ลืมคำสอนหลงโลกีย์ที่นำใจ
จึงหลุดไร้หลักธรรมนำชีวิต
     สุดท้ายแล้วความทุกข์ก็รุกราน
ยายสงสารหลานนี้ที่หลงผิด
มุ่งสร้างเมืองเรืองวิไลอย่างใจคิด
หวังลิขิตท้องทุ่งเป็นกรุงดี
     เดินดั้นด้นด้วยสองเท้าที่เจ้ามา
หอบน้ำตาความผิดหวังยังไหลปรี่
กลับบ้านนาด้วยช้ำใจในวันนี้
ซบลงที่ตักยายในไม่ช้า
     เพราะตะเกียกตะกายใฝ่สูงนัก
ไม่รู้จักความพอดีมีคุณค่า
มุ่งกรุงไกลเรืองรองลืมท้องนา
ลืมข้าวปลาที่อิ่มหนำเคยสำราญ
     เสียงเจื้อยแจ้วแว่วมาหาอีกครั้ง
ยายก็ยังตั้งใจสอนให้หลาน
ถึงเรา "กัดก้อนเกลือกิน" จนสิ้นปราณ
ก็ไม่ต้องทนหน้าด้านกินบ้านเมือง

                                 ลูกพ่อขุนเมืองทอง