ต้นไม้และฝูงนกบนแผ่นดินเดียวกัน

เหยียดหยัดใบให้ยืนต้นเยือนบนฟ้า     

แสงเมตตามาปรุงยอดตลอดสมัย

เกิดกิ่งก้านแกร่งวันคืนยื่นหยัดใบ

เป็นต้นไม้โดดเด่นเป็นชีวา

ผ่านร้อนและผ่านหนาว ผ่านเงาโลก

ใบโบยโบกบทบาท การรักษา

รากก็รู้ลึกต่ำ รู้นำชะตา

ลำต้นกล้าต้านลมรัวชั่วฝุ่นดำ

สูงคือฟ้า ต่ำคือดิน พึ่งถิ่นฐาน

ต้นตระหง่านต่อหน้าที่กี่เช้า-ค่ำ

หลอมหล่อเลี้ยงเสบียงหลักตระหนักจำ

ฤดูฉ่ำฝนปรายคลายร้อนแรง

แล้วดอกผลก็แบ่งบานลานโลกหล้า

แล้วฝนฟ้าก็เปลี่ยนสีที่ฝุ่นแฝง

เมล็ดน้อยระบัดใบได้สำแดง

ค่อยค่อยแต่งชีวิตผลิตตัวตน

ฝูงนกได้อาศัยในเงาร่ม

แสนสุขสมกว่าเถื่อนถิ่นกินดอกผล

ชาติพันธุ์แพร่พันธุ์ อันอยู่ยล

พึ่งบุญบนต้นไม้หลายชีวิต

นกบางตัวจิกลำต้นจนเจ็บลึก

บาดรู้สึกถึงกระพี้ ที่จิกติด

หมายจะโค่นความนัย ฤ ใจคิด

แผ่แผลงฤทธิ์หนอนบ่อนไส้ในแก่นแกน

เริงระบำพร่ำหมายมุ่ง สูงกว่าฟ้า

ปากร้องกล้าการอยู่กินถิ่นสุขแสน

จิกก้อนเมฆมัฆวานผ่านเมืองแมน

เปลี่ยนแบบแปลนรวงรังปลูกฝังตัว

ฝ่ายนกแก่จับกิ่ง นิ่งสงบ

รู้แผ่นภพ ภาพลักษณ์หลักดี-ชั่ว

เตือนลูกนกกตัญญูรู้เกรงกลัว

ร่มบนหัวห่มชีวิตจิตวิญญาณ

เมล็ดพันธุ์แผ่นดินถิ่นที่รัก

เติบโตเป็นร่มหลักรักถิ่นฐาน

รากแก้วติดดินดำ คือตำนาน

แผ่นดินนี้คือลาน บ้านร่มเย็น

นกทุกตัวมีสิทธิเสรีภาพ

ยังรอยหยาบเหยียบต้นไม้มีให้เห็น

ทุกเช้าค่ำเคียงตะวันถึงจันทร์เพ็ญ

ต้นไม้ก็ยังเป็นอยู่เช่นมา

ลำต้นตือเสาหลักปักแหล่งโลก

ก้านกิ่งใบโบยโบก โลกรักษา

ดอกผลเลี้ยงชีวิตผลิตชีวา

รากแก้วคือรากกล้า พามั่นคง

บนแผ่นดินเดียวกันลานชีวิต

บนความคิดมีแตกต่างทางประสงค์

บนต้นไม้ใช่แตกแยกแตกเผ่าพงศ์

ฤ กัดกร่อนให้ล้มลง...คงแหลกลาญ

           นาย ภูวดล  ภูภัทรโยธิน  ผู้ร้อยกรอง