ก่อนจะเปล่งวาจาใดใคร่พินิจ              ควรใคร่คิดถึงถ้อยความนำคำหวาน

ก่อนจะพูดพลั้งปากไปใคร่พิจารณ์                มิระรานรู้สำนึกตรึกตรองใจ

หาก “พูดดี” อ่อนน้อมคนล้อมรัก                แจ้งประจักษ์บารมีที่ผ่องใส

ดั่งโบราณขานกล่าวเล่าเอาไว้                        พูดดีไซร้เป็นศรีตนคนชื่นชม

“พูดโกหก”ตลบตะแลงแฝงความชั่ว           “พูดเมามัว”ใส่ผู้อื่นแสนขื่นขม

คนรอบข้างเหินห่างไปไม่นิยม                     ต้องตรอมตรมทุกข์เศร้าเคล้าน้ำตา

“พูดส่อเสียด”เบียดเบียนคนแสนทนทุกข์   มิเป็นสุขโศกศัลย์ไม่หรรษา

ให้ผู้อื่นโศกย้ำช้ำอุรา                                    เกิดปัญญาไปทั่วทุกตัวคน

เปรียบวาจาดั่งชโลทรไม่ย้อนกลับ                ไหลลงลับเร้นแหล่งแห่งหน

พูดสิ่งใดให้ตรองมองเล่ห์กล                        สุขกมลเย็นฉ่ำเย็นเยือนเหมือนคงคา

สังคมพวกหมู่คนชนชอบชิด                        ต้องพินิจกลั่นกรองตรองภาษา