หน้าหลัก | ข้อมูลสมาคม | บทความ | บทร้อยกรอง | ข่าวสารประชาสัมพันธ์ | กิจกรรม | กระทู้ | หนังสือ | ร้อยกรองออนไลน์ |
น า ง อั ป ส ร ฤา ร่ำ ไ ห้ | |
... ซากทุกข์ยุคล่าอาณานิคม ขื่นขมพรมแดนแคว้นไทย~เขมร สูงเสียดฟ้าผวากอดยอดพระสุเมรุ วิหารเด่นเพื่อเซ่นซ่านวิญญาณนั้น บาดแผลจึงเลียลามข้ามสมัย... เชื้อชาติ,เอื้อมมือใกล้ยังไหวหวั่น "พนมดงรัก"กระอักซึ้งตะลึงงัน เมื่อปันสันลงปักแทงทิ่มแบ่งแดน นั่นญาติเราเพื่อนเราฟากเขาสูง แต่ปางก่อนเคยจับจูงมือกันแน่น นางอัปสรร่วมสลักฝากรักแทน ทั้งฐานแท่นทั่วปราสาทเราลาดเท เสียงระเบิดควันปืนยื่นกรรมสิทธิ์ เส้นพรมแดนขีดชีวิตอย่างสนเท่ห์ โอ้นกน้อยบินลัดฟ้าข้าม "โตนเล " มากล่อมเห่เสน่ห์ซึ้ง..ถึงเมืองไทย นางอัปสรเริงฟ้อนมิร้อนหนาว กับเรื่องราวคาวขุ่นข้องที่หมองไหม้ "เศษฝรั่ง" ยังรวดร้าวอีกยาวไกล หยิบภาพเก่ามาเล่าใหม่ให้ชัดเจน นางอัปสร ฤา ร่ำไห้กลางไพรนั่น แต่เป็นฉันเป็นเธอเราชาวไทย~เขมร หากการเมืองเดือดกระโจนสาดโคลนเลน วิหารเด่นคงย่อยยับดับ"มรดกโลก" ซากทุกข์ยุคล่าอาณานิคม รอเศร้าหายคลายทับถมระทมโศก ความเป็นจริงสิ่งเป็นไปยังไหวโยก และสายลมก็พัดโบก..จนแสนไกล !!! | |
ผู้ตั้งกระทู้ ระวี ตระการจันทร์ :: วันที่ลงประกาศ 2014-08-05 06:08:05 |
[1] |
ความคิดเห็นที่ 1 (3681786) | |
หินแห่งองค์ปราสาทยังสงบนิ่ง อัปสราก็ยังเริงระบำอยู่ที่ผนัง คนต่างหากที่บ้ากันไปเอง แต่ว่า วันนี้ ระวี ฉายคำแต่เช้า ราวนัดหมายกับตะวัน ซัวสะเด ข้ายืนทักทายท่านอยู่ทางทิศตะวันออกของปราสาท ที่ยังคงตกอยู่ในเวทย์มนตร์แห่งคำสาป นานนิรันดร์
| |
ผู้แสดงความคิดเห็น มุ้งมิ้ง วันที่ตอบ 2014-08-05 06:31:39 |
[1] |
Copyright © 2010 All Rights Reserved. |
Visitors : 871499 |