หน้าหลัก | ข้อมูลสมาคม | บทความ | บทร้อยกรอง | ข่าวสารประชาสัมพันธ์ | กิจกรรม | กระทู้ | หนังสือ | ร้อยกรองออนไลน์ |
ขอความช่วยเหลือ | |
คืออย่างนี้ครับว่า ผมเป็นนักกลอนคนหนึ่งซึ่งก็มีครูกลอนที่คอยอบรมสั่งสอนผมมาจนทำให้ผมคว้ารางวัลระดับประเทศหลายครั้ง และเป็นครูที่ผมเคารพรักมากที่สุด เพราะท่านเป็นคนดี แต่ผมกลับประพฤติปฏิบัติกับท่านเหมือนท่านไม่ใช่ครู ก้าวร้าวและพูดกับท่านไม่ดีจนทำให้ท่านต้องลดบทบาทการเป็นครูกลอนลงไป ตอนนี้ผมทุกข์ใจมากแม้นผมเคยขอโทษท่านและท่านก็ให้อภัย แต่ในความรู้สึกของผมดูเหมือนท่านยังไม่ยอมรับในตัวผม จึงอยากขอคำแนะนำจากผู้อ่านว่าผมควรทำอย่างไรดี ถ้าผมเข้าไปหาท่านและง้องอนจะดีหรือเปล่า และโดยเฉพาะอยากทราบความรู้สึกของคนเป็นครูว่า ถ้าลูกศิษย์ที่ครูเคยให้ความรักความเมตตาทำให้ต้องโกรธแค้นเคืองครูจะรู้สึกอย่างไร และยังเห็นลูกศิษย์คนนั้นเป็นลูกศิษย์อยู่หรือเปล่า ชีวิตฃองผมตอนนี้พอคิดจะเขียนกลอนฃึ้นมาน้ำตาก็จะคลอเบ้าทุกครั้ง ด้วยความรักที่มีต่อครูและรู้สึกเกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่เคยคิดก่อนทำ
| |
ผู้ตั้งกระทู้ นักกลอนผู้สอนยาก :: วันที่ลงประกาศ 2008-12-25 19:37:50 |
[1] |
ความคิดเห็นที่ 1 (1881007) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ผู้แสดงความคิดเห็น ภัทราจิตร วันที่ตอบ 2008-12-26 08:43:20 |
ความคิดเห็นที่ 2 (1881010) | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ผู้แสดงความคิดเห็น ภัทราจิตร วันที่ตอบ 2008-12-26 08:46:12 |
ความคิดเห็นที่ 3 (1881719) | |
อย่าคิดมาก ครูท่านให้อภัยศิษย์ทุกคน ลืมเรื่องไม่ดีในอดีต คิดแต่เรื่องสร้างสรรค์ในปัจจุบันและอนาคต จะเกิดสมาธิดีนักแล | |
ผู้แสดงความคิดเห็น ครูเฒ่า วันที่ตอบ 2008-12-28 09:28:55 |
ความคิดเห็นที่ 4 (1881821) | |
ผมพยายามทำเหมือนอย่างที่ครูเฒ่าบอก แต่ความผิดที่ผมทำไปมันเป็นความผิดที่ซำรอยเดิมยากลืมเลือนจริงๆครับ
| |
ผู้แสดงความคิดเห็น นักกลอนผู้สอนยาก วันที่ตอบ 2008-12-28 16:19:49 |
ความคิดเห็นที่ 5 (1889315) | |
เกษียณจากงานครูมาอยู่บ้าน นึกสงสารตัวเองวังเวงหวาม เคยใกล้ชิดใกล้ครูทุกครู่ยาม มันเป็นความทุกข์ระทมตรมฤทัย เราเหมือนเรือลำเก่าที่เขารุ จะตดผุเกินอัตราอายุขัย จะใช่ขี่ใช้ข้ามไม่ตามใจ เกรงจะล่มคงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จึงเอาเราขึ้นคานใส่พานตั้ง ให้กำลังใจช่วยด้วยเงินหรู มีโอกาสอันประเสริฐก็เชิดชู เรียกว่า "ครู อาวุโส" ก็โก้ดี | |
ผู้แสดงความคิดเห็น บุญรอด วันที่ตอบ 2009-01-17 21:51:55 |
[1] |
Copyright © 2010 All Rights Reserved. |
Visitors : 872986 |