หน้าหลัก | ข้อมูลสมาคม | บทความ | บทร้อยกรอง | ข่าวสารประชาสัมพันธ์ | กิจกรรม | กระทู้ | หนังสือ | ร้อยกรองออนไลน์ |
--ใต้สายฝนสุดท้าย-- | |
๐๐ลมหนาวโชยโรยมาพาสายฝน ไหลปะปนเป็นไปไร้เส้นสาย เป็นละอองมองไปไร้ริ้วลาย มิเต้นส่ายหลอนหลอกหยอกสายตา ๐๐เป็นม่านขาววาววับจับไปทั่ว ดูสลัวหมองหม่อนจนเหมือนว่า โลกใบนี้ที่เห็นช่างเย็นชา ไร้ชีวิตชีวาน่าตรอมตรม ๐๐ความเยือกเย็นเซ็นซ่ามาช่วยเสริม ช่วยแต่งเติมคุณค่าพาขื่นขม ดูซึมเศร้าเคล้าไปในอารมณ์ ละอองพรมไม่พลิ้วลิ่วไหลลง ๐๐เสียงวิหกนกหายมลายสิ้น ทุกชีวินเหมือนกับดับเป็นผง เงียบสงัดขัดข้องต้องงวยงง ทุกสิ่งคงนิ่งหยุดสุดบรรยาย ๐๐ลมไม่ล้อทอทักกับพักหยุด มิยอมฉุดสิ่งใดให้เต้นส่าย เป็นคำสาปบาปใดไหนกล้ำกาย มาทำลายทุกสิ่งยิ่งมืดมล ๐๐นั่งเอนกายใต้ฝนที่หม่นหมอง จ่อจดจ้องรอบกายคล้ายสับสน ลมเคยชื่นคืนกลับหลับพักตน ใต้สายฝนสุดท้ายย้ายฤดู...... | |
ผู้ตั้งกระทู้ --คันจน-- :: วันที่ลงประกาศ 2009-10-10 12:52:03 |
[1] |
ความคิดเห็นที่ 1 (1993567) | |
เข้ามาอ่านเบาสบายดีครับ | |
ผู้แสดงความคิดเห็น สมคิด วันที่ตอบ 2009-10-11 08:49:23 |
[1] |
Copyright © 2010 All Rights Reserved. |
Visitors : 875289 |