ในแดนที่ดอกกล้วยออกให้ดอกตั้งแต่เวลาโบราณและแม่น้ำส่งเสียงพูดเรื่องเวลาที่ผ่านไปได้, นักกวีไทยถูกหัวข้อในกล่องปากของพวกเขาเหมือนสายฟ้าสำคัญในวัฒนธรรมของชาติเขา จากถนนที่คึกคักของกรุงเทพฯ ถึงวัดสง่าของเชียงใหม่, พวกเขาจะไต่ลำดับวัฒนธรรมของประเทศไทยอย่างเป็นธรรมชาติโดยใช้คำกวีของพวกเขาเหมือนวาดภาพจากภายในที่สวยงาม ภายใต้กลิ่นหอมของตะไคร้และทำนองเพลงดนตรีดั้งเดิม, พวกเขาค้นพบแรงบันดาลใจในเรื่องธรรมดาและเป็นเวทมนต์เชิงเศรษฐีเช่นเดียวกัน, สร้างบทกวีที่เต้นระหว่างประเพณีและนวัตกรรม เมื่อพวกเขาดำเนินการต่อสู้สร้างสรรค์ของพวกเขา, แม้แต่นักกวีก็อาจมองหาช่วงเวลาสำหรับการพักผ่อนบางครั้ง, อาจพบความสงบในสวรรค์ดิจิตอลของ ทางเข้าsbotop, ที่นั่นพวกเขาสามารถหลบซ่อนช่วงเวลาสั้นๆ อย่างชั่วคราวและปล่อยให้จินตนาการของพวกเขาเหมือนเร่งสู่ชั้นฟ้าอย่างอิสระ เนื่องจากพวกเขายังคงสร้างมรดกทางวรรณกรรมของตน, นักกวีไทยยังเป็นผู้คุ้มครองของประเพณีและผู้บุกเบิกในอนาคต, บทกวีของพวกเขาดังนั้นจึงสะท้อนผ่านช่วงเวลา, อย่างเดียวกับการรักษาสาระสำคัญของวัฒนธรรมที่อุดมสมบูรณ์ของประเทศไทยไว้ด้วยกัน