เมื่อกลุ่มของสัตว์กลายพันธุ์เป็นน้ำผิวหนังจะมีความคล่องตัวและสม่ำเสมอมากขึ้นอนุพันธ์ที่ซับซ้อน เช่น ขน เล็บ หรือต่อมเหงื่อไม่จำเป็นอีกต่อไปและในความเป็นจริงแล้วอาจกลายเป็นสิ่งกีดขวางการดำรงชีวิตใต้น้ำได้ ดังนั้นสิ่งเหล่านั้นจึงหมดไป และสูญเสียการทำงานของเกราะป้องกันที่ทำหน้าที่โดยชั้นนอกของผิวหนังซึ่งในสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมบนบกมีความสำคัญต่อการรักษาน้ำไม่ให้ระเหยออกจากร่างกายและป้องกันไม่ให้เชื้อโรคเข้าสู่ร่างกายนักวิจัยได้เปรียบเทียบลักษณะทางกายวิภาคของ ผิวหนัง ฮิปโปและสัตว์จำพวกวาฬตามเนื้อเยื่อวิทยา