ภุชงคปยาตฉันท์ ๑๒
๏ อุราไหวฤทัยรอน มิอาจถอนฤดีไกล
สะท้านขวัญประหวั่นใน ละม้ายใจจะขาดรอน
๏ ประสบพักตร์ประจักษ์โฉม ประดุจโคม ณ อัมพร
ละออองค์อนงค์อร ผินางฟ้าวิลาวัณย์
๏ พธูปรายชม้ายพักตร์ ก็นึกรักประจักษ์มั่น
มนัสตรึงคนึงฝัน มิมีวันจะหันลา
๏ นรีใดมิหมายสิ้น จะมอบจินต์อภิญญา
ฤทัยวางมิสร่างซา กระจ่างหล้าและฟ้าดิน๚ะ๛
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
๏ เพียงยลกระวนวาย อุระชายมลายสิ้น
เนตรปรายละลายจินต์ ศิขรินทร์ถล่มพลัน
๏ วงพักตร์ก็งดงาม นะจะหยามและเย้ยจันทร์
ไม่พบประสบขวัญ ศศินั้นสิบั่นทอน
๏ ยามยิ้มประพิมพราย ฤติวายสยบอร
คิ้วโก่งขนงงอน ดุจะศรพระจักรา
๏ หากแม้นสุดาดวง จิตะพ่วงและห่วงหา
ร่วมโศก ณ โลกหล้า จะละฟ้ามิอาลัย๚ะ๛
วิชชุมมาลาฉันท์ ๘
๏ เพียงพบสบน้อง พี่ต้องหวั่นไหว
ศรรักปักใน ดวงใจพี่ชาย
๏ ว้าวุ่นครุ่นคิด ด้วยจิตมุ่งหมาย
อยากอยู่คู่กาย ไม่คลายสัมพันธ์
๏ พี่นั้นมั่นคง ซื่อตรงไม่สร่าง
หมายชวนนวลปราง ร่วมสร้างทางฝัน
๏ หากแม้นทรามวัย มีใจให้กัน
จนสิ้นชีวัน รักมั่นเพียงเธอ๚ะ๛
อีทิสังฉันท์ 20
๏โฉมสะคราญสราญถวิลจะเจอ
มิพบอนงค์ก็หลงละเมอ เสมอไป
๏ เปรียบประดุจอรุณละมุนละไม
ตะลึงตะลานและซ่านฤทัย ละออตา
๏ ภักดิ์จะมั่นจะหมาย ณ สายสุดา
สุรางคะใดมิปรารถนา ณ ดวงมาน
๏ นัยะนาพะพราว ณ คราวประสาน
นภากระจ่างสว่างตระการ สราญนัก๚ะ๛
ภุชงคปยาตฉันท์ ๑๒
๏ คะนึงฝันก็หวั่นจิต นิรามิต ฤ ห้ามหัก
สะพร่างใสประไพพักตร์ กมลปักลดาวัลย์
๏ ระโหยอ่อนมิผ่อนคลาย ฤดีหมายจะครองขวัญ
ชะรอยบุญ ณ ปางบรรพ์ มโนมั่นสวาทนาง
๏ ประจักษ์ในหทัยแล้ว ผิคลาดแคล้วสิวายวาง
ศิโรราบบ่ห่อนจาง มิแรมร้างละนางไป
๏ เพราะใจรักตระหนักมั่น มิมีวันนิราศไกล
จะหมายมาดสวาทใน พธูนั้นนิรันดร์กาล๚ะ๛
อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
๏ คิดถึงคะนึงหา นะยะนาประสบสาน
เพลิงรุมประชุมมาน มนะซ่านสิรานรอน
๏ รักแท้มิแปรผัน จิตะมั่นมิสั่นคลอน
ผูกพันนิรันดร อะนะธรมิห่อนคลาย
๏ อาวรณ์ฉะอ้อนฝัน อุระมั่นมิกลับกลาย
ปักในหทัยชาย ฤติหมายบ่คลายปอง
๏ ประสบ ณ ภพใด หฤทัยสิหมายครอง
ขอพบประสบคล้อง นุชะนารถมิคลาดไกล๚ะ๛
มาณวกฉันท์ ๘
๏ พักตร์นฤมล วน ณ หทัย
ชวนพิ-ศมัย นาถะนะรี
๏ พรรณะวิไล ในปฐพี
ใครก็มิมี เทียบดุจะอร
๏ ทุกขณะคิด จิตก็สิหลอน
ปานอุระรอน ราวมนะราน
๏ ใจปฏิพัทธ์ มัดศศิกานต์
ทุกทิวะวาร มั่นอภิรมย์๚ะ๛ (จาตนิน)
กมลฉันท์ ๑๒
๏ อภิธานกวีเทพ ฤจะเสพธุลีสม
ระวิโชติกระไรชม สมนัยอนุชครอง
๏ ศศิพักตร์กระจ่างภพ ศิริกลบศจีหมอง
กระจะทาบละอองทอง พสุไท้ประทานเธอ
๏ นขทารณ์มิปานเนตร ปรเมศวร์ตะลึงเผลอ
ผิพิมานมิผ่านเจอ กลเท่ห์ถกลไกล
๏ รชะอ่อนลออคลี่ นลินีขจรไหว
ปรทิพย์ปทุมใด ก็มิกรายนลินกร
๏ อุระอั้นประหวั่นอก ดุจนกตระหนกศร
ระติร้าวผะผ่าวรอน สิธิดาเผดิมดิน ฯ (พรายม่าน สันทราย)
|