หมู่บ้านเกิดกลับกลายเป็นค่ายลูกเสือ
ทั้งทิศใต้ทิศเหนือและออกตก
พร้อมกับหญ้าบางพันธุ์อันเรื้อรก
นั้นถูกยกให้เป็นหญ้า – ‘คอมมิวนิสต์’

มิอาจถามใครใครให้กระจ่าง
มีบางอย่างอัดอกถูกปกปิด
โลกแบ่งข้างระหว่างศัตรูกับหมู่มิตร
เกินนึกคิด, ข้าพเจ้า – เยาวชน

ทั้งโรงเรียนก็มิได้ให้คำตอบ
โดยระบอบขอบเขตแห่งเหตุผล
รับรู้เพียงเสียงเล่าว่า – คนฆ่าคน
ผู้ถูกฆ่าเกลื่อนกล่น – พวกคนแกว

พวกญวนแกวผู้จับคนไปสนตะพาย
ใช้ไถนาแทนความในเถื่อนแถว
ดั่งเสือร้องก้องขู่ไม่รู้แล้ว
แว่วอยู่ในมืดมิด – จิตใต้สำนึก

ค่ำคืนของเสียงกลองเสียงร้องรำ
ท่องคำสัตย์ซ้ำซ้ำค่ำยันดึก
คือบ้านไร่ปลายดงของพงพฤกษ์
ล้วนผนึกผสานพร้อมต้านภัย

วิทยากรคือครูผู้เข้มคม
ถ้อยคารมคมกล้าน่าเลื่อมใส
บางสำนวนไหวหวานสะท้านใจ
จนสาวน้อยสาวใหญ่ไหวระเนน

ข้าพเจ้าเรียนชั้นประถมสี่
โลกใช่มีเพียงด้านของการเล่น
มีคำขู่ผู้กำหนดมีกฏเกณฑ์
ทั้งโอนเอนเขลาขลาดหวาดสะทก

วิทยากรจากไป – ค่ายทิ้งร้าง
ธงบางที่สีจางและหรุบตก
หญ้าในไร่ในสวนล้วนท่วมรก
และบางใครใจอก – สะทกสะท้อน

และไม่นานความตายของใครบางคน
ผู้ปลิดชีพของตนพร้อมครรภ์ลูกอ่อน
เธอผู้มอบใจจิตให้วิทยากร –
ผู้ซุ่มซ่อนเสือไว้ข้างในตน

------------------------------------------
บ่ายของเสียงพลุไฟในงานศพ
ดังก้องกลบ, หัวใจคล้ายตกหล่น
ข้าพเจ้าเหล่าเพื่อนผู้รวมพล
เล่นโจรป่าฆ่าปล้นอยู่ปึงปัง – ฯ

เรวัตร์  พันธุ์พิพัฒน์
ตู้ป.ณ. 19
อ. สอยดาว
จ. จันทบุรี
22180