กวีอมตะอยู่ที่ผลงาน
เสมอ  กลิ่นหอม

 
ผลงานของกวี  คือ  “ตัวปัญหา”  ที่ผูกร้อยปรุงแต่งขึ้นมาด้วยตัวอักษร  สอดประสานเป็นเกลียวคลื่นแห่งอารมณ์สุนทรี  เป็นดั่งเวทมนต์ขลังสะกดจิตสะกดใจของผู้เสพให้พิศวงอัศจรรย์ดั่งได้ดื่มรสทิพย์ประเทืองปัญญารู้เท่าทันโลก  ชีวิต  จักรวาล.....

ผลงานของกวี  จะเป็นพยานยืนยันในความแตกฉานภายในของกวีแต่ละคน  ไม่มีใครลอกเลียนแบบจากใครได้  กวีแต่ละคนย่อม  “ปรากฏอยู่อย่างดวงตะวัน”  ลอยเด่นเป็นสง่า  ณ  ฟากฟ้านภากาศ  เป็น  “ศูนย์กลางแห่งดวงดาว”  ในระบบสุริยะหนึ่ง ๆ  ส่องแสงสว่างเจิดจ้าขับไล่ความมืดให้พ้นไป  เพิ่มฟืนไฟความอบอุ่นและร้อนแรงแห่งสำนึกของมวลมนุษย์เพื่อฉุดรั้งไม่ให้ตกนรก.....

ผลงานของกวี  คือ  “ตัวตนกวี”  ที่แท้จริง
ตัวตนกวีย่อมยืนยงเป็นอมตะตลอดไป
ไม่ขึ้นอยู่กับความชอบหรือความชังของผู้คน.....

อารมณ์ของผู้คนแห่งยุคสมัย  เป็นเพียงกระแสแปรเปลี่ยนไปตาม  “สมัยนิยม”  หรือ  “แฟชั่น”  เป็นไฟไหม้ฟาง  วูบ ๆ วาบ ๆ  ไม่มีแก่นสารอันใดหลงเหลืออยู่.....

แต่  “ตัวตนกวี”  คือ  “ตัวปัญญาสากล”  คือ  สุนทรียารมณ์สง่างามข้ามยุคสมัย  ฉะนั้น  กวีที่แท้  ณ  วันนี้  เขาจะกิน  จะนั่ง  จะยืน  จะเดิน  จะมี  จะเป็น  จะเล็ก  จะใหญ่  จะอ้วน  จะผอม  จะทุกข์  จะสุข  ฯลฯ  อยู่  ณ  สถานถิ่นใด  .....มิใช่สาระสำคัญ  เพราะตัวตนของกวีไม่มี  “ฟอร์ม”  เหลืออยู่  ตัวตนของกวีไม่ใช่ซากเปลือกหอยที่กลิ้งเกลือกอยู่ชายหาด  ตัวตนของกวีคือ  ดิน  น้ำ  ลม  ไฟ  ซึ่งผสมผสานกันเป็นทิวทรรศน์ธรรมชาติเรียงรายอยู่รอบตัว  ณ  หาดทรายงามยามเช้า  สาย  บ่าย  ค่ำ  ฉะนี้แล

ธาตุกวี
“กวี”  เป็นสถานะเป็น  “ธาตุ”  แทรกซึมซ่อนเร้นอยู่ใน.....นักคิด  นักเขียน  ศิลปิน  นักการเมือง  นักธุรกิจ  นักวิทยาศาสตร์  เศรษฐี  ยาจก  ชาวไร่  ชาวนา  กรรมกร  ขอทาน  คนตาบอด  คนหูหนวก..... 
ครับ  “ธาตุกวี”  มีอยู่ทั้งในศาสดาและซาตาน

มีกวีเอกของโลกยืนเดินนั่งนอนอยู่ตามทางเท้าทั่วไป  ณ  ถนนชีวิต
ตาดีได้  ตาร้ายเสีย  เทอญ”