ระดับมัธยมปลาย (กลอนสุภาพ) – 33 สำนวน

 

(1.อมันตา) ลมปาก

ส่ง 27 เมษายน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ อันด้วยกรรณ เชื่อว่า พันสำลี                             ยามยกที นั้นเบา สุดเหลือหลาย

เเม้ฟังที ดีชั่ว นั้นกลับกลาย                                  ดีหรือร้าย ไม่อาจ จะคาดเดา

๏ อันวาจา เชื่อว่า คือยาพิษ                                  มีมากฤทธิ์ ให้ร้าย ไม่เหลือเค้า

พูดไม่ดี เเทงไป ในใจเรา                                       โอ้เเสนเศร้า โกรธกัน กั้นไมตรี

๏ อันดวงตา เชื่อว่า คือหน้าต่าง                             ส่องสว่าง แทนใจ ไม่ใส่สี

ดั่งจันทรา บอกทาง กลางราตรี                              บอกเรานี้ ให้ทราบ ถึงความนัย

๏ ท่านสอนมา ดูคน ต้องดูตา                                อย่าเพียงว่า หูเบา ไม่เข้าใจ

เพียงเขาลือ ถือเชื่อ ไม่สืบไกล                               จะจริงเท็จ เช่นไร สุดจะทาย

๏ ท่านสอนมา บางวาจา เเค่ลมปาก                       บางก็กร่าง พูดมาก รากพรั่งพราย

กล่าวออกมา เพียงเเค่ จากรูปกาย              สุดใจหาย จากใจ นั้นไม่มี

๏ อยากพูดดี ควรมี วาจาจิต                                 สุดจะคิด จากใจ ไม่หน่ายหนี

ต้องซื่อสัตย์ ยึดมั่น คำไว้ดี                                    มิเช่นนี้ จะเป็นเพียง “ลมปาก” เอยฯ

...............................................

 

(1. อมันตา) ลมปาก (ฉบับแก้ไข)

ส่ง 14 มิถุนายน 2551 ฉบับแก้ไข (ทางอีเมล์)

 

๏ อันด้วยกรรณเชื่อว่าพันสำลี                               ยามยกทีนั้นเบาสุดเหลือหลาย

เเม้ฟังทีดีชั่วนั้นกลับกลาย                                    ดีหรือร้ายไม่อาจจะคาดเดา

๏อันวาจาเชื่อว่าคือยาพิษ                                     มีมากฤทธิ์ให้ร้ายไม่เหลือเค้า

พูดไม่ดีเเทงไปในใจเรา                                         โอ้เเสนเศร้าโกรธกันกั้นไมตรี

๏ อันดวงตาเชื่อว่าคือหน้าต่าง                               ส่องสว่างแทนใจไม่ใส่สี

ดั่งจันทราบอกทางกลางราตรี                                บอกเรานี้ให้ทราบถึงความนัย

๏ ท่านสอนมาดูคนต้องดูตา                                  อย่าเพียงว่าฟังเขลาตามที่ให้

เพียงเขาลือถือเชื่อไม่สืบไกล                                 จะจริงเท็จเช่นไรสุดจะทาย

๏ ท่านสอนมาบางวาจาเเค่ลมปาก             บางก็กร่างพูดมากรากพรั่งพราย

กล่าวออกมาเพียงเเค่จากรูปกาย                            สุดใจหายจากใจนั้นไม่มี

๏ อยากพูดดีควรมีวาจาจิต                                   สุดจะคิดจากใจไม่หน่ายหนี

ต้องซื่อสัตย์ยึดมั่นคำไว้ดี                                      มิเช่นนี้จะเป็นเพียง “ลมปาก” เอยฯ

...............................................

  

(2. นวภัทร) ลมปาก

ส่ง 10 มิถุนายน 2551 (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ กระเพื่อมพริ้ว ริ้วไหว บนสายน้ำ                   พฤกษาฉ่ำ เมื่อต้อง ละอองผิว

ลมเอ๋ย ลมเอ๋ย  ลมโบกปลิว                            พัดหวิวหวิว พัดเอื่อยเอื่อย พัดเรื่อยมา

๏ ลมหนึ่ง ซึ่งพัดลึก ลึกในจิต                          ลมนี้ จากความคิด ริษยา

ลมนี้ พัดรินริน กลิ่นมาลา                               ลมนี้ พัดเรื่อยมา จากมนุษย์

๏ ลมเอ๋ย ลมเป่า ให้เจ้าเคลิ้ม                          ลมเอ๋ย พัดเติม ความสิ้นสุด

ลมเอ๋ย ลมโบก ให้โลกทรุด                             ลมเอ๋ย ลมนี้ฉุด ให้ยุดยืน

๏ ลมเย็นฉ่ำ ร่ำใจ หายหม่นหมอง                    ลมความร้อน มาครอง ต้องขัดขืน

ลมดี พัดมา เรากลมกลืน                               ลมชั่ว อย่าหยิบยื่น พัดไป

๏ ลมพายุ ไหนเล่า เท่าลมนี้                            พัดไปที เสียหาย ก็สร้างใหม่

ลมนี้ ลมลึก ตรึกในใจ                                    หยั่งราก ชอนไช ในอุรา

๏ ลมเย็นแหล่งใดในโลก                                ที่พัดโบก พัดนาน หาญกล้า

ลมนี้ พัดหลาก จากวาจา                               มีค่า มีโทษ มีโกรธ ดี

๏ ลมนี้อยู่ไม่ไกลเกินเรา                                  มีเศร้า มีทุกข์ เพราะลมนี่

ดีใจ ปลื้มใจ เพราะลมนี้                                 พัดดี พัดไม่ดี อยู่ที่ใจ

๏ ลมที่ว่า นี่คือลมปาก                                   ลมนี้แหละที่มากความยิ่งใหญ่

บันดาล ทุกข์ สุข ในฤทัย                                สรรค์สร้าง ความเกรียงไกร ให้กวี...

...............................................

 

(3. ฆาตกวี) ลมปาก

ส่ง 30 พฤษภาคม 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ ลมกรรโชกโกรกกระหน่ำคร่ำครวญคราง               ฤๅจะสู้เล่ห์ลมบางทางชิวหา
แม้เพียงนิดแฝงพิษร้ายพรางกายมา                       ดั่งลมบ้าถาโถมครึกโครมครัน

๏ ลม...บางครั้งฟังสดชื่นระรื่นหู                            ราวดอกไม้พรั่งพรูพาสุขสันต์
สุรเสียงเรียงร้อยถ้อยรำพัน                                    ใครจะรู้เท่าทันว่ามีภัย

๏ ลม...เสกสรรค์ปั้นแต่งคือแช่งสาป                      คอยกำราบปราบคนโง่ผู้หลงใหล
เพราะคำหยอดยวนเย้าจึงเข้าใจ                            ว่าลมนั้นคือดอกไม้กลิ่นหอมอวล

๏ ลม...เสแสร้งแกล้งประดิษฐ์ให้จิตเชื่อ                  ดังใบมีดกรีดเนื้อเมื่อสรวล
หากหูเบาเขลาคลั่งคำรัญจวน                               เหมือนหอกทวนจ่อคอรอวันตาย

๏ ลมปากใครใคร่พร่ำคำพรรณนา                          เจรจาควรคำนึงถึงความหมาย
อย่าหูเบาให้เป่าเล่นเป็นวอดวาย                            อาจเจ็บกายในภายหลังระวังตน

๏ ลมป้อยอปอปั้นท่านสรรเสริญ                            หูเบาเพลินหลงไหลใจสับสน
เชื่อแต่เขาเมาลมปากอาจอับจน                            ลมปากคนฆ่าคนได้ง่ายดายเอย

...............................................

 

(4. ภัทรียา) ลมปาก

ส่ง 4 มิถุนยน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ ลมเพลมพัดลมซัดลมโชย                                  ลมโบกลมโบยลมโหมลมหึง

ลมใดเล่าเบาบางหากลึกซึ้ง                                  ลมปากหนึ่งน้อยนิดพิชิตคน

๏ ลมรำเพยคำหวานน้ำตาลหยด                           มธุรสวาจาพาสายฝน

เย็นระรื่นชุ่มฉ่ำจากเบื้องบน                                  น้ำใจรินเอ่อล้นรดผืนทราย

๏ ลมรำพึงคำหยาบดั่งหนามยอก                           ทั้งเจ็บนอกเจ็บในไม่ยอมหาย

ร้อนระอุผลาญอกจวนเจียนตาย                            ความสบายคลายสิ้นด้วยลิ้นพาล

๏ ลมลวงหลอกร้ายกาจนั้นบาดจิต             ดุจยาพิษเคลือบแฝงแต่งรสหวาน

เมื่อลิ้มลองฝาดขมตรมเนิ่นนาน                            ต้องซมซานซัดเซเพราะเล่ห์กล

๏ ลมจริงแท้ทุกถ้อยก็กร่อยจืด                               มันฟังฝืดฝืนหูรูขุมขน

ขวานผ่าซากพรากเสน่ห์ออกจากคน                       ระคายตนเหมือนมดกัดคันคะเยอ

๏ ปากกับใจตรงกันสำคัญนัก                                ต้องรู้จักยั้งคิดอย่าพลั้งเผลอ

คบพูดดีพูดหวานไว้เป็นเกลอ                                ฤทธิ์เสมอทรัพย์ติดตัวไปชั่วกาลฯ

...............................................

 

(5. สุทธิ) ลมปาก

ส่ง 14 มิถุนายน 2551(ทางอีเมล์) และ 15 มิถุนายน 2551 (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ ...หยิบสมุดปากกามาเรียงร้อย                            ให้แช่มช้อยอ่อนหวานจะขานไข

เปรียบลมปากดุจลมโบกโบกในใจ              พัดพาให้ทุกสิ่งสรรพปรับเปลี่ยนพลัน

๏ ลมนี้พาใจคนให้สูงต่ำ                                       ลมนี้นำชีวาพาสุขสันต์

ลมนี้สร้างทางสุขทุกคืนวัน                                   ลมนี้หันหนีทุกข์นำสุขมา

๏ หากลมร้ายพัดมาพากลับกลอก                          ดุจเอาหอกทิ่มแทงทั้งแข้งขา

ทำให้คนเป็นตายวายชีวา                                     เพราะวาจาไม่สัตย์ชื่อถือคุณธรรม

๏ แม้นลมใดในโลกที่โบกพัด                                 พายุซัดโหมนำกระหน่ำซ้ำ

มิอาจสู้ลมในจิตคิดทิ่มตำ                                    เป็นเหตุทำให้คนเปลี่ยนหมุนเวียนวน

๏ เหตุเพราะลมจากวาจาอันว่าไป                          เหนือสิ่งใดคือคำนึงถึงเหตุผล

หากพูดไปไม่ระวังพลั้งเผลอตน                             สิ่งที่คนได้รับจะอับอาย

๏ ก่อนจะกล่าวออกไปให้ยั้งคิด                              ให้พินิจพิจารณาหาความหมาย

ให้รื่นหูดุจต้องมนตร์อยู่มิคลาย                        ค่ามากมายหากพูดเพราะเสนาะกรรณ

๏ โบราณว่าอย่าหมุนไปในลมปาก                 จะยุ่งยากหากพลั้งผิดคิดเปลี่ยนผัน

ก่อนเชื่อจงตรองตริพินิจครัน                                 แล้วชีวันจะมีสุขทุกเพลา...

...............................................

 

(6. Chocoholics) ลมปาก

ส่ง 24, 25 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ หนึ่งถ้อยคำสำเนียงที่กล่าวมา                            หนึ่งเวลายังคงจำคำคนกล่าว

หนึ่งถ้อยคาใจคนรับเคยแพรวพราว                        หนึ่งเรื่องราวยังคงจำตราตรึงใจ

๏ เพียงถ้อยคำที่ออกมาจากลมปาก                       เกิดหลายหลากอารมณ์ของใครใคร

มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนไป                                     สุดแต่ใจอยากเอ่ยสิ่งใดมา

๏ คนบางคนพูดออกมาเพียงบอกผ่าน                   พอถึงกาลผ่านพ้นก็จากลา

คำสัตย์แท้ของคนยากจะหา                                 เมื่อเวลาผ่านไปก็กลับคำ

๏ ดั่งเช่นเอ่ยสาบานต่อฟากฟ้า                              จะรักษาคำสัตย์จะจดจำ

จะทำดีกรรมชั่วจะไม่ทำ                                       คำพึมพำเหล่านั้นใช่จริงใจ

๏ เหมือนคู่รักหญิงชายให้สัญญา                           รักหนักหนาจะไม่จากลาไปไกล

คำพูดนั้นเหมือนจริงใจและห่วงใย                         แต่ไฉนไหนตอนจบคือจากลา

๏ เมื่อสดับรับฟังเช่นนี้แล้ว                                    เสียงเจื้อยแจ้วก่อนจะกล่าวสิ่งใดมา

อยากสมปรารถนาดั่งวาจา                                    ให้รักษาคำพูดให้จริงใจ

๏ อย่าได้กล่าวออกมาแต่ลอยลอย                         มีคนคอยรับฟังไม่ว่าใคร

เขามีสุขหรือทุกข์อยู่ที่ไหน                                     สิ่งนั้นไซร้มีที่มาจากลมปากฯ

...............................................

 

 (7. นัยน์ภัค) ลมปาก

ส่ง 25 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์ + ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ สายลมโบกพัดพลิ้วปลิวไสว                               สายลมโบกไกวไปในสายฝน

สายลมโบกพัดพลิ้วในสายชล                               สายลมโบกผ่านพ้นธรณี

๏ สายลมพัดพาดผ่านลานทุ่งหญ้า                        สายลมพัดฟากฟ้าราวสุขี

สายลมพัดผ่านตัวทุกนาที                                    สายลมพัดยังมีจิตมั่นคง

๏ แต่ลมปากดั่งพร่ำเพ้อพรรณนา                           เหมือนวาจามุ่งพาชวนลุ่มหลง

หลอกลวงเล่นลิ้นเล่ห์ลากรั้งลง                             ให้จิตตรงผู้เอื้อนเอ่ยถ้อยวจี

๏ ก่อนปลักจิตจึ่งคิดพินิจเคราะห์                           อย่าเชื่อเพราะวาจาพาสุขศรี

จงนึกคิดตริตรองอย่าลองดี                                  จักเปรมปรีดิ์มีสุขทุกคืนวัน

๏ ลมปากคนเปรียบได้กับยาพิษ                             ฆ่าชีวิตทำร้ายทำลายฝัน

ใจประดิษฐ์สร้างแต่งมากอนันต์                 เปลี่ยนแปรผันผันตามผู้เปล่งพจน์นิพันธ์

๏ หากเป็นเช่นนั้นจักเชื่อได้ฤๅ                                ทุกพจน์คือความจริงแน่หรือนั่น

เพียงคำพูดเอื้อนเอ่ยจรรจานั้น                               ยังขวางกลั้นหยั่ง บ สุดกมลมาน

๏ ดังนั้นฟังลมวจีอย่าเพิกเฉย                                หรือละเลยเชื่อมั่นเป็นหนักหนา

ต้องนึกคิดวิเคราะห์จารณา                                   ลมปากมาทำร้ายมิได้เอยฯ

...............................................

 

(8. อมลรดา) ลมหนาว

ส่ง 28 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ ลมหนาวเอยโหมรำเพยมาทางนี้                         ทุกท่วงทีพากายให้หนาวสั่น

อดทนได้หนาวกายลมโรมรัน                                 ยังยืนยันอยู่ได้ด้วยกายใจ

๏ หากแต่ลมที่พัดใช่ลมหนาว                                เป็นลมปล่าวจากปากมากสงสัย

ลมปากบาดหัวจิตและหัวใจ                                 กายก็อยู่สู้มิไหวไร้แรงยืน

๏ คนเป็นคนใช่วัดคนที่ลมปาก                    คำหลายหลากกลับกลอกหลอกลวงหนี

 อย่านำคิดพิจารณาว่าคำดี                                  จะมามีสิทธิตัดสินความคิดเรา

๏ จิตมนุษย์หยั่งแล้วมิอาจถึง                                สุดลึกซึ้งความคิดติดสงสัย

คำบางคำบางคนพูดจับใจ                                    คำบางคนฟังแล้วไซร้ใจเจ็บจริง

๏ ตัวเราเองมิชอบคำลมปาก                                 สุดอนาจทำจิตให้พิจหมอง

คำพูดเลวนินทาว่ากลับกลอน                               ใครจะอยู่ให้รอนทอนศักดิ์ลง

๏ คนหลายคนหลายความหลายความหมาย           มีมากมายยากตีความจากการเห็น

ดูง่ายดายดวงตาดูให้เป็น                                     หรือจะซ่อนจะเร้นจะปิดบัง

๏ สุดท้ายนี้ขอฝากไว้ให้คิด                                   พิจสักนิดคำควรครหา

อน่าเชื่อหลงคำคนจนมรณา                                 แต่จงฟังแค่มาประดับตนฯ

...............................................

 

(9.ชลธิชา) ลมปาก

ส่ง 29 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์) และ จันทร์ 30 มิถุนายน 2551 (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ อันวาจาจากมนุษย์สุดลึกล้ำ                              สามารถนำน้อมใจให้คิดเผลอ

จะให้รักรักเร้าเฝ้าละเมอ                                       หรือให้เก้อเกลียดคิดเพียงบิดเบือน

๏ เมื่อลมปากปากเป่าจนเข้าหู                               แล่นเข้าสู่ทรวงแล้วมิแคล้วเคลื่อน

เปล่งคำพูดพูดแน่อย่าแชเชือน                              จะเชือดเฉือนกระชากจิตให้ผิดใจ

๏ วาทศิลป์ศิลป์ศาสตร์วาดฝีปาก                          โน้มน้าวฝากฝังวาจาน่าหลงไหล

ให้เชื่อตนเลือกตนทุกหนไป                                   บ้างก็ได้ดั่งประสงค์ตรงจิตปอง

๏ พูดให้ดีดีก็ได้ดั่งใจอยาก                                    ไม่พูดมากมุ่งแต่ทำเร่งนำร่อง

พูดไม่ดีดีไม่ได้ใครอยากมอง                                 ดีแต่ท่องว่าทำแน่แต่ไม่ทำ

๏ อีกลมปากปากไม่ดีมีโทษอีก                               มันจะฉีกกระชากมิตรไม่คิดขำ

มันเชือดเฉือนเหน็บเจ็บทุกคำ                                ไมตรีช้ำชอกฉุนขุ่นข้องมัว

๏ พูดให้เย็นเย็นจิตไม่คิดมาก                                พูดมาจากใจจิตไม่คิดชั่ว

พูดใส่ใจใจเขาเข้าใส่ตัว                                       แล้วถ้วนทั่วจะสงบพบสุขดี

๏ พูดให้ร้อนร้อนใจใจไร้สุข                                   พบแต่ทุกข์ท้วนท้นคนหน่ายหนี

พูดใส่ไฟไฟก็เผาเข้าทันที                                      ให้ร้อนรี่รุ่มเร้าเข้าสุ่มกาย

๏ เปรียบ ไฟ น้ำ น้ำย่อมเย็นยะเยือกกว่า                  ชโลมหล้าให้ซึมซับดับกระหาย

ผิดกับไฟไฟเผามอดจนวอดวาย                             ฤทธิ์เหลือร้ายร้อนลนคนระอา

๏ สังคมหมู่หมู่คนชนร่วมพัก                                 ต้องรู้จักเรียงร้อยถ้อยภาษา

พูดอะไรอย่างไรเหมาะวิเคราะห์มา             ก่อนวาจาจะทำผลคนหน่ายกัน

๏ รู้จักใช้ใช้ลมปากถากทางวิ่ง                               ให้ทุกสิ่งสมได้ดั่งใจฝัน

แต่ต้องถูกผูกคล้องทำนองกัน                               อย่าฟาดฟันหั่นหัวเพื่อตัวเอยฯ

...............................................

 

(9. ชลธิชา) ลมปาก (ฉบับแก้ไข)

ส่งจันทร์ 30 มิถุนายน 2551 ฉบับแก้ไข (ทางอีเมล์)

 

๏ อันวาจาจากมนุษย์สุดลึกล้ำ                              สามารถนำน้อมใจให้คิดเผลอ
จะให้รักรักเร้าเฝ้าละเมอ                                       หรือให้เก้อเกลียดคิดเพียงบิดเบือน
๏ เมื่อลมปากปากเป่าจนเข้าหู                               แล่นเข้าสู่ทรวงแล้วมิแคล้วเคลื่อน
เปล่งคำพูดพูดแน่อย่าแชเชือน                              จะเชือดเฉือนกระชากจิตให้ผิดใจ
๏ วาทศิลป์ศิลป์ศาสตร์วาดฝีปาก                          โน้มน้าวฝากฝังวาจาน่าหลงใหล
ให้เชื่อตนเลือกตนทุกหนไป                                   บ้างก็ได้ดั่งประสงค์ตรงจิตปอง
๏ พูดให้ดีดีก็ได้ดั่งใจอยาก                                    ไม่พูดมากมุ่งแต่ทำเร่งนำร่อง
พูดไม่ดีดีไม่ได้ใครอยากมอง                                 ดีแต่ท่องว่าทำแน่แต่ไม่ทำ
๏ อีกลมปากปากไม่ดีมีโทษอีก                               มันจะฉีกกระชากมิตรไม่คิดขำ
มันจะเชือดเฉือนเหน็บเจ็บทุกคำ                            ไมตรีช้ำชอกฉุนขุ่นข้องมัว
๏ พูดให้เย็นเย็นจิตไม่คิดมาก                                พูดมาจากใจจิตไม่คิดชั่ว
พูดเอาใจของเขาเข้าใส่ตัว                                    แล้วถ้วนทั่วจะสงบพบสุขดี
๏ พูดให้ร้อนร้อนใจใจไร้สุข                                   พบแต่ทุกข์ท่วมท้นคนหน่ายหนี
พูดใส่ไฟไฟก็เผาเข้าทันที                                      ให้ร้อนรี่รุมเร้าเข้าสุ่มกาย
๏ เปรียบ ไฟ น้ำ น้ำย่อมเย็นยะเยือกกว่า                  ชโลมหล้าให้ซึมซับดับกระหาย
ผิดกับไฟไฟเผามอดจนวอดวาย                             ฤทธิ์เหลือร้ายร้อนลนคนระอา
๏ สังคมหมู่หมู่คนชนร่วมพัก                                 ต้องรู้จักเรียงร้อยถ้อยภาษา
พูดอะไรอย่างไรเหมาะวิเคราะห์มา             ก่อนจรรจาจะทำผลคนหน่ายกัน
๏ รู้จักใช้ใช้ลมปากถากทางวิ่ง                               ให้ทุกสิ่งสมได้ดั่งใจฝัน
แต่ต้องถูกผูกคล้องทำนองกัน                               อย่าฟาดฟันหั่นหัวเพื่อตัวเอยฯ

...............................................

 

(10. ชวิน) ลมปาก

ส่ง 29 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ หลายบทกลอนสอนย้ำเรื่องคำพูด                       ช่วยพิสูจน์ความจริงที่ยิ่งใหญ่

ถึงหมื่นลมทำลายเมืองหายไป                               มิเท่าภัยลมปากหากไม่คิด

๏ “ถึงบางพูดพูดดีเป็นศรีศักดิ์                               มีคนรักรสถ้อยอร่อยจิต”

 อำนาจของวาจานำพามิตร                                  หรือแผลงฤทธิ์ฆ่าตนไปจนตาย

๏ “อันอ้อยตาลหวานลิ้นแล้วสิ้นซาก                   แต่ลมปากหวานหูไม่รู้หาย”

  หยาดน้ำคำซึ้งใจไม่รู้คลาย                                 ด้วยความหมายซ่อนไว้ใช่ของปลอม

  ๏ ”สักวาหวานอื่นมีหมื่นแสน                             ไม่เหมือนแม้นพจมานที่หวานหอม”

ในความหวานภุมรินเที่ยวบินดอม                          ฤาอาจออมมิตรภาพที่ซาบซึ้ง

๏ อย่าให้ตนรับกรรมจากคำเอ่ย                              เป็นจำเลยจากภัยคาดไม่ถึง

ทุกถ่วงถ้อยทุกคำควรคำนึง                                   สมควรจึงพูดไปให้ได้ความ

๏ บทเรียนจากลมปากมีมากอยู่                              ลองมองดูคิดย้ำตั้งคำถาม

ถ้าหากปากพูดเพลินเกินห้ามปราม                        ควรนิยามเรื่องอะไร...ให้ปากทำฯ

...............................................

 

(11. วิชุดา) ลมปาก

ส่ง 29มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์) และ  30 มิถุนายน 2551 (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ คำพูดกล่าวที่ใช้ในกลุ่มวัยรุ่น                             อาจมิครุ่นมิคิดตรองความหมาย

อาจด่าพ่อด่าแม่กันมากมาย                                 อาจทำลายประเพณีอันดีงาม

๏ แต่ไฉนเมื่อเพื่อนด่าจึ่งไม่โกรธ                            มิกล่าวโทษมิเคืองแค้นมิผลีผลาม

หรือเพราะเพียงแค่ลมปากจึงหักห้าม                     เลี่ยงไม่ให้เกิดสงครามเพราะน้ำลาย

๏ กล่าวคำหยาบอย่าพระบาทฟาดพระโอษฐ์           เพื่อผู้ฟังเคืองโกรธกันมากหลาย

แต่ไม่ถือเป็นคำด่าหรือว่าร้าย                            เพราะความหมายที่ต่างคิดคือ"เล่นกัน"

๏ แล้วใยผู้ใหญ่ไทยสมัยนี้                                    ต้องแก่งแย่งชิงดีมิสร้างสรรค์

เพียงเพราะแค่เอ่ยวาจาอันแสนสั้น                        ก็ทำชาติสะบั้นรอวันล่มจมฯ

...............................................

 

หมายเหตุคณะทำงานฯ : ผิดกติกา ส่ง 4 บท (กติกาให้ส่ง 6-10บท)

 

(12. จิรายุทธ) ลมปาก

ส่ง 28 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ ลมปากคนพ่นใส่กันนั้นไม่ง่าย                            ทั้งสองฝ่ายต้องถ้อยทีมีเธอฉัน

กล่าวด้วยใจไมตรีมีสัมพันธ์                                  พูดแก่กันฉันผู้คนสนทนา

๏ ลมปากหวานปานน้ำผึ้งซึ้งดวงจิต                       ก่อมิ่งมิตรมากมายให้คบหา

รักผูกพันถ้อยเสนาะเพราะวาจา                            ด้วยภาษาสื่อสารเบิกบานใจ

๏ ลมปากที่นุ่มนวลชวนสดับ                                 เสียงคะครับน้อมเคารพนบผู้ใหญ่

มีคาราวะน่าชื่นชมสมแก่วัย                                  น่ารักใคร่ใครฟังชื่นรื่นสราญ

๏ ลมปากตรงส่งจากใจให้รู้สึก                               บ่งสำนึกความสัตย์ซื่อถือคำขาน

เปิดเผยใจให้เห็นเป็นสัญญาณ                             ถึงดวงมานที่เที่ยงตรงมั่นคงดี

๏ ลมปากงามตามแผ่เผื่อเกื้อเพื่อนพ้อง                  ช่วยคลายหมองข้องขุ่นใจไม่สุขี

คอยไกล่เกลี่ยเอื้ออำนวยด้วยวาที                           ผูกไมตรีผู้คนไว้ให้รักกัน

๏ ลมปากหอมจรุงใจให้ความหวัง                          เสริมพลังจิตใจให้แข็งขัน

ลดย่อท้อก่อมานะประเสริฐครัน                             ช่วยแบ่งปันกำลังใจให้เกิดแรง

๏ ลมปากดีมีคุณค่ามหาศาล                                ตราบเท่านานสถานยุคถ้วนทุกแหล่ง

เป็นลมที่เข้มขลังพลังแรง                                 ทั้งความแกร่งความอ่อนไหวในลมเดียวฯ

...............................................

 

(13. ธนพล) ลมปาก

ส่ง 28 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ คำพูดคนมักเห็นเป็นลมปาก                          เป็นเสียงจากภายในคือสื่อความหมาย

อาจเป็นเสียงแห่งพลังทั้งหญิงชาย                        มีทั้งร้ายทั้งดีเด่นจนเป็นครู

๏ คำพูดดีมีคนชอบมอบรักให้                                ด้วยหลงใหลในคำชื่นระรื่นหู

ถ้อยคำงามคนเคารพนบเชิดชู                           ก่อความรู้ความพิเคราะห์ที่เหมาะงาม

๏ คำพูดที่เห็นประจักษ์ว่าหนักแน่น                        ย่อมเป็นแก่นเป็นสารได้ไร้ข้อถาม

ด้วยวจีที่แข็งแกร่งแห่งใจความ                              ให้ยอมตามยอมรับกับถ้อยคำ

๏ ลมปากของมนุษย์สุดหลากหลาย                       ฟังยากง่ายทั้งที่ซื่อหรือคมขำ

ทั้งที่ควรกำหนดเพื่อจดจำ                                    ทั้งที่ย้ำให้ช้ำชอกบอกความนัย

๏ ลมจากถ้อยร้อยเรียงเป็นเสียงศัพท์                      บอกความลับเล่าแจ้งแถลงไข

เปิดเส้นทางออกจากจิตก่อพิษภัย                          พัดผ่านไปแต่หลอกล่อและก่อเวร

๏ คำพูดชมเป็นขนมมีรสหวาน                              คนอยากทานเพราะชอบสุดมีจุดเด่น

แต่คำหวานคือพายุทะลุเกณฑ์                              มักซ่อนเร้นอำพรางเส้นทางจริง

๏ ลมจากปากผู้คนจึงดลให้                                  มีทั้งได้ทั้งหมดสลดยิ่ง

ทำให้รักให้หวังให้ชังชิง                                        สร้างทุกสิ่งและทำลายในคราวเดียวฯ

...............................................

 

(14. นายสหรัฐ) ลมปาก

ส่ง 28 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ อันลมปากของคนพ้นหยั่งถึง                              กระแสซึ่งมีมากล้วนหลากหลาย

ให้ทั้งเกียรติความงามความอับอาย                        เมื่อถอดถ่ายพร้อมตำหนิและติชม

๏ ลมอะไรก็ไม่แน่แพ้ลมปาก                                 กำลังมากลากไม่หยุดฉุดไม่ล่ม

จึงลมปากใช่จะเป็นเช่นเพียงลม                            คำที่ชมก็มีมากยากเชื่อใจ

๏ ลมปากคนทรงพลังดังลมพัด                             อาจขจัดสิ่งกีดขวางอย่างน้ำไหล

ลมปากคนจึงใช่เล่นมักเป็นภัย                              ประทุษใจทำลายหวังให้พังภินท์

๏ ปะทะเข้าคราวใดใครก็หวั่น                                อาจดับฝันหรือสรรค์สร้างทางถวิล

เป็นลมที่พัดพาเป็นอาจิณ                                    ทั้งติฉินทั้งยกย่องก่อคำคม

๏ ภาษิตไทยพูดไปสองไพเบี้ย                                รู้นิ่งเสียได้ผลงานตามเหมาะสม

คำโบราณขานว่าเป็นคารม                                   เพื่อเพาะบ่มให้คิดก่อนผ่อนวจี

๏ พูดคำงามคำจริงอิงแก่นสาร                              เสริมการงานชีวิตให้ได้สุขศรี

ย่อมผูกใจให้โดดเด่นเป็นไมตรี                              ชื่นชีวีด้วยสมญาว่าลิ้นทอง

๏ ลมปากเป็นจิตวิญญาณผ่านคำพูด                     ย่อมพิสูจน์ความคิดผิดถูกผอง

วัดความซื่อแห่งจิตความคิดตรอง                          จะยกย่องหรือถ่มทุดสุดแต่งคำฯ

...............................................

 

(15.นางสาวมาริษา) ลมปาก

ส่ง 30 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์) และ 30 มิถุนายน 2551 (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ ก่อนจะเปล่งวาจาใดใคร่พินิจ                             ควรใคร่คิดถึงถ้อยความนำคำหวาน

ก่อนจะพูดพลั้งปากไปใคร่พิจารณ์                         มิระรานรู้สำนึกตรึกตรองใจ

๏ หาก “พูดดี” อ่อนน้อมคนล้อมรัก                         แจ้งประจักษ์บารมีที่ผ่องใส

ดั่งโบราณขานกล่าวเล่าเอาไว้                                พูดดีไซร้เป็นศรีตนคนชื่นชม

๏ “พูดโกหก”ตลบตะแลงแฝงความชั่ว                    “พูดเมามัว”ใส่ผู้อื่นแสนขื่นขม

คนรอบข้างเหินห่างไปไม่นิยม                                ต้องตรอมตรมทุกข์เศร้าเคล้าน้ำตา

๏ “พูดส่อเสียด”เบียดเบียนคนแสนทนทุกข์              มิเป็นสุขโศกศัลย์ไม่หรรษา

ให้ผู้อื่นโศกย้ำช้ำอุรา                                            เกิดปัญญาไปทั่วทุกตัวคน

๏ เปรียบวาจาดั่งชโลทรไม่ย้อนกลับ                        ไหลลงลับเร้นแหล่งแห่งหน

พูดสิ่งใดให้ตรองมองเล่ห์กล                                 สุขกมลเย็นฉ่ำเย็นเยือนเหมือนคงคา

๏ สังคมพวกหมู่คนชนชอบชิด                               ต้องพินิจกลั่นกรองตรองภาษา

เรียงร้อยคำก่อนเฉลยเผยพจนา                             ชื่นอุราเมื่อยินเสียงสำเนียงเอยฯ

...............................................

 

(16. ลัดดาวัลย์) ลมปาก

ส่ง 30 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์) และ 30 มิถุนายน 2551 (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ คำพูดเราที่เปล่งออกบอกจากปาก                       ความหลายหลากควรพินิจคิดให้แจ้ง

ก่อนคิดพูดก่อนคิดทำนำแจกแจง                          ก่อนแถลงกับผู้คนได้ยลยิน

๏ หากพูดดีศรีแก่ตนคนลือเลื่อง                            ยิ่งรุ่งเรืองเสริมบารมีนี้ทุกถิ่น

ปฏิบัติหัดฝึกฝนจนเคยชิน                                    เป็นอาจินแก่ตนคนชื่นชม

๏ พูดใส่ร้ายป้ายสีชีวีวอด                                      พูดเสียดสอดชั่วนับจักทับถม

ติดตัวตายไม่มีสุขทุกข์ระทม                                 แสนขื่นขมช้ำดวงจิตพิษอนันต์

๏ ต่อหน้าพูดอีกอย่างพลางความหมาย                  เปลืองน้ำลายเสียศักดิ์ศรีมีโศกศัลย์

พูดลับหลังแปรเปลี่ยนปรับกลับคำพลัน                  แสนผกผันมิเหมือนคนบนโลกา

๏ พูดเหยียดหยามตามจิตมิคิดก่อน                       พูดเพราะซ่อนเรื่องร้ายนำคำอิจฉา

เพียงคำพูดที่พูดบอกเปล่งออกมา                          ช่างไร้ค่าชอกช้ำระกำใจ

๏ เอาเวลาที่พูดพร่ำนำวิเคราะห์                             แล้วสืบเสาะแสวงหาคุณค่าให้

กับตัวเองกับคนอื่นชื่นฤทัย                                    ศรัทธาในดวงจินต์วิญญาณตน

๏ ดุจน้ำกลิ้งบนใบบอนไม่สอนคิด                          ว่าถูกผิดตัวทำนำฝึกฝน

พูดโกหกตลบตะแตงแฝงเล่ห์กล                           เกิดเป็นคนต้องปฏิบัติพัฒนา

๏ แล้วลูกหลานรุ่นหลังจะยั้งคิด                            รู้ถูกผิดคำพูดส่อก่อศึกษา

มีคุณธรรมนำคิดพิจารณา                                    มิผลาญพร่าใช้ลมปากปรักปรำคนฯ

...............................................

 

(17. นายสุกฤษฎิ์) ลมปาก

ส่ง 30 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ เปล่งวาลาว่าออกไปไตร่ตรองก่อน                  ผลสะท้อนมีมากมายหลายหลากเหลือ

ทั้งคนชังคนรักจักจุนเจือ                                       คิดทุกเมื่อก่อนพูดไซร้ให้ระวัง

๏ คำพูดดีไพเราะเสนาะหู                                     ยลยินรู้ตระกูลพูลปลูกฝัง

พูดอ่อนน้อมถ่อมตนคนมิชัง                                 พูดดีดังดาวประดับจับดวงแด

๏ มีปิยะวาจาน่าหลงไหล                                      พูดละไมเป็นเช่นแสงแห่งดวงแข

ส่องสว่างกลางฤทัยไม่ผันแปร                               ชนชูเชิดซ้องแซ่แน่แท้นา

๏ หากพูดชั่วตัววอดวายทำลายมิตร                       ไร้ความคิดคารมคำนำปัญหา

คมบาดลึกลงหทัยให้ระอา                                    เป็นตัวตราตรึงติดมิตรทุกข์ทน

๏ พูดกลับกลอกหลอกกันนั้นสิ่งผิด                        ทำให้จิตตกต่ำบ่นำผล

มวลหมู่มิตรเมินไม่มองหมองกมล                          จิตมืดหม่นมิมีสุขทุกข์เรื่อยไป

๏ อันวาจาพาทีที่หลุดปาก                                    นั้นแสนยากย้อนเวลามาแก้ไข

ดุจวารีที่หลั่งหลากพรากถิ่นไกล                             มิเคยไหลย้อนกลับเห็นชัดความ

๏ จะกล่าวถ้อยร้อยคำย้ำความคิด                          ทั้งพินิจซึ่งวจีอย่าผลีผลาม

ใช้สติเตือนตนไว้ในทุกยาม                                   วาทะงามไมตรีดีมีจรรยา

๏ ลมปาก สร้างซึ่งมิตรจิตสุขสม                            ลมปาก ทำระทมตรมหนักหนา

ลมปาก สร้างหรือทำลายร้ายวาจา             ลมปาก คือปัญญาค่าของคนฯ

...............................................

 

(18. นายกิตติ์) "คำ"

ส่ง 30 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ ยินสำเนียงเสียงมนุษย์สุดรอบหล้า                      ส่งภาษาสานลักษณ์สื่ออักษร

บ้างเรียงร้อยสร้อยวจีกวีวร                                   บ้างกัดกร่อนรอนราญผลาญโลกีย์

๏ คำคือดาบสองคมตามลมปาก                            หนึ่งเพริศพากย์พูดพร่ำฉ่ำสุขศรี

สานสันพันธ์สันติสุขทุกชีวี                                    ก่อไมตรีต่างจิตมิตรผูกพัน

๏ บ้างร่ายรินิพันธ์ฉันทลักษณ์                              คอยสานถักถ่องถ้อยร้อยรังสรรค์

กล่อมปวงชนพ้นวิโยคโศกจาบัลย์                          กอปรสิ่งหรรษ์แห่งหล้าทุกครากาล

๏ อีกหนึ่งนั้นหมั่นติบริภาษ                                   กล่าวอาฆาตคิดสร้างแต่ล้างผลาญ

พร่ำแต่ปากกากกร้าวให้ร้าวราน                             ส่ำสามานย์สารโสมมล่มสัมพันธ์

๏ ทั้งชำนิติเตียนเพียรพูดด่า                                 คอยแต่ว่าวาทร้ายให้โศกศัลย์

มัวเพ้อพ้อล้อเล่นเป็นสำคัญ                                 ทั้งห้ำหั่นกันด้วยคำนำสงคราม

๏ จึงต้องหมั่นสรรคำก่อนนำใช้                              หวังเพื่อให้ไร้คำพร่ำเหยียดหยาม

คนพูดดีมีค่าสง่างาม                                           คนพูดทรามเสื่อมศักดิ์หนักแผ่นดินฯ

...............................................

 

(19. ชิงชัน) "วาจาข้าวาจาท่าน"

ส่ง 30 มิถุนายน 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ ปฐพีว่าวาจาข้านั้นแน่นหนัก                               หาใครจักเทียมทัดมิอาจหาญ

ค้นปลายฟ้าสุดใต้หล้าก็เปล่าการ                          สัตยาข้านั้นนานนับนิรันดร์

๏ วารีว่าวาจาข้าแสนอ่อนหวาน                             เสนาะดังกังวานปานรังสรรค์

นพรัตน์อันว่างามนับร้อยพัน                                 สู้สำคัญน้อยกว่าหนึ่งหยดนที

๏ วาโยว่าวาจาข้าแพร่สะพัด                                 หอบตำนานขานขัดไปทั่วที่

เล่าเรื่องราวร้อยเพลงบทกวี                                   คงทำนองครองค่าผ่านสานสืบมา

๏ พฤกษาว่าวาจาข้านั้นร่มเย็น                               กิ่งก้านใบแผ่เห็นเป็นสาขา

ทั้งใหญ่น้อยไม้แมกแทรกงามตา                            ดั่งบทเพลงยามนิทรากล่อมชีวี

๏ ภมรว่าวาจาข้าซ่อนคำคม                                  เสียงส่งดังร้องระงมด้วยกรีดสี

แผ่กำจายกังวานทั่วธรณี                                      ซ่อนเคล็ดดีตรีวิชาปัญญาคุณ

๏ โลกาว่าวาจาข้าเปี่ยมด้วยรัก                               ดังเสาหลักปักย้ำค้ำเกื้อหนุน

ขอเมตตากรุณาข้าเจือจุน                         ด้วยผลบุญแห่งรักจักได้ดี

๏ อันท้ายสุดมนุษาว่าคำใด                                   ขอโปรดพิจารณาทั่วถ้วนถี่

อนึ่งด้วยนรชายทั้งหลายนี้                                    หาได้ดีอยู่ทุกคำที่พร่ำเอยฯ

...............................................

 

(20. อุบลรัตน์) ลมปาก

ส่ง 30 มิถุนายน 2551 (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ เอ่ยวาจาภาษาบ่งบอกนิสัย                                สื่อความหมายนัยตัวตนชนทั้งหลาย

พูดพินิจคิดพิเคราะห์เพราะมิวาย                          บ่เสื่อมคลายชนชวนชมนิยมกัน

๏ “ลมปาก” นี้มีผลต่อคนนัก                                 จิตจะภักดิ์หรือแบ่งแยกแตกโศกศัลย์

ปากสื่อจิตมิตรไมตรีเชื่อมชีวัน                               สร้างสัมพันธ์ด้วยวาจาพาเปรมปรีดิ์

๏ ปากใส่ร้ายป้ายสีราคีหมอง                                หม่นมัวพร้องเพื่อนระอาเสื่อมราศี

พลิกลิ้นกลบตลบตะแลงแปลงชั่วดี                       ทุกข์ทวีทนระทมตรมปากคน

๏ วจีเอ่ยออกไปใคร่ควรคิด                                    จงพินิจราคีไกลไม่สับสน

เพราะวาจาคือเครื่องมือสื่อกมล                            เกิดก่อผลสัมพันธ์ซึ้งตรึงอุรา

๏ อันลมปากเปรียบกระบี่มีคมสอง                         ควรคิดตรองคุณโทษนี้มีมากหนา

อยู่ที่เราจักใช้กันพลันนำมา                                   ดีชั่วตราตรึงติดไว้ในตัวเรา

๏ มนุษย์ใช้วาจากล่าวปราศรัย                               แสดงใจสิ่งแน่แท้แก่ตัวเจ้า

“ลมปาก”คนสนทนานานลำเนา                             บอกพงศ์เผ่าผองหมู่ชนคนทั่วไป

๏ คิดกล่าวดีคือคนดีที่ยกย่อง                                ชนต่างมองชื่นชมนิยมใฝ่

ขอสรรเสริญคนพูดดีศรีเกริกไกร                            ริเริ่มให้เราเดินตามสร้างความดีฯ

...............................................