ระดับมัธยมปลาย (กลอนสุภาพ) – 33 สำนวน

 

(21. นางสาวนิตยา) ….ตีหน้าตาย...ขายน้ำคำลมปาก...

ส่ง 18 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ กี่โครงการมืดดับกับอดีต                                    กี่รอยขีดกากบาทแล้วขาดค่า

กี่คำข้าวฝืนคำทั้งน้ำตา                                        กี่รากหญ้ารากหยั่งยังดักดาน

๏ นโยบายคายคมถ่มเรี่ยราด                                 เสกอากาศแต่งปั้นเป็นฝันหวาน

จนวันเคลื่อนเดือนคล้อยค่อยคืบคลาน                   มธุรสก็แหลกลาญเป็นเล่ห์ลวง

๏ เมื่อมีลิ้นกระดิกพลันพลิกลิ้น                             น้อยคำรินพิษภัยแสนใหญ่หลวง

ทิ้งเศษเศร้าซากหวังเจ็บฝังทรวง                            ไว้บวงสรวงวาจาปัญญาชน

๏ ชนบทหนอคนชนบท                                         ยังรันทดทุกข์ยากอีกมากหน

มิอยากจนแต่ใครให้ยากจน                                   ในวังวนสามานย์พวกผลาญเมือง

๏ หลากตำราคารมผสมเล่ห์                                  ความรวนเรเกิดก่ออยู่ต่อเนื่อง

ยิ่งจดจำเป็นความจริงยิ่งแค้นเคือง                         แท้แค่เรื่องไร้สาระคละน้ำลาย

๏ หากความสัตย์ลบเลือนก็เหมือนสัตว์                   ยากจักวัด “ค่าคน” บนความหมาย

ทุกวันนี้ใครเล่าใครไร้ยางอาย                                โกงภาษีตี  หน้าตาย  ขายน้ำคำฯ

...............................................

 

(22. รัตนา) ขมเพราะคำ

ส่ง 18 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ กลิ่นโสโครกคลุ้งเคล้าทุกคราวครั้ง                      กับความหวังให้ไว้ไม่มีเหลือ

มีเพียงผู้ปลิ้นปลอกหลอกแช่เกลือ                         จนหนังเนื้อผุพองนองน้ำตา

๏ ก่อสนุกสร้างทุกข์เข็ญเป็นทุกข์ยาก                  ยิ่งมายมากความโศกศัลย์สร้างปัญหา

เพราะซ่อนเร้นเล่นลิ้นจนชินชา                              เพียงปากอ้าความนัยไม่ซื่อตรง

๏ กี่คำว่าจะทำจำได้ไหม                                       กี่คำว่า “จริงใจ” ไม่ลืมหลง

กี่คำว่า “มิแปรผัน” จักมั่นคง                                 แล้วกี่คำ “ยืนยง” จักยืนยาว

๏ ไหนนิยามความสัตย์ซื่อแท้คือสัตว์                      ใครยืนหยัดสร้างเจ็บปวดอันรวดร้าว

ไหนกันหรือคือจะทำย้ำหลายคราว             ปั้นเรื่องราวด้วยวาจาตีหน้าตาย

๏ คมคายคำของคนปะปนเปื้อน                            ทั้งบิดเบือนเหลวไหลไร้จุดหมาย

ทั้งย้อนยอกกลอกกลับน่าอับอาย                           ช่างเหลือร้ายลามลุกขึ้นทุกที

๏ เพราะเป็นเพียงลมปากยากจะเชื่อ                       เพราะพร่ำเพรื่อเสมอไปในวันนี้

เพราะน้ำคำหลอกลวงดวงฤดี                               ความทุกข์ยากค่อยทวีทุกวี่วันฯ

...............................................

 

(23. สุทธิวรรณ)  ลมปาก

ส่ง  26 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ เพียงลมปาก ยากนัก จักรู้ได้                               ทั้งหญิงชาย เอ่ยกัน ตามประสา

พูดเป็นร้อย เอ่ยเป็นสิบ มากวาจา                          ต่างภาษา ต่างที่มา ต่างท่าที

๏ บางคนพูด ฉอเลาะ หยอดคำหวาน                     เปรียบดั่งตาล หวานรส ให้สุขศรี

เพียงลมปาก อาบยาพิษ ไม่ปรานี                          ฟังบางที ว้าวุ่น สุดชีวา

๏ บางคนพูด น้ำท่วมทุ่ง เนื้อหาน้อย                       พร่ำเป็นร้อย พูดไปเรื่อย ไร้เนื้อหา

บ้างก็พูด พาตน หมดราคา                        เปรียบดั่งปลา ตายเพราะปาก ลำบากกาย

๏ จงพูดดี นั้นล้วนเป็น ศรีแก่ปาก                           ไม่ลำบาก พูดให้ดี มีความหมาย

หากพูดมาก ปากมีสี ให้วุ่นวาย                         จะหยาบคาย ไม่ต้องพูด เปลืองวาจา

๏ บางลมปาก หลากหลาย ให้ชวนคิด                    ให้ใช้จิต ไตร่ตรอง ถึงภาษา

อันปากร้าย แต่ใจดี ให้พึ่งพา                                คำพูดจา เตือนสติ จงคิดดี

๏ สุดท้ายนี้ ผู้เขียน อยากจะฝาก                           พูดไม่ยาก พูดให้ดี จะสุขขี

ใช้ความคิด พิจารณา จะได้ดี                                ดูท่าที ใช้ดูคน ใช่วาจาฯ

...............................................

 

 

(24. ธันยกร) ลมปาก

ส่ง  26 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ พจมานคำพูดคนเหมือนลมปาก                         ช่างลำบากยากเย็นเสียจริงหนา

อันคำพูดของคนที่พูดจา                                      พูดออกมามีคุณค่าทางจิตใจ

๏ คนพูดดีไพเราะเสนาะหู                                    น่าเอ็นดูฟังแล้วน่าหลงใหล

มีคนชอบชื่นชมอยู่ร่ำไป                                        ทำสิ่งใดใครมิติต่างว่าดี

๏ คนพูดชั่วผู้คนมิชอบหน้า                                   ทั้งพูดว่านินทาหมิ่นศักดิ์ศรี

ถูกสังคมตอกย้ำไม่ปรานี                                      ทั้งชีวีไม่เคยมีสิ่งดีเลย

๏ บางคนพูดปากหวานดั่งโกสุม                             เหล่าผึ้งรุมติดดอมไม่วางเฉย

มีผู้คนชิดชอบชื่นชมเชย                                       ว่าเปิดเผยพูดจาน่าชื่นชม

๏ คนเรานั้นจะดีชั่วอยู่ที่พูด                                   จะพิสูจน์เอาความดีที่สั่งสม

รู้ได้ยากจริงจังดั่งอารมณ์                                      เป็นคารมย์จากปากออกใจมา

๏ เห็นดังนั้นเวลาพูดควรหยุดคิด                           นึกสักนิดก่อนพูดควรปรึกษา

ถามใจตัวก่อนลั่นเป็นวาจา                                   เป็นภาษาใช่พจมานลมปากคนฯ

...............................................

  

(25. รัตน์พร) ลมปาก

ส่ง 27 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ ใครใคร่พูดพูดไปตามใจนึก                                ความรู้สึกยากรู้คิดไฉน

จะพูดจริงคิดจริงด้วยจริงใจ                                  หรือว่าไม่ไตร่ตรองก่อนพูดจา

๏อาจสุขสมระทมทุกข์ระรื่นจิต                              เข้าใจผิดบิดเบือนความเนื้อหา

หรือเสแสร้งแกล้งพูดด้วยมารยา                            ขึ้นอยู่กับวาจาที่เอ่ยไป

๏ มนุษย์เราล้วนร้อยเล่ห์เหลี่ยมนัก             วางกับดักคำอ่อนหวานพาหวั่นไหว

คำที่พูดแต่ละครั้งพรั่งพรูไป                                  ไม่ใส่ใจในวาจาค่าอนันต์

๏ คำสัญญาคำสาบานที่พร่ำบอก                          ไม่ลวงหลอกบอกรักดั่งของขวัญ

แต่ความจริงเป็นเพียงฝันกลางวัน                          ที่ลวงกันให้เจ็บช้ำซ้ำที่ใจ

๏ จะเชื่อใครฟังใครใคร่ครวญคิด                           ต้องพินิจพิจารณาอย่างหลงใหล

โบราณว่า “รู้หน้าไม่รู้ใจ”                                       ท่องเอาไว้ใส่จิตให้คิดจำ

๏ คำพูดคนสับสนและว้าวุ่น                                 คำร้ายกรุ่นปะปนชะน่าขำ

เคยสัญญาให้สัจจะแล้วไม่จำ                               แสนระกำช้ำ “ลมปาก” จากคำคนฯ

...............................................

   

(26. วัชรพล) ลมปาก

ส่ง 27 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ อันวาจาร่ำลือคือศักดิ์ศรี                                    ประหนึ่งมีรอยประทับประดับไว้

หนึ่งลมปากเปลี่ยนเสมือนหนึ่งดวงใจ                    คำพูดไซร้เปรียบเสมือนหนึ่งตัวตน

๏ อันคำพูดหอมหวานปานน้ำผึ้ง                            ที่ตราตรึงทั่วแขนงทุกแห่งหน

คอยแทะโลมประโคมบอกหลอกสัปดน                   จึ่งเป็นคนคอยประจบคบสอพลอ

๏ อันคำพูดเฉือนเชือดดังเลือดสาด                        คอยพูดปาดปะปนจนร้องขอ

คอยดับจิตคิดอกุศลทนรีรอ                                   คนนี้หนอลมปากภัยเข้าใส่เรา

๏ อันคำพูดน้ำท่วมทุ่งผักบุ้งโหรง                           มีแต่โคลงไม่มีเนื้ออย่าเชื่อเขา

ถึงพูดมากสาระนิดจิตอ่อนเบา                              ลมปากเขลาเบาปัญญาพาอับจน

๏ อันคำพูดชอบชักใบให้เรือเสีย                             ต้องไกล่เกลี่ยเกลี้ยกล่อมตะล่อมขอ

ออกนอกบทนอกกรอบชอบรีรอ                              ลมปากหวออ้าปากค้างต่างตกใจ

๏ อันคำพูดเหมือนมะกอกสามตะกร้า                     เราต่างพาปาไม่ถูกฉุกสงสัย

จึงพูดจาตลบตะแลงพลิกแพลงไป                        ทำเฉไฉแชเชือนคอยเจือนแจ

๏ อันคำพูดเหมือนเสี้ยมควายให้อายป่า                  ไม่ชักช้าถ้าแตกคอพอกระแส

คอยยุยงเสริมส่งหลงเชือนแช                                ต้องแตกแยกเป็นแน่แท้เมื่อเจอกัน

๏ อันคำพูดเหมือนขนมเบื้องละเลงปาก                  ด้วยพูดมากอยากแสดงตามแรงฝัน

ทำไม่ได้ดังที่พูดสุดอดกลั้น                                   ทุกทุกวันคอยตระเวนเที่ยวเล่นไป

๏ อันลมปากที่กล่าวมาเป็นตัวอย่าง                        ขอเอ่ยอ้างสิ่งไม่ดีรี่แก้ไข

อย่าทำตัวเยี่ยงลมพัดจากปากไป                           หนักแน่นไว้ใจมั่นไม่สั่นคลอนฯ

...............................................

 

(27. ธนอรรถ) ลมปาก

ส่ง 27 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ คนทุกคนมีสองหูแต่หนึ่งปาก                             ฟังให้มากคิดให้มากมีเหตุผล

คิดพูดอะไรนั้นให้รู้ตน                                          อย่าเป็นคนพูดมากตามแต่ใจ

๏ คำพูดของคนเรานั้นดั่งพายุ                               ที่ประทุจุดเริ่มต้นผลยิ่งใหญ่

ถ้าคนนั้นไม่มั่นคงในจิตใจ                                    ก็เหมือนไฟแรงวายุพัดสู่ตน

๏ แต่ถ้าเรามีจิตใจที่เข้มแข็ง                                  ลมจะแรงสักเท่าใดไม่เห็นผล

แค่ลมปากต่อปากของผู้คน                                   ดั่งสายลมชนศิลาหาทลาย

๏ ยิ่งใจเราแข็งแกร่งเช่นหินผา                               ฟังวาจากระจิริดมิเสียหาย

ต่อให้ใครเค้าจะมาคิดทำลาย                               ก็มั่นหมายยืนหยัดไม่ขัดใจ

๏ คำพูดคนที่ทำให้ผู้อื่นทุกข์                                 ก็เหมือนฉุดคนอื่นลงเหวใหญ่

ตัวเรานั้นทำเป็นไม่สนใจ                                      พูดอย่างไรใจคงไม่หลงกล

๏ ชีวิตตัวเรานั้นจะมีสุข                                        ถ้าทุกทุกคนพูดดีมีเหตุผล

ประกอบกิจการใดไม่อับจน                                   ประเทศพ้นภัยพิบัติวัฒนาฯ

...............................................

 

(28. ประสิทธิ์) ลมปาก

ส่ง 27 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ อันเขาว่าลมปากยากจะเชื่อ                    ถ้าคลุมเครือผู้ฟังไม่เชื่อได้

ลึกในจิตแม้จะหยั่งสักเท่าใด                     อยู่ในใจใครก็ไม่อาจรู้ทัน

๏ อันรู้หน้ารู้ตาไม่รู้จิต                               หากเราคิดผิดไปให้โศกศัลย์

ถ้าถูกหลอกแค้นในทรวงบ่วงโลกันต์           เกินจะกลั้นความคิดในจิตใจ

๏ อันลมปากใช้ผิดมีพิษแสน                     ให้สุดแค้นเคืองในจิตคิดถึงไหน

ถ้าพูดจาร้ายมากอาจมีภัย                        ไม่มีใครชอบใจลมปากเรา

๏ อันพูดจาวาทีดีต่อปาก                          แม้ตกยากแสนลำบากก็ไม่เหงา

การพูดดีให้เป็นนิจติดดั่งเงา                     ใจปากเราพูดให้ตรงคนไม่เมิน

๏ อันคำพูดที่ดีเป็นศรีปาก                        คงไม่ยากฟังเมื่อไหร่ได้สรรเสริญ

พูดจาดีคนเห็นใจไม่หมางเมิน                   ฟังจนเพลินเพราะในจิตสนิทใจ

๏ คำพูดนั้นแม้ใครไม่รู้เท่า                        แต่ตัวเรารู้ว่าผิดที่ตรงไหน

ตัวเรารู้พูดพลาดอาจอันตราย                   อาจจะหายนะได้ไร้ชีวา

๏ อันเขาว่าพูดจาดีมีแต่มิตร                      แนบสนิทอยู่ในใจใฝ่ฝันหา

แม้ว่าชีพเรานั้นจะลับลา                           แต่วาจาตราตรึงไม่เคยตาย

๏ อันอ้อยตาลหวานลิ้นยังสิ้นซาก              แต่ลมปากนั้นหวานหูไม่รู้หาย

ถึงตัวเราจะไม่เหลือแม้ร่างกาย                  แต่ความหมายไม่ละลายหายไมเลยฯ

...............................................

 

(29. ชุณห์) ลมปาก

ส่ง 27 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ อันลมปากมากความนัยใช้ประดิษฐ์                    ทราบความคิดจริงหรือเล่นเป็นไฉน

การพูดดีมีค่ากว่าสิ่งใด                                        คนวางใจไว้เนื้อเชื่อวาจา

๏ ในลมปากมากมนุษย์ไม่แท้เที่ยง                         ควรจะเลี่ยงพูดลดงดมุสา

สนทนาตามประสงค์ตรงไปมา                              เจรจาพาลวงไม่ควรมี

๏ พูดคำใดใช้กับใครให้ไพเราะ                              แสนเสนาะเพราะพริ้งยิ่งศักดิ์ศรี

ใช้วาจาประเสริฐเกิดไมตรี                                    ได้อย่างนี้มีมากมิตรคิดข้างเรา

๏ ก่อนเชื่อใครให้พินิจคิดดูเถิด                              ภาษาเลิศประเสริฐจากปากของเขา

เป็นความจริงหรือเพียงเพราะเราหูเบา                    จงใช้เชาวน์พินิจจิตตรึกตรอง

๏ เศร้าอันใดไม่เท่าเชื่อคนผิด                                ไม่ได้ใช้พิจารณาน่าเศร้าหมอง

จิตของคนเปรียบได้ดั่งละออง                               ลมปากเป่าเล่าร้อยคล้อยตามไป

๏ หากแม้นเราเข้าใจจิตคิดหนักแน่น                   เปรียบเหมือนแม้นแผ่นศิลาภูผาใหญ่

ไม่ไปตามความลมปากจากผู้ใด                             ด้วยจิตใจที่แข็งแกร่งแรงต้านลมฯ

...............................................

 

(30. ทวีศักดิ์) ลมปาก

ส่ง 30 มิถุนายน 2551 (ทางไปรษณีย์)

 

๏ ลองคิดดูแค่ลมปากยากจะผิด                            ลองไตร่ตรองสักนิดจะดีไหม

เรื่องการเมืองตอนนี้ลำบากใจ                               จะหาใครรับผิดชอบช่วยตอบที

๏ ถ้าให้ดีต้องมีซึ่งหลักฐาน                                   เป็นพยานปากเอกอย่าหลบหนี

อภิปรายไม่วางใจแต่ละที                                     ใครคนดีคนชั่วอย่ามั่วเอา

๏ รัฐบาลเครื่องรวนกลัวโดนสอบ                           หาคำตอบฝ่ายค้านจะไปเผา

ครม.ยกเครื่องประเทศเรา                         ความดีเนาความชั่วหายกลายจากตน

๏ พันธมิตรประชาชนคนว่าเถื่อน                            เปรียบเสมือนลากหางกลางถนน

แต่ก็ยังปักหลักสู้อดทน                                        ถึงกรำฝนแดดเปรี้ยงไม่เลี่ยงไป

๏ ย้อนมาดูเรื่องน้ำมันข้าวสารบ้าง                         จะแก้ร่างธรรมนูญไปถึงไหน

ประชาชนลำบากยากจนไป                                   จะมีใครไหนกล้ามาลงทุน

๏ พัลวันทุกข์ระทมเรื่องลมปาก                              แบ่งสองฟากใส่ร้ายไพร่สถุล

อย่ามัวเมาประมาทชาติขาดดุลย์                           ลมปากหมุนจงหยุดทีจะดีเองฯ

...............................................

 

(31.ก้านแก้ว นวอาวุธ) ลมปาก

ส่ง 30 มิถุนายน 2551 (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ ยูงยางหมางฟ้ามาดิน                           องค์อินทร์สิหักห้ามได้

ร้อยทิพย์สถานวิมานใด                            สิร้อนได้หารั้งอยู่เย็น

๏ อุ่นไอแดนดินพงไพร                             แดนไกลห่างเมืองยากเข็ญ

ดินร้อนยางยูงอยู่เย็น                               เด่นเป็นพญาสูงไพรพรรณ

๏ ร้อยล้านอ้างคำพร่ำพูด                          ร้อยรสลิ้นลมสร้างสรรค์

ลมปากฝากคำสำคัญ                              แจ่มจันทร์พลันสถิตย์ทิพย์วิมาน

๏ เพลงพายโหมพัดร้ายแรง                       จัดแจงข่มเข็ญมหาศาล

สิข่มบังคับเยาวมาลย์                              กลับพาลค้านขับลับไกล

๏ ยลยินเพลงลิ้นลมปาก                          ผ่านฝากแทรกจิตแขไข

ตรึงได้ให้รั้งรวงใจ                                    ใกล้ไกลมั่นมิตรติดตรึง

๏ กาลผ่านนานเนิ่นลาล่วง                        โหยห่วงหวลไห้ใฝ่ถึง

เพลงลิ้นลมปากฝากตรึง                          เหมือนหนึ่งคำมั่นสัญญา

๏ ยูงยางถวิลหาไอดิน                              ยลยินมั่นมุ่งถวิลหา

หาใช่ทิพย์สถานกัลยา                              มาดมาแม้นอยู่ทรมาน

๏ เพียงยินลิ้นลมขานขับ                           รอรับลมปากขับขาน

ดุจทิพย์อิ่มแล้วดวงมาลย์                         เบิกบานปานครองวิมานแมนฯ

 

หมายเหตุคณะทำงาน : ผิดฉันทลักษณ์กลอนสุภาพ ส่งเป็น “กลอนหก” 

 

(31. ก้านแก้ว นวอาวุธ) ลมปาก (ฉบับแก้ไข)

ส่ง 30 มิถุนายน 2551 ฉบับแก้ไข (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ ยูงยางหมางฟ้ามาดิน                           องอินทร์สิหักห้ามได้

ร้อยทิพย์สถานวิมานใด                            สิร้อนได้หารั้งอยู่เย็น

๏ อุ่นไอแดนดินพงไพร                             แดนไกลห่างเมืองยากเข็ญ

ดินร้อนยางยูงอยู่เย็น                               เด่นเป็นพญาสูงไพรพรรณ

๏ ร้อยล้านอ้างคำพร่ำพูด                          ร้อยสูตรลิ้นลมสร้างสรรค์

ลมปากฝากคำสำคัญ                              แจ่มจันทร์พลันสถิตย์ทิพย์วิมาน

๏ เพลงพายโหมพัดร้ายแรง                       จัดแจงข่มแหงมหาศาล

หาข่มบังคับเยาวมาลย์                             กลับพาลค้านขับลับไกล

๏ ยลยินเพียงลิ้นลมปาก                           ผ่านฝากแทรกจิตแขไข

ตรึงติดชิดแนบดวงใจ                              ใกล้ไกลมั่นมิตรติดตรึง

๏ กาลผ่านนานเนิ่นลาล่วง                        ให้ห่วงหวลไห้ใฝ่ถึง

เพลงลิ้นลมปากฝากตรึง                          เหมือนหนึ่งคำมั่นสัญญา

๏ยูงยางถวิลหาไอดิน                               ยลยินมั่นมุ่งโหยหา

แม้นใช่ทิพย์สถานกัลยา                           มุ่งมาแม้นร่างทรมาน

๏ เพียงยินลิ้นลมขานขับ                           รอรับลมปากขับขาน

ดุจทิพย์อิ่มแล้วดวงมาลย์                         เบิกบานปานครองวิมานแมนฯ

...............................................

 

หมายเหตุคณะทำงาน : ผิดฉันทลักษณ์กลอนสุภาพ ส่งเป็น “กลอนหก” 

 

(32. เอกรินทร์) ลมปาก

ส่ง 29 มิถุนายน 2551 (ทางเว็บบอร์ด)

 

๏ ชนิดของลมในโลกา                              จะขอนำมาสาธยาย

ให้ญาติให้มิตรทั้งหลาย                           ทั้งหญิงทั้งชายโปรดจงจดจำ

๏ ลมมีทั้งร้ายและดี                                 ลมร้ายเข้าตีน้องพี่ระกำ

ป้องกันความบ้าระห่ำ                              ก่อนจะถูกทำมาเรียนรู้กัน

๏ ลมร้ายมีหลายประเภท                          ให้ท่านสังเกตจะได้รู้ทัน

ลมกรดลมกรรโชกมาพลัน                        ลมขึ้นทันควันลมจับทันใจ

๏ ลมงวงช้างอีกลมบ้าหมู                         ระวังโฉมตรูลมร่วมสมัย

ลมปัจจุบันทันใด                                     ลมพิษมีภัยลมป่วงตามมา

๏ ลมร้ายลมลวงสลาตัน              

...............................................

 

หมายเหตุคณะทำงานฯ : เนื้อความไม่ครบ ผิดฉันทลักษณ์กลอนสุภาพ

 

(33. FrenchHorn) ลมปาก

ส่ง 2 กรกฎาคม 2551 (ทางอีเมล์)

 

๏ ที่แผ่วผิวพลิ้วเบาให้เมาหลง                               มิอาจปลงหากลุ่มหลงจนเมารัก

ที่ติดตรึงลึกซึ้งถึงแน่นหนัก                                   จนทอปักลงประจักษ์ตรงกลางใจ

๏  จักเอื้อนเอ่ยถ้อยคำอันแสนหวาน                       หรือสบถคำพาลก็หาได้

จักบรรเทาเพลาทุกข์ให้ผ่อนคลาย                          หรือชี้นำความตายได้เช่นกัน

๏  ที่ร้อนลุ่มดั่งเปลวไฟให้ใจผิด                             ทำลายมิตรเคยชิดสนิทได้ทั้งนั้น

ที่แก้ต่างให้ตนเป็นพลันวัน                                   ริโรมรันผันใจเจ้าให้ขุ่นมัว

๏  จักใช้คำเพียงหนึ่งคำเพื่อเปลี่ยนคน                    หรือชักดลจิตใจให้สลัว

จักดึงร่างออกจากทางอันน่ากลัว                           หรือชักตัวตนไว้ในถ้อยคำ

๏  ที่งดงามดุจรุ้งครามอร่ามแสง                            ฉาดฉาย...เปลี่ยนแปลง...สุขแฝงล้ำ

ที่ชุ่มชื่นชุ่มช่ำดั่งฝนพรำ                                       จวบจรดจดจำจนนำใจ

๏  จักรุ่มรวยเต็มเปี่ยมเชื่อมอบอุ่น                           หรือไร้กรุ่นขุ่นขมอารมณ์ไหม้

จักเลิศล้ำดังดวงเด่นเร้นดวงใจ                             หรือจักไร้สวยงามทรามใจตรม

๏  ที่ทำร้ายให้เจ็บปวดและร้าวรวด                        เช่นหินกรวดหินทรายมิคลายขม

ที่พะอืดพะอมมาตามลม                                 ไม่นึกชมเพราะพรมกลิ่นความเคียวคาว

๏  จักอ่อนโยนราวสัมผัสอันพลิ้วไหว                       หรือเหินห่างห่างไกลใจเหน็บหนาว

จักระยิบวิบดาวคราวพร่างพราว                          หรือแลกร้าวเพราะเพียงลมจมพังเพย!

...............................................

 

หมายเหตุคณะทำงานฯ : ผิดกติกา ส่งเกินกำหนดเวลา (ส่งวันที่ 2 กรกฎาคม 2551)