กรับไม้ลา
เกรี้ยวกรอด เกรียดกรอด เกรียดกรอดกราด
ขยับยาตร ยุรยาตร เขยื้อนขยับ
เป็นไม้รุก ไม้รบ ไม้ลาลับ
สิ้นสำเนียง เสียงขับ เสภาครู
เฮ้ยเยอะ เออ เอ่อ เออ......เหม่อมองดาว...
สักวา ฟ้าขาว จวนเช้าตรู่.......
น้ำค้างค้าง ระยางหยาด พลัดพรายพรู
พินิจดู แสงเดือน..... ก็เจื่อนจาง
โอ้ว่า....ครูแจ้ง คล้ายสีทอง
ชีวิตครู คือคัลลอง ที่ครูสร้าง
ผสานศัพท์ ขับไม้ สไบบาง
สะบัดชัย ไหวคว้าง อยู่กลางลม
เศกอักษร ฟ้อนเสียง จำเรียงร่าย
ให้ใจหาย ใจฮึก อยู่ครึกขรม
บางครั้งคือ สุหร่าย ประพรายพรม
บางครั้งคือ ทุกข์ระทม ตรมน้ำตา
เป็นครูขับ ครูร้อง ทำนองไทย
เป็นครูใหญ่ อยู่ในวง เผ่าพงศา
เป็นคัมภีร์ ตู้คำ ตู้ตำรา
เป็นวิชา ขยับกรับ ขยับใจ
สิ้นครูแจ้ง คล้ายสีทอง..........
ทั้งปี่พาทย์ ระนาดฆ้อง ก็ร้องไห้
เจ้าการะเวก แหวกฟ้า พาครูไป
ฝากกรับไม้ สองคู่ ไว้บูชา
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์