ผลงานประกวดร้อยกรองออนไลน์ฯ ประจำปี 2552

เดือนสิงหาคม (16 สิงหาคม – 15 กันยายน 2552)

 

ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย (กลอนสุภาพ) : หัวข้อ “ฤดูกาล”

(รวม 12 ชิ้น ผิดกติกาส่งเกินกำหนดเวลา 1 ชิ้น)

 

(1.สาโรจน์)

ฤดูกาล

๏ ฤดูกาลผันเข้ายิ่งเศร้าหนัก                     ฤดูรักพัดมาพาใจหาย

ฤดูร้อนฝนหนาวเพียงร้าวกาย                    ใจสลายร้ายนักเพราะรักลวง

๏ คิมหันต์เปรียบเทียบนักรักครั้งแรก           ยากจะแยกเพราะแรกรักมักห่วงหวง

แต่จำต้องพลัดพรากจากคู่ควง                  ฤดูกาลผ่านช่วงร่วงเลยมา

๏ ฟ้าอึมครึมครึ้มมัวสลัวแล้ว                     สาลิกาแต้วแร้วแว่วภาษา

ส่งสำเนียงเสียงประสานผ่านนภา              คืนกลับมาสู่ถิ่นแผ่นดินทอง

๏ สายฝนพรำฉ่ำชื่นครื้นดวงจิต                 ล้างชีวิตจิตตัวที่มัวหมอง

อย่าจมปลักผลักใสใฝ่ลำพอง                   วันหนึ่งต้องสมหวังสักครั้งมี

๏ วัสสานะผละไปใจคิดถึง                       เฝ้าคะนึงถึงคนไกลมิหน่ายหนี

จะคงรักทุกฤดูทุกนาที                              ฤดูนี้ผ่านไปใฝ่รำพัน

๏ ลมเย็นโชยโบยสะบัดสัมผัสผิว               ใบไม้ปลิวลิ่วมาพากระสัน

ลมเริ่มแรงแสงเริ่มอ่อนหายร้อนพลัน          ลมเหมันต์หวั่นไหวใจประวิง

๏ ก่อนเคยร่วมเชยชมสุขสมสอง                กอดประคองพลอดกายมีไฟผิง

บัดเดี๋ยวนี้หนาวนักขาดรักจริง                   จะหาสิ่งใดเทียบเปรียบทุกข์ตรม

๏ เมื่อไรหนอจะหายเจ็บคลายเห็บหนาว      หรือต้องเศร้าเคล้าน้ำตาพาขื่นขม

ซ่อนความทุกข์ซุกใจไม่ภิรมณ์                   ดวงใจจมหายวับไปลับตา

๏ ฤดูกาลแห่งรักประจักษ์แล้ว                   ไม่คลาดแคล้วคนร้อยเล่ห์เสน่หา

ทุกฤดูคือบทเรียนเวียนผ่านมา                   ธรรมดามาแล้วจรย้อนกลับไป

๏ หยดน้ำตาคือครูสั่งหลั่งคำสอน              ให้เข้มแข็งทุกตอนอย่าอ่อนไหว

ฤดูร้อนฝนหนาวไม่เท่าไร                          ฤดูใจฤดูรักสิหนักทรวง

..........................................(1.สาโรจน์)............................................     

 

(2.นันทิชา)

คนหลงฤดู

๏ จากหน้าฝนวนเปลี่ยนเวียนเป็นหนาว                   แล้วถึงคราวตะวันแรงส่องแสงกล้า

สรรพสิ่งผันแปรไปในวัฏฏา                                   วันเวลาฤดูกาลย่อมผ่านไป

๏ เหมือนฟ้ามืดอับแสงแห่งชีวิต                             ภาวะจิตเศร้าหมองไม่ผ่องใส

ต่อวันรุ่งฟ้าเรืองรองผ่องอำไพ                               ความสดชื่นคืนมาให้เราได้ยล

๏ เพราะชีวิตย่อมมีสุขมีทุกข์คู่                               มีหดหู่มีรื่นรมย์สมเหตุผล

สัจธรรมนำชีวิตลิขิตดล                                        เกิดเป็นคนอย่ามองผ่านซึ่งด้านดี

๏ หลงเมามัวสิ่งตัวชอบตีกรอบไว้                           สิ่งอื่นใดไม่เห็นค่าเมินหน้าหนี

ไม่พอใจในสิ่งที่ตนมี                                            ทุกนาทีจึงร้อนรุ่มกลุ้มอุรา

๏ ละอดีตทำใจให้หมดจด                                                หยุดคำนึงอนาคตลดปัญหา

กำหนดรู้ปัจจุบันทันเวลา                                      สิ่งมีค่าอยู่ใกล้เพียงใจคิด

๏ อย่าถือมั่นว่านั่นดีหรือนี่ร้าย                                มองรอบกายอย่างรู้ทันอย่าหวั่นจิต

อยู่กับโลกด้วยความหวังพลังชีวิต                          จงใช้สิทธิ์กำหนดรู้ฤดูกาลฯ

..................................................(2.นันทิชา)..............................................

 

(3.สายลมสีขาว)

ฤดูกาล

๏ ใบไม้ผลิ บานโชย โปรยอวนกลิ่น             แต่งประทิน ด้วงแสง ตะวันฉาย
ใบไม้ร่วง ห่วงภูมิ แสนมากมาย                             และเดียวดาย กลางหิมะ ที่ขาวโพลน

๏ ฤดูกาล ผันเปลี่ยน แวะเวียนวน                          เสมือนกล จากฟ้า ที่ผาดโผน
ให้เกิดก่อ การแลก และถ่ายโอน                            มานะโชน ฝันใฝ่ ฝืนชะตา

๏ เพราะว่ามี แรกเริ่ม ใบไม้ผลิ                               รับระวิ กานต์ไพร ในใต้หล้า
ก่อกำเนิด บรรดาลให้ เกิดชีวา                               แย้มพฤกษา ผกากรอง ช่างต้องใจ

๏ เมื่อเลยผ่าน ช่วงเช้า ที่แรกแย้ม                          ยามเที่ยงแต้ม สุรีย์ ปรีย์เปรมใส
เพื่อมอบแสง แผงศักดิ์ดา ภาณุไกล                       ถึงอาทิตย์ ที่ใหญ่ยิ่ง สิ่งใดเคียง

๏ ครั้งตกเย็น เห็นใบไม้ เรียงรายร่วง                       เข้าสู่ห่วง ความล้ำ ย้ำท่วงเสียง
หลากสีสันต์ หลายสีสวย ช่วยกันเรียง                    ให้เห็นเพียง ความงามยาม สนธยา

๏ เข้าถึงแล้ว ไอเย็น ฤดูหนาว                                งามแพรวพราว หิมะขาว ราวนิศา
ที่ดาวเด่น เจิดจรัส กลางนภา                                สิ้นทิวา แห่งแสง ที่แผดลง

๏ ฤดูกาล ย่อมผันเปลี่ยน และเปลี่ยนผัน                สลับฟ้า คืนวัน มิมัวหลง
เป็นกลฟ้า ที่สอนให้ ได้ดำรง                                 และได้คง ทุกอย่าง ต้องสมดุล

๏ นี่นะหรือ คือมนตร์ ธรรมชาติ                             ที่เขียนวาด มาดหมาย จนคล้ายคุ้น
ใช้ชีวิต สรรพสิ่ง พิงค้ำจุน                                                ความการุณ ยืดหยุ่น ตามสมควรฯ

.............................................(3.สายลมสีขาว)....................................................

 

(4.สรศักดิ์)

ฤดูเดือด

๏ เมื่อสมดุลที่สมดุลกลับสูญสิ้น               สายฝนรินเริ่มลดฝนหมดสาย

แสงเคยสาดแสงอุ่นสิ้นอุ่นกาย                  หนาวห่อนคลายหมดหนาวเหมือนคราวนั้น

๏ ฤดูกาลเปลี่ยนไปหรือใครเปลี่ยน ให้วกเวียนกลับหวนจนป่วนปั่น

เมื่อกฎหมู่รวมกลุ่มประชุมกัน                    กฎหมายนั้นมีไว้ให้ใครใช้

๏ ความดีเคยเป็นความดีที่สรรเสริญ           หม่นหมางเมินสิ้นหมดสิ่งสดใส

ฤดูนี้สิ่งชั่วกล่นกลั้วไทย                            รอวันใหม่เปลี่ยนฤดูฝืนสู้ทน

๏ หากอำนาจยิ่งใหญ่ยังใช้มั่ว                    มากหมองมัวราคีทวีผล

หากสติมิรู้ตั้งกำบังตน                              ต้องร้อนรนลุกลามสงครามเมือง

๏ ฤดูนี้ลมปากกระชากศึก             เล่ห์ซ้อนลึกสร้างกำแพงสีแดง-เหลือง

เพียงหูไปนาไร่ไม่ชำเลือง                          จึงเกิดเรื่องเสื่อมศรัทธาประชาชน

๏ รอสมดุลที่สมดุลหมุนมาใหม่                 สายฝนใหญ่ดับไฟเถิดสายฝน

แสงแดดฟื้นคุณค่าสู่สากล                       หนาวผ่านพ้นลมหนาวสิ้นร้าวราญฯ

.........................................(4.สรศักดิ์)........................................................      

 

(5.บวรฯ รัตนโกสินทร์)

ฤดูกาล

๏ ฤดูกาลผ่านผันคืนวันเคลื่อน                              ทิวาราตรีเยือนแล้วเลือนหาย

ธรรมชาติเปลี่ยนไปไม่เว้นวาย                                เหมือนความตายเกิดดับสลับกัน

๏ ความเปลี่ยนแปลงเปลี่ยนไปไม่หยุดยั้ง                เป็นสัจจังแน่แท้ไม่แปรผัน

กฎเกณฑ์แห่งไตรลักษณ์ประจักษ์พลัน                   โลกเรานั้นไม่เที่ยงแท้ไม่แน่นอน

๏ วันเดือนปีผ่านไปในชีวิต                                    โดยลิขิตกาลเวลาอุทาหรณ์

เมื่อเกิดขึ้นตั้งอยู่คู่ดินดอน                                    ถึงขั้นตอนเลือนลับแล้วดับไป

๏ ฝนเคยตกลงมาตามหน้าที่                                 ตลอดปีตรงเวลาน่าเลื่อมใส

ลมร้อนเคยแผดเผาจนเศร้าใจ                               ร้อนฝนไม่ยอมเปลี่ยนเวียนตามกาล

๏ ครั้นหน้าหนาวก็เปลี่ยนไปกลับไม่หนาว                วิบัติโลกถึงคราวต้องร้าวฉาน

ทั้งร้อนแล้งฝนหนาวเกิดร้าวราน                            วันเดือนผ่านเพียงพลิกผันวันเวลา

๏ เมื่อโลกาภิวัตน์หมุนพัดผ่าน                               ฤดูกาลเปลี่ยนแปลงในแหล่งหล้า

ต้องเตรียมรับความเปลี่ยนไปไม่อัตตา                    “รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี”

..............................................(5.บวรฯ รัตนโกสินทร์).........................................

 

(6.ปิยวรรณ์)

“ฤดูกาล”

๏ ใครผู้สร้างกำหนดเป็นบทบาท                ธรรมชาติหมุนเวียนคอยเปลี่ยนผัน

ร้อน ฝน หนาว ฤดูกาลผ่านชีวัน                คอยเสกสรรเรื่องราวกล่าวขานมา

๏ แดนอีสานดินแยกแตกระแหง                หน้าร้อนแล้งโศกศัลย์เกิดปัญหา

มือหยาบกร้านยังยืนหยัดด้วยศรัทธา          คือชาวนาพี่น้องผองชาวไทย

๏ เข้าหน้าฝนเหนือน้ำหลากพรากชีวิต        ดั่งลิขิตต้องเผชิญเกินรับได้

ภาพเหตุการณ์ยังตอกย้ำชอกช้ำใจ ความผิดใครหรือบาปกรรมจ้องทำลาย

๏ คราหนาวหนาวสั่นฟันกระทบ                 บ้างต้องจบชีวิตไม่คิดหมาย

ทุรกันดานถูกทอดทิ้งยิ่งเดียวดาย               ยังจมหายใต้ความหนาวเศร้ากมล

๏ ทุกเหตุการณชี้ให้ได้ประจักษ์                  ส่งความรักล้ำเลิศบังเกิดผล

เพื่อเยียวยามอบความสุขทุกผองชน           รักเอ่อล้นมิตรภาพอาบแผ่นดิน

๏ เริ่มนับหนึ่งรู้รักษ์สมัครสมาน                  ร่วมผสานดวงใจในทุกถิ่น

หยุดทำลายธรรมชาติผลาญชีวิน               ก่อนสูญสิ้นโลกใบนี้ที่สวยงาม

..............................................(6.ปิยวรรณ์)......................................................

 

(7.อัชฌา)

“ฤดูกาล”

๏ ฤดูกาลมหันตภัยใครกำหนด                              ฤดูกาลความกำสรดรันทดหมอง
ฤดูกาลความชอกช้ำน้ำตานอง                              ฤดูกาลที่เราผองต้องพบเจอ
๏ เป็นฤดูสู้รบกระทบกระทั่ง                                  ใช้กำลังเข้าโรมรันกันเสมอ
คิดต่างพลางแตกแยกกลุ่มเกลอ                            ร้องเสนอทางต้องการมานานเนา
๏ ยามหน้าร้อนก็ร้อนรุ่มเพลิงสุมไหม้                      ด้วยกระแสสังคมไทยไฟแผดเผา
หมดฟ้างามความเรืองรองหมองเมฆเทา                 กลายเป็นเงาความรุนแรงแห่งสังคม
๏ พายุโหมกระหน่ำยามหน้าฝน                             ยากผ่านพ้นกับปัญหาพาขื่นขม
เป็นวิกฤตสงครามตามอารมณ์                              ทุกข์ระทมแรงต่อแรงไม่ยอมกัน
๏ ถึงหน้าหนาวก็หนาวเหน็บเจ็บมากเหลือ               ไออุ่นเอื้ออารีร้างทางคับขัน
หนึ่งเรียกร้องหนึ่งป้องปัดพัลวัน                             ความสัมพันธ์ร้าวฉานรอนรานไป
๏ ปรารถนาสามฤดูสู่ความสงบ                             ปัญหาพบอย่าท้อแท้ร่วมแก้ไข
ประสานแรงแห่งพลังอย่างเข้าใจ                           ขอคนไทยให้รักกันดังก่อนกาลฯ

.................................................(7.อัชฌา)....................................................... 

 

(8. แกมกาญจน์)

ฤดูกาล

๏ ฤดูกาลผ่านไปไม่หวนคิด                                   ว่าชีวิตผ่านไปอย่างไร้ค่า

เกียรติ กาม กิน ยึดมั่น ถืออัตตา                            นำชีวาติดบ่วงห่วงแห่งกรรม

๏ ฤดูร้อนไทยร้อนรุ่มสุมไฟร้อน                              เกมการเมืองเรื่องบั่นทอนใจร้องร่ำ

ร้อนกว่าร้อนไทยไม่รักลืมหลักธรรม                        ชนชอกช้ำผิดหวังทั้งดวงจินต์

๏ ฤดูฝนยิ่งน้ำตาล้านห่าฝน                                              ไทยทุกข์ทนไฟใต้ไม่จบสิ้น

กี่น้ำตาหลั่งหยดรดแผ่นดิน                                   กี่ชีวินตายไปไม่กลับคืน

๏ ฤดูหนาวยิ่งหนาวเหน็บเจ็บเจียนตาย                   คนใจร้ายแบ่งไทยไม่อาจฝืน

หนาวกว่าหนาวเหลืองแดงทำใจกล้ำกลืน               จะหยัดยืนอย่างไรในชีวา 

๏ ฤดูร้อนให้เปลี่ยนร้อนเป็นรวมรัก                          ร่วมทอถักความดีมีคุณค่า

ให้ดอกไม้เบ่งบานเต็มลานตา                                งามศรัทธาธรรมผ่องผุดพิสุทธิ์ใจ

๏ ฤดูฝนลบน้ำตาทุกคราครั้ง                                             เปลี่ยนให้เป็นพลังอันยิ่งใหญ่

สามัคคีด้วยเห็นไทยเป็นไทย                                 หักด้ามปืนคืนรักใหม่ให้แผ่นดิน

๏ ฤดูหนาวยังอิ่มอุ่นกรุ่นไอหนาว                            ลืมเรื่องราวร้ายร้ายมลายสิ้น

สื่อสายใยสัมพันธ์มั่นดวงจินต์                              ร้อยรักรินชี้ชัดบ่งศรัทธา

๏ ฤดูกาลผ่านไปให้หวนคิด                                  ว่าชีวิตผ่านไปไม่ไร้ค่า

หากดับสิ้นโลภหลงปลงอัตตา                               นำชีวาพ้นบ่วงห้วงแห่งกรรม

.............................................(8.แกมกาญจน์).............................................      

 

(9.ภาสกร)

ฤดูกาลแห่งชีวิต

๑ สายฝนพรำฉ่ำชื่นผืนภิภพ                                 หล่อทำนบลำเลียงเลี้ยงธารใส

เรากักเก็บเลี้ยงกล้าเต็มนาไทย                               ด้วยอาศัยหลักสากลชลประทาน

๒ เมื่อลมหนาวแผ่คลุมสุมไฟอุ่น                           นานายทุนก็ร้างไกลการไถหว่าน

แห่เข้าเมืองเสี่ยงสู้สู่แหล่งงาน                               คนทิ้งบ้านเร่งรุดไปขุดทอง

๓ จนสงกรานต์งานบุญอุ่นจนอ้าว                         เล่นปะแป้งหนุ่มสาวหน้าขาวผ่อง

แข่งขนทรายเข้าวัดจัดประลอง                              ขนทรายต้องขนบุญเกื้อหนุนไป

๔ ฤดูกาลผ่านพบจบเพื่อเริ่ม                                 วงล้อเดิมหมุนสลับขึ้นนับใหม่

ร้อนฝนหนาวประสมสีวิถีไทย                                สื่อภาพให้เห็นวงเวียนความเปลี่ยนแปลง

๕ ฤดูกาลยังเป็นอยู่เช่นนั้น                                   ตราบตะวันสันโดดยังโชติแสง

ตราบโลกหมุนแกนเกลียวยังเชี่ยวแรง                     ก็ยากแบ่งวารวันที่สัญจร

๖ เปรียบกับชีพมนุษย์ชนบนโลกนี้             เริ่มชีวีเล็กเล็กเพียงเด็กอ่อน

ยิ่งเติบใหญ่เต็มฝันยิ่งบั่นทอน                               ยิ่งผ่านร้อนหนาวนานยิ่งผลาญวัย

๗ ไร้เรี่ยวแรงหมุนกลับเมื่อกาลผ่าน                        ทิ้งเพียงวารโศกสุขยุคสมัย

เป็นจารึกเป็นตำนาน ณ กาลไกล                           รุ่นต่อรุ่นสืบไป...ให้จดจำ....

.................................................(9.ภาสกร)...............................................

 

(10.ทิพย์สุคนธ์)

ฤดูกาล – ฤดูการย์ – ฤดูกาฬ

๏ อาทิตย์ผันจันทร์ผ่านกาลล่วงข้าม                       จึงโมงยามไม่นิ่งแน่ย่อมแปรเปลี่ยน

โลภ โกรธ หลง รุมเร้าเข้าแวะเวียน             ชีพรู้เรียน ต่อสู้ สู่ความดี

๏ วัฏจักร “ฤดูกาล” เยือนย่านถิ่น                            ผืนแผ่นดินเคยประจักษ์สูงศักดิ์ศรี

การกระทำย้ำความเถื่อนเปื้อนราคี             จวบวันนี้ “ฤดูการย์” พานเปลี่ยนไป

๏ ฝนกระหน่ำโหมราวล้างคาวเลือด                       เเดงแดง เดือด พสุธาที่อาศัย

"อำนาจมืดแห่งมาร" บงการใจ                               ไทยกับไทยรบราฆ่ากันเอง

๏ ร้อนกายใจทั่วแคว้นแดนสยาม                           ไฟสงครามคุกรุ่นวุ่นข่มเหง

ผลาญขวานทองเพราะ “กฎหมาย” คลายยำเกรง     “ข้าขอเบ่งบารมีชั่วไม่กลัวใคร”

๏ แล้งน้ำจิต แล้งน้ำใจ ชาติใกล้ม้วย                      สังคมป่วยเกินเยียวยารักษาได้

ไร้เหลียวแลแต่ละคนมิสนใจ                                 กลับคงไว้ เงิน เงิน เงิน สรรเสริญกัน

๏ เย็นยะเยือก หนาวน้ำคำ เคยพร่ำกล่าว                ร้อยเรื่องราว ล้านเล่ห์ลิ้น (สิ้นสร้างสรรค์)

“เชื่อข้าเถิด”  “ฝ่ายข้าถูก”  ปลูกสัมพันธ์                  แต่ฆ่าฝัน ฆ่าศรัทธา เพื่อฆ่าไทย

๏ จะ หนาว ร้อน ฝน แล้ง ทุกแห่งโศก                    วิปโยคด้วยมุ่งเน้นความเป็นใหญ่

กิเลสลวงล่วงล้ำนำทางใจ                                    ย่างก้าวไปบนทางผิด อวิชชา

๏ “ฤดูกาฬ” กลืนชีวีทีละนิด                                  เลิกเสียเถิดความคิดคอยอิจฉา

“สามัคคี” เพื่อประเทศ “วิเศษยา”                          เปิดดวงตาเห็นธรรมพาจำเริญฯ

...............................................(10.ทิพย์สุคนธ์)...........................................

 

(11.กาญจนา)

ฤดูกาล

๏ มีม่านฟ้าทาฟากเป็นฉากฟ้า                               ทอสีทาเส้นสายระบายส่ง

ฤๅบิดเบือนให้เลือนรางเจือจางลง                          เหมือนบอกบ่งราตรีกาลของวารวัน

๏ โดยสายเลือดย่อมรู้ฤดูกาล                                ที่ผันผ่านหมุนเวียนค่อยเปลี่ยนผัน

ที่เร่งเร้าให้เฝ้ารอวันต่อวัน                         แต่งภาพฝันให้กระจ่างให้พร่างพราว

๏ แล้วหน้าแล้งก็โรยลมมาโลมแล้ง                        ไล้ระแหงแห้งกรังของซังข้าว

แดดแสงทอต่อเนื่องเป็นเรื่องราว                           ว่าต้องก้าวสานก่อกันต่อไป

๏ เปลี่ยนมาเป็นฤดูฝนล้วนคนเฝ้า                          ที่ปัดเป่าร้อนหนีที่หวั่นไหว

เป็นฝนย้อมจนโลกเย็นเป็นสุขใจ                            หนแห่งไหนฝนกระหน่ำก็ฉ่ำเย็น

๏ เมื่อเดือนดับรับรู้ฤดูหนาว                                   เรือนร่างร้าวเหลือล้นจำทนเร้น

ใจต้องทนป่นปี้อย่างที่เป็น                                    เท่าที่เห็นยิ่งตอกย้ำแต่จำทน

๏ ฤดูกาลผ่านไปเพื่อใจสู้                                      วันวันจึงรับรู้อยู่เหลือล้น

จักเบิกบุกทุกทางอย่างรู้ทน                                   ประกอบปนกับความหวังครั้งสำคัญ

............................................ (11.กาญจนา).........................................

 

++++++++++++++++

(ส่งพุธ 16 ก.ย.52 ทางอีเมล์ ส่งงานเกินกำหนดเวลาที่กำหนดไว้)

(12.เอกกวินทร์)

ฤดูกาล ฤดูโกง

๏ ฤดูกาลหว่านกล้านาผืนน้อย                  ที่รอคอยหลายคราวคราได้มาถึง

มีความหวังเริ่มต้นใหม่ใจคนึง                   จะได้พึ่งขายข้าวตามราวนา

๏ เมื่อกล้างามถึงคราวดำทำเกษตร                        ทั่วทุกเขตเขียวขจีด้วยสีกล้า

ผ่านฤดูฝนพรำฉ่ำอุรา                              ทั่วผืนนานั้นสีทองผ่องอำไพ

๏ ต้องทุ่มเทแรงกายใจในการปลูก              แต่มักถูกปุ๋ยแพงแผลงฤทธิ์ให้

ต้นทุนเพิ่มด้วยเล่ห์ฝังหวังกำไร                  หวังแต่ได้ไร้จิตคิดซื่อตรง

๏ ถึงจะเป็นชาวนาข้าไม่ท้อ                       ต้องสู้ต่อเพื่อข้าวงามตามประสงค์

ราคาดีชีวันก็มั่นคง                                  จึงต้องลงทุนทุ่มให้ได้ข้าวดี

๏ ถึงฤดูเก็บเกี่ยวเคียวขอพร้อม                  มิอ้อมค้อมลงแขกกันฉันน้องพี่

สิ่งวาดฝันกำลังใกล้ในทุกที                      ปัญหาหนี้จะหมดสิ้นถิ่นท้องนา

๏ เข่าแทบทรุดเมื่อนจุดหมายปลายทางฝัน  ที่วาดนั้นไม่เป็นเช่นปรารถนา

ถูกโกงกดราคาข้าวหนาวอุรา                     หนาวกายาไม่เท่าหนาวปวดร้าวใจ

๏ ชีวิตชนชาวนาช่างน่าเศร้า                      ถูกคนเขาโกงกดขี่ป็นหนี้ใหญ่

รัฐก็ช่วยชั่วก็แทรกแหวกทางไป                  บ่มีเหลืออะไรในท้องนา

๏ ฤดูกาลฤดูโกงโลงเก็บศพ                       ฤดูพบดวามผิดหวังน้ำนองหน้า

ฤดูแห่งความยากจนพ่นพิษ                      ฤดูแห่งปัญหากสิกรฯ

......................................(12.เอกกวินทร์)..........................................