เหยื่อ!
บนหุบเขาป่าดง ณ ตรงนี้
มวลพฤกษาหลากสีมีให้เห็น
สายลมพัดยอดไม้ในยามเย็น
ณ ตรงนี้ความยากเข็ญยังเป็นไป
เณรน้อย.......
สายตาเจ้าหงอยหงอย..ตอนร้องไห้
คล้ายเพรียกหาความรักจากพฤกษ์ไพร
หรือเฝ้าคอยผู้ใหญ่..ให้ความรัก
เณรน้อย......
ท่องหนังสือบ่อยๆ เหนื่อยหน่อยจงพัก
ขุนเขาแมกไม้ทั้งหลายจะปกปัก
แม้นผู้ใหญ่ไม่รัก...จักอุ้มชู
เณรน้อย......
พ่อแม่ยังเฝ้าคอย..เณรน้อยอยู่
แม้นผู้ใหญ่"มิสนใจ" "มิรับรู้"
วันหนึ่งๆหดหู่..อยู่อย่างไร?
เณรน้อย......
สักวันฝันที่คอย..จะสดใส
วันที่เจ้าเติบโต..เหมือนพฤกษ์ไพร
วันนั้นหละ! ผู้ใหญ่จักหันมอง
บนหุบเขาป่าดง ณ ตรงนี้
มวลพฤกษาหลากสีมิหม่นหมอง
จาก "เณรน้อย" เป็น "เณรใหญ่" ในครรลอง
กลายเป็น "เหยื่อ" ถูกจ้อง..มองน่ากิน!
แต่งโดย : อ.อำพวรรณ
หัวข้อการประกวดประจำเดือน กรกฎาคม 2550
- ระดับมัธยมปลาย : (ปณิธานกวี)