บทความ

รวมบทความของสมาชิก และเรื่องที่น่าอ่านทางวรรณกรรม

	การเทครัวในประวัติศาสตร์อุษาคเนย์ ชินวัฒน์ ตั้งสุทธิจิต เทครัวมีปรากฏในศิลาจารึก พระเจ้าอโศกมาหราช เมื่อคราวตีเมืองกลึงคราฐ กวาดครัวชาวกลึงคราฐกว่า ๑๐๐,๐๐๐ คน ถือว่าเป็นประเพณีที่ฝ่ายชนะทำในสมัยนั้น
	เมืองร้อยเอ็ดประตู สุจิตต์ วงษ์เทศ ไม่ใช่เมืองโหวด เป่าหวูด โดยปริยายหมายความว่ามากตั้งร้อย มีตัวอย่างในกลอนบทละครนอกเรื่องสังข์ทอง ว่า “กษัตริย์ทั้งร้อยเอ็ดหัวเมืองใหญ่”
	พล นิกร กิมหงวน ชาญวิทย์ เกษตรศิริ คงไม่มีใครสรุป ป. อินทรปาลิต ได้สั้นและกินใจได้เท่าเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ มหากวีรัตนโกสินทร์ (2531) ที่ว่า
	ภูมิประเทศอีสาน ไม่มีในประวัติศาสตร์ไทย เพลงดนตรีถูกจำแนกเป็นไทยเป็นลาวตามอำนาจ"รัฐชาติ"(ควรเรียกรัฐประชาชาติพันธุ์) แต่แท้จริงมีรากเหง้าเดียวกันคือกลอนด้น หมอลำก็เป็นกลอนด้นอย่างหนึ่ง
	มิตาเกะ ข้างหลังภาพ ๑ ใน ๕ หนังสือเล่มโปรดของ กวีรัตนโกสินทร์ เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ ข้างหลังภาพ บทประพันธ์คลาสสิกของ ศรีบูรพา หรือ กุหลาบ สายประดิษฐ์
	เค้าขวัญวรรณกรรม โกวิท เอนกชัย ศีลเป็นกำลังจากภายนอก ธรรมเป็นกำลังจากภายใน สองกำลังนี้จะบีบบดอัตตาที่อยู่ตรงกลางให้สลายไป
	เรือพระราชพิธี นสพ.มติชน เรือพระราชพิธี มีต้นกระแสพัฒนาการจากเรือศักดิ์สิทธิ์ของกลุ่มชาติพันธุ์สุวรรณภูมิราว 3,000 ปีมาแล้วเป็นอย่างน้อย
	The Secret จิระนันท์ พิตรปรีชา อีกเรื่องที่หนังสือเล่มนี้พูดเสมอคือ เรื่องความเพียร ความเพียรอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น แต่ในที่นี่หมายถึงว่าไม่ใช่เพียร ทุ่มเทแรงกายแรงใจจนความสุขหมดไป เพราะมันต้องตามมาด้วยความสำนึกรู้คุณว่าเรามีแล้ว
	โลกดนตรี อติภพ ภัทรเดชไพศาล ศิลปะคือสื่อกลางที่สัจจะ (ธรรมชาติ)ใช้ติดต่อกับผู้คน คือภาวะที่ศิลปินยอมตนเป็นสะพานทอดให้ความหมายของโลกปรากฏขึ้นมาเป็นชิ้นงาน
	ลมปากที่ไร้มารยา โดย ขุน รำยอง “กู คือ ครู อย่าลบหลู่เหยียบวิญญาณ หน้าที่และการงาน มือกูปั้นประเทศไทย”